Ο Χέγκελ έκανε μια θαυμαστή διάκριση μεταξύ Σωκράτη και Χριστού. Ο πρώτος ήταν δάσκαλος. Προκαλούσε την αναζήτηση της γνώσης. Και όσοι ήταν πρόθυμοι για συζήτηση την έψαχναν μαζί. Ο δεύτερος ήταν ρήτορας που κήρυττε τη μόνη και μοναδική αλήθεια σε πιστούς μαθητές. Και όπου υπάρχει μια εξ αποκαλύψεως αλήθεια, υπάρχουν και διαφορετικές ερμηνείες. Οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός και ο ισλαμισμός, αναγνωρίζουν τον ίδιο Θεό. Αλλά δεν είναι μία θρησκεία. Είναι τρεις. Και καλύτερα να μη μιλήσουμε για τις «διασπάσεις» τής κάθε ομολογίας. Τότε θα έχουμε τις διασπάσεις του κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος, μια που και αυτό εκφράζει τη μία και μοναδική αλήθεια, όχι της θρησκείας, αλλά της Ιστορίας και της Νομοτέλειάς της.
Για το Σύμπαν γνωρίζουμε μόνο ένα 5%. Και αυτό σημαίνει πως η αλήθεια του Σύμπαντος κατά 95% μας είναι άγνωστη. Μήπως η αλήθεια είναι αυτό που δεν ξέρουμε; «Μήπως οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά;». Και να αληθεύει η άλλη ποιητική ρήση: «Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, τον φτιάχνεις περπατώντας». Με άλλα λόγια, μόνον όταν υπάρχει αντίδραση αποκαλύπτουμε ένα μέρος της αλήθειας. Ζούμε σε μια εποχή που ο πλανήτης Γη έχει φτάσει στα όριά του. Το 1% του πληθυσμού της κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου. Με άλλους υπολογισμούς είναι το 0,1%. Το υπόλοιπο 99% ή το 99,99% τι κάνει; Αντιδρά με μικρές μειονότητες. Οι μεγάλες πλειοψηφίες ζουν στη λήθη. Και όλα τα μεγάλα ΜΜΕ που έχουν οι ολιγάρχες πολλαπλασιάζουν το ψέμα και το παρουσιάζουν σαν τη μόνη δυνατή πραγματικότητα. Η Α-λήθεια είναι η μη λήθη. Και από εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε. Η καλή συνάδελφος Χριστίνα Πάντζου μας έφερε καλά νέα από την Ισπανία («Εφ.Συν.» 1-2 Νοεμβρίου 2014). Πάνω από πενήντα χιλιάδες άνθρωποι ζουν από την αλληλέγγυα οικονομία που στόχο έχει τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Το κίνημα Podemos που ξεκίνησε από τις πλατείες έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Μοιάζει σαν η Ισπανία να ξαναβρίσκει τον εαυτό της και να γυρίζει στις ρίζες της.
Η Ισπανία του εμφυλίου πολέμου (1936-1939) είναι μια αναβίωση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Εχουν γίνει πολλές και θαυμαστές επαναστάσεις που κατέληξαν σε δυστοπίες. Αλλά στο λίγο που κράτησε το ισπανικό θαύμα, έχουμε τις αποδείξεις πως η ουτοπία ή αλλιώτικα η φαντασιακή κοινωνία μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Η FAI, η Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής, στηριζόταν στη φιλία και την αγάπη. Και αυτό ζητούσε μια απαιτητική συσπείρωση. Είναι λάθος να νομίζουμε πως η Αναρχία είναι ένα σκορποχώρι. Προϋποθέτει υψηλή οργάνωση για να μπορέσει ο καθένας να εκφράσει τον λόγο του και όλοι μαζί να αποφασίσουν. Αλλά για να το πετύχουν αυτό χρειάστηκαν 75 χρόνια εντατικής δουλειάς και αγώνων.
Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, που είχε ένα εκατομμύριο νεκρούς, περίπου δέκα εκατομμύρια άνθρωποι παρήγαν τον πλούτο της χώρας έμμεσα ή άμεσα. Είχαν στα χέρια τους σχεδόν όλη την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή και σε πολλές περιπτώσεις είχαν καταργήσει και το χρήμα. Παράλληλα υπήρχε πολιτιστική άνθηση. Δεκάδες παλάτια βαρόνων είχαν απαλλοτριωθεί και είχαν γίνει πνευματικά κέντρα. Το Κ.Κ. Ισπανίας, αντί να ενισχύσει αυτές τις προσπάθειες, τις πολέμησε. Βασικός εχθρός του σοβιετικού κόμματος δεν ήταν ο Φράνκο, αλλά οι αναρχικοί και οι τροτσκιστές του PUM. Να σημειώσουμε πως τις ταξιαρχίες που σχημάτισε δεν τις έστειλε ποτέ στην πρώτη γραμμή. Τις κράτησε στα μετόπισθεν. Στην πρώτη γραμμή πολεμούσαν οι αναρχικοί και οι τροτσκιστές, με μια δημοκρατική κυβέρνηση ξεχαρβαλωμένη.
Ηθικόν δίδαγμα: Αν δεν πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας (βλέπε «Εφ.Συν.») θα μπλεχτούμε στα δίχτυα τους, «και κανείς δεν θα μπορέσει να μας βγάλει».
