Χτυπάμε το ρατσισμό σε κάθε πτυχή της ζωής μας
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει εδώ και πέντε χρόνια ανοίξει διάπλατα την πόρτα σε κάθε μορφής κοινωνική βαρβαρότητα, απομόνωση και αποκλεισμό. Στην απέλπιδα προσπάθειά του να διασώσει τα κέρδη του και τον ίδιο τον εαυτό του, το σύστημα επιτίθεται με λύσσα σε κάθε τύπου εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα, ακόμα και στις ίδιες τις κατακτήσεις του αστικού πολιτισμού, πλήττοντας κυρίως, όπως ήταν αναμενόμενο τα πιο ασθενή και ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας.
Κοινωνικές ομάδες που βίωναν έτσι κι αλλιώς πολλαπλή καταπίεση, οδηγούνται σήμερα βίαια στην απόλυτη περιθωριοποίηση, την κοινωνική ερημιά και τον διασυρμό. Οι μετανάστες-στριες, οι γυναίκες, τα LGBT άτομα, βιώνουμε πολύμορφες πτυχές της κρίσης, τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε εκείνο των δικαιωμάτων.
Όσες και όσοι δε, συμβαίνει να συνδυάζουμε δύο ή και περισσότερες από τις παραπάνω ιδιότητες, αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε στο κέντρο ενός παλιού πειράματος, που στόχο έχει τη χάραξη νέων ορίων σε ότι μπορεί να περιγραφεί ως «κοινωνικός βανδαλισμός». Ο καπιταλισμός με τις παράπλευρες ωμότητές του, στην ανάγκη του να διασωθεί, κατασκευάζει «ενόχους», προσπαθώντας να υπονομεύσει ή ανοιχτά να καταδικάσει οποιοδήποτε δείγματα ταξικής αλληλεγγύης. Οι σύγχρονες μάγισσες είναι οι οροθετικές γυναίκες, που οδηγήθηκαν στην πυρά κατά ιεροεξεταστική διαταγή του τότε υπουργού Υγείας και νυν Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδου, είναι οι καθαρίστριες που διαταράσσουν την τάξη και την ασφάλεια του έθνους ζητώντας πίσω τη δουλειά τους. Είναι όλες οι γυναίκες, ντόπιες και μετανάστριες, οι «αόρατες» από το ούτως ή άλλως ημιθανές κοινωνικό κράτος, που βρίσκονται καθημερινά στα νύχια αδίστακτων εργοδοτών, σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας, δουλεύουν με μεροκάματο λίγα ευρώ. Είναι όλες οι γυναίκες που λιώνουν στα πλοκάμια του τράφικινγκ, που, ας μην το ξεχνάμε, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις είναι από τους κατεξοχήν τομείς εμπορικής δραστηριότητας στελεχών της ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Είναι οι γυναίκες, καθημερινά θύματα κακοποίησης από τον πατέρα ή τον άντρα αφέντη, γυναίκες που σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και αν υπερβούν τον σκόπελο της άγνοιας της γλώσσας, της οικογενειακής ντροπής και της κοινωνικής ατίμωσης και αποφασίσουν να προβούν σε καταγγελία, σκοντάφτουν στην αδιαφορία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, της αστυνομίας. Είναι οι γυναίκες που λοιδορούνται, ξυλοκοπούνται, απολύονται εξαιτίας της σεξουαλικής τους ταυτότητας.
Απέναντι στα ρατσιστικά δίπολα που χωρίζουν τους ανθρώπους σε «καθαρούς» και «βρώμικους, σε «υγιείς» και «αρρώστους», σε «κανονικούς» και «ανώμαλους», σε «παράνομους» και «νόμιμους», δεν απαντάμε με μια απλή αναπαραγωγή τσιτάτων, αλλά με την αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη και παρουσία μας στους αγώνες.
Η υπεράσπιση και η αλληλεγγύη των στρωμάτων που υπόκεινται πολλαπλή καταπίεση, δεν μπορεί παρά να είναι για εμάς η βασική προτεραιότητα ενός μαχητικού κινήματος απέναντι στον ρατσισμό. Στις συνεχείς επιθέσεις, καλυμμένες ή απροκάλυπτες, στους άδηλους ή ρητούς τρόπους διαίρεσης της τάξης μας, αντιπαρατάσσουμε την ενότητα όλων των καταπιεσμένων.