* Από το βιβλίο του Sam Dolgof με τον ίδιο τίτλο. Εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
E, ντάξει... μην τα παραλέμε, όμως. Με αρκετούς ανθρώπους που συνάντησα ον-λάην συναντήθηκα μετά και στην εξω-διαδικτυακή ζωή. Ας κοιτάξει ο ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει σωστά το διαδίκτυο, που ΔΕΝ το αξιοποιεί σχεδόν καθόλου σήμερα, στις οργανώσεις μελών, και ΜΕΤΑ ας ασχοληθεί και με τη "μοναξιά"... (που ΔΕΝ υπάρχει πια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να πάρει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ "τις τύχες του στα χέρια του" πρέπει να αφήσει στην άκρη τις... λουδίτικες μεμψιμοιρίες που εξισώνουν ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ το διαδίκτυο με την τηλεόραση και με τη... μοναξιά, και να αξιοποιήσει ΣΩΣΤΑ το διαδίκτυο, το οποίο δεν αξιοποιείται σχεδόν καθόλου, ΜΕΣΑ στις Οργανώσεις Μελών. Διότι...
-Οταν, σε μία Ο.Μ. συνεδριάζουν 20 σύντροφοι για ένα διάστημα 100 λεπτών, νομίζουν όλοι ότι η "δημοκρατία" συνίσταται στο να μιλήσει ο καθένας για 5 λεπτά (διαιρωντας το 100 δια του 20). Ε, ΔΕΝ πάει έτσι, η ΣΥΓΧΡΟΝΗ δημοκρατία ρε παιδιά...
Χωρίς το διαδίκτυο εκείνο που γίνεται είναι μια ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ της πραγματικής δημοκρατίας του 21ου αιώνα, όπου ο καθένας μπορεί ΣΗΜΕΡΑ να πει και να γράψει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ περισσότερα από τη "μερίδα λόγου" των 5 λεπτών που "του αναλογεί".
Ο διαδικτυακός διάλογος είναι σήμερα η ΚΥΡΙΑΡΧΗ συλλογική κουλτούρα, λίκνο της πραγματικής ιδεολογικής (και όχι μόνο) ηγεμονίας. Και ο άνθρωπος του διαδικτύου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ απομονωμένος. Είναι ακριβώς το αντίθετο. ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ είναι να ΜΗΝ είναι πια καθόλου απομονωμένος. Ελάχιστα να κουνήσει το δαχτυλάκι του, μπορεί να βρει και να συναντήσει εκτός διαδικτύου ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ ανθρώπους, επιλέγοντας ανάμεσά τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ φίλους, όχι άτομα που συνάντησε τυχαία λόγω οικογενειακών δεσμών ή "στη δουλειά" (και που συνήθως ΔΕΝ τους επέλεξε καν, απλώς βρεθηκαν τυχαία μαζί).
Υ.Γ. εννοείται ότι το σχόλιό μου ΔΕΝ αναφερόταν στο ίδιο το (κυρίως-) κείμενο, με το οποίο δεν διαφωνώ πουθενά, αλλά στην πρώτη παράγραφο, η οποία λέει τα εξής (και απαντώ στη συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα. Το σύμπαν μας είναι η τηλεόραση και το facebook με τους εκατοντάδες φίλους και φίλες, ζώντας σε μια ολοκληρωτική μοναξιά.
Καμμία σχέση δεν έχει η τηλεόραση με το διαδικτυακό διάλογο (που μέρος του είναι και το facebook). Μόνο για τους πολύ ηλίθιους και/ή πολύ αδαείς ισχύει αυτό. Για τους ανθρώπους που συμμετέχουν ενεργά στο διαδικτυακό διάλογο και που ενημερώνονται κυρίως μέσω διαδικτύου, η τηλεόραση είναι βαρετή και ΗΔΗ νεκρή...
Η κατανάλωση ήταν η μόνη πραγματικότητα που είχαμε ζήσει. Και τώρα που τη χάσαμε την αναπολούμε. Οι γεμάτες σακούλες με τα ψώνια, συχνά άχρηστα, είναι οι χαμένες πατρίδες. Ο καταναλωτής δεν είναι πολίτης. Είναι η βάση του καπιταλισμού. Και σε αυτό το εύφορο έδαφος γεννιέται ο φασισμός.
Ποιος αναπολεί πια την κατανάλωση? Μόνο οι ΗΛΙΘΙΟΙ. Οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρονται πια για κατανάλωση αλλά για ανταλλαγή ιδεών, σωστή ενημέρωση και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ. Πολλά εκατομμύρια, ΔΙΕΘΝΩΣ, είμαστε όσοι φτιάχνουμε ήδη δική μας μουσική, ή/και δικά μας βίντεο και μπλογκ και ένα σωρό άλλα τέτοια δημιουργικά έργα ή πρότζεκτ...
[Το παρόν μπλογκ είναι ΑΛΛΟ ένα τέτοιο παράδειγμα...]
Οσο πιο αδρανείς είμαστε τόσο περισσότερο ζητάμε μεσσίες για να μας σώσουν. Αλλά ευτυχώς που υπάρχουν και άλλοι που ζουν και βλέπουν την πραγματικότητα. Δυστυχώς είναι λίγοι και θεωρούνται περιθωριακοί. Και όμως αυτοί είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε.
Κοινοτοπίες που αφορούν τον εξω-διαδικτυακό κόσμο, όσους ΚΥΡΙΩΣ βλέπουν τηλεόραση και μόνο σποραδικά (που-και-που) διαβάζουν και καμμιά εφημερίδα... Δεν πα νάναι πλειοψηφία... και λοιπόν ΤΙ? Αφού ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΝΕ.
ΕΜΕΙΣ είμαστε οι "περιθωριακοί". Αλλά δεν είμαστε καθόλου περιθωριακοί τώρα πια. ΔΕΝ μετριέται, άλλωστε, με συγκρίσεις αριθμών ανθρώπων, η δική μας ιδεολογική ΗΓΕΜΟΝΙΑ.