Είμαστε όλες γυναίκες, μετανάστριες, λεσβίες, τρανς και οροθετικές.
Κοινωνικές ομάδες που βίωναν έτσι κι αλλιώς πολλαπλή καταπίεση, οδηγούνται σήμερα βίαια στην απόλυτη περιθωριοποίηση, την κοινωνική ερημιά και τον διασυρμό. Οι μετανάστες-στριες, οι γυναίκες, τα LGBT άτομα, βιώνουμε πολύμορφες πτυχές της κρίσης, τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε εκείνο των δικαιωμάτων.
Όσες και όσοι δε, συμβαίνει να συνδυάζουμε δύο ή και περισσότερες από τις παραπάνω ιδιότητες, αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε στο κέντρο ενός παλιού πειράματος, που στόχο έχει τη χάραξη νέων ορίων σε ότι μπορεί να περιγραφεί ως «κοινωνικός βανδαλισμός». Ο καπιταλισμός με τις παράπλευρες ωμότητές του, στην ανάγκη του να διασωθεί, κατασκευάζει «ενόχους», προσπαθώντας να υπονομεύσει ή ανοιχτά να καταδικάσει οποιοδήποτε δείγματα ταξικής αλληλεγγύης. Οι σύγχρονες μάγισσες είναι οι οροθετικές γυναίκες, που οδηγήθηκαν στην πυρά κατά ιεροεξεταστική διαταγή του τότε υπουργού Υγείας και νυν Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδου, είναι οι καθαρίστριες που διαταράσσουν την τάξη και την ασφάλεια του έθνους ζητώντας πίσω τη δουλειά τους. Είναι όλες οι γυναίκες, ντόπιες και μετανάστριες, οι «αόρατες» από το ούτως ή άλλως ημιθανές κοινωνικό κράτος, που βρίσκονται καθημερινά στα νύχια αδίστακτων εργοδοτών, σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας, δουλεύουν με μεροκάματο λίγα ευρώ. Είναι όλες οι γυναίκες που λιώνουν στα πλοκάμια του τράφικινγκ, που, ας μην το ξεχνάμε, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις είναι από τους κατεξοχήν τομείς εμπορικής δραστηριότητας στελεχών της ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Είναι οι γυναίκες, καθημερινά θύματα κακοποίησης από τον πατέρα ή τον άντρα αφέντη, γυναίκες που σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και αν υπερβούν τον σκόπελο της άγνοιας της γλώσσας, της οικογενειακής ντροπής και της κοινωνικής ατίμωσης και αποφασίσουν να προβούν σε καταγγελία, σκοντάφτουν στην αδιαφορία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, της αστυνομίας. Είναι οι γυναίκες που λοιδορούνται, ξυλοκοπούνται, απολύονται εξαιτίας της σεξουαλικής τους ταυτότητας.
Απέναντι στα ρατσιστικά δίπολα που χωρίζουν τους ανθρώπους σε «καθαρούς» και «βρώμικους, σε «υγιείς» και «αρρώστους», σε «κανονικούς» και «ανώμαλους», σε «παράνομους» και «νόμιμους», δεν απαντάμε με μια απλή αναπαραγωγή τσιτάτων, αλλά με την αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη και παρουσία μας στους αγώνες.
Η υπεράσπιση και η αλληλεγγύη των στρωμάτων που υπόκεινται πολλαπλή καταπίεση, δεν μπορεί παρά να είναι για εμάς η βασική προτεραιότητα ενός μαχητικού κινήματος απέναντι στον ρατσισμό. Στις συνεχείς επιθέσεις, καλυμμένες ή απροκάλυπτες, στους άδηλους ή ρητούς τρόπους διαίρεσης της τάξης μας, αντιπαρατάσσουμε την ενότητα όλων των καταπιεσμένων.
Είμαστε όλες γυναίκες, μετανάστριες, λεσβίες, τρανς και οροθετικές.
Ομάδα Γυναικών ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου