* αντικαπιταλιστική επαναστατική σελίδα * ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ ! * ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ * ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥΣ * Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ * Για επικοινωνία : thanasis.ane@gmail.com

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Συνέντευξη : Έρχονται Nέες Eκρήξεις, Tελειώνει H Aνοχή

Συνέντευξη της Μαρίας Ξιφαρά, μέλος του Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου Αθήνας από την Αγωνιστική Ταξική Ενότητα

Αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε ένα άλλο κέντρο αγώνα, που να εμπνεύσει τους εργαζόμενους ότι υπάρχει προοπτική

«Απαιτείται μάχη για να γίνουν γενικές συνελεύσεις σε περισσότερους χώρους δουλειάς. Να προχωρήσει ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων αγωνιστικών σωματείων και επιτροπών αγώνα», τονίζει στο Πριν η Μαρία Ξιφαρά, τραπεζοϋπάλληλος και μέλος του Δ.Σ. του ΕΚΑ, εκλεγμένη με την Αγωνιστική Ταξική Ενότητα. «Τα ψέματα της κυβέρνησης είναι απίστευτα. Όταν κόβει το ΕΚΑΣ, που αφορά τους χαμηλοσυνταξιούχους, ποιον θίγει;», σημειώνει.

Ολόκληρη η συνέντευξη:

- Πως εκτιμάς τη συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης;


Η συμμετοχή στην απεργία ήταν αυξημένη σε σχέση με το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο. Συνέβαλαν οι προηγούμενες κινητοποιήσεις αγροτών και ελεύθερων επαγγελματιών, αλλά και η 24ωρη απεργία σε κάποια Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα ταξί. Η απεργιακή διαδήλωση ήταν μεγάλη στην Αθήνα, ενώ και στις άλλες πόλεις έγιναν μεγάλες συγκεντρώσεις. Παρ’ όλα αυτά, το επίπεδο της εργατικής κινητοποίησης είναι ακόμα αναντίστοιχο σε σχέση με την επίθεση που δεχόμαστε.

- Και η συνέχεια ποια πρέπει να είναι;

Έχει μεγάλη σημασία να δυναμώσει η συζήτηση μέσα στους εργαζόμενους, με συνελεύσεις και άλλες διαδικασίες, ώστε να αποκαλυφθούν τα σχέδια κυβέρνησης, εργοδοτών, ΕΕ και ΔΝΤ. Να υπάρξει άμεσα κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, με στόχο να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο. Σε αντιστοιχία με τις δράσεις αγροτών και ελεύθερων επαγγελματιών, να γίνουν ανά κλάδο και πόλη, διαδηλώσεις και καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών. Να μην τους αφήσουμε σε ησυχία. Μέσα στην πληθώρα των διεκδικήσεων, να ακουστεί πιο καθαρά η φωνή της εργατικής τάξης. Με κορύφωση απεργιακή και αποκλεισμό της βουλής, αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φέρει προς ψήφιση το νομοσχέδιο.

- Πως θα γίνει αυτό όμως; Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία φαίνεται να κρατά ακόμα τα κλειδιά και να αποφασίζει τι και πως.

Η στάση του υποταγμένου συνδικαλισμού, που ηγεμονεύει σε ομοσπονδίες και σωματεία, είναι προδοτική. Η υπέρβαση αυτής της κατάστασης απαιτεί πολλή δουλειά στη βάση, από μεριάς της ταξικής πτέρυγας. Μάχη για να γίνουν γενικές συνελεύσεις σε περισσότερους χώρους δουλειάς, με κινητοποίηση και ενιαία δράση όλου του δυναμικού των ριζοσπαστικών εργατικών σχημάτων. Πρέπει να προχωρήσει ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων αγωνιστικών σωματείων και επιτροπών αγώνα. Να συμβάλλει για την προκήρυξη νέων απεργιακών κινητοποιήσεων και άλλων μορφών δράσης. Είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε ένα άλλο κέντρο αγώνα, που να εμπνεύσει τους εργαζόμενους ότι υπάρχει προοπτική.

- Θα μπορούσαν να συμβάλλουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, άλλων δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος στη συγκρότηση ενός ανεξάρτητου κέντρου αγώνα;

Αυτό θα ήταν επιθυμητό. Όμως, δυστυχώς, η πραγματικότητα δείχνει ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, παρά την καταγγελία του εργοδοτικού συνδικαλισμού, αποδέχονται την ηγεμονία του. Ενώ έχουν δυνάμεις σε συνδικάτα, δεν προκηρύσσουν, για παράδειγμα, άλλες απεργιακές κινητοποιήσεις, εκτός από αυτές των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ. Επιλέγουν την κομματική περιχαράκωση, αντί του κοινού σχεδιασμού με άλλες ταξικές δυνάμεις, στις οποίες μάλιστα επιτίθενται συστηματικά. Άλλες συνδικαλιστικές αριστερές δυνάμεις, όπως η ΛΑΕ π.χ., συνυπάρχοντας σε κοινά σχήματα με τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, θολώνουν την ανάγκη ξεκάθαρης στάσης απέναντι στην κυβέρνηση και την πολιτική της. Δεν βάζουν πλάτη για πραγματικό συντονισμό κλάδων κι έτσι δε συμβάλουν στο ξεδίπλωμα αγώνων. Στο ΕΚΑ π.χ. πριν λίγες μέρες, ούτε το ΠΑΜΕ ούτε το ΜΕΤΑ στήριξαν την πρόταση της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας για ένα πρόγραμμα δράσης στην Αττική, με στάσεις εργασίας, πολύμορφες δράσεις και συντονισμό.

- Ας επιστρέψουμε στα μέτρα. Η κυβέρνηση πάντως επιμένει πως δεν θίγει τα φτωχά εργατικά στρώματα, αλλά τους έχοντες. Τι ισχύει πραγματικά;

Τα ψέματα της κυβέρνησης είναι απίστευτα. Όταν κόβει το ΕΚΑΣ, που αφορά τους χαμηλοσυνταξιούχους, όταν μειώνει κι άλλο όλες τις συντάξεις, ποιον θίγει; Όταν νομοθετεί για σύνταξη στα 40 χρόνια δουλειάς ή στα 67 για άντρες και γυναίκες, δεν θίγει την εργατική τάξη; Ποιος σήμερα θα συμπληρώσει 40 χρόνια, όταν ως τα 30 δεν κολλάει κανένα ένσημο, ή όταν απολύεται στα 55; Όταν αυξάνει το ΦΠΑ, και τους έμμεσους φόρους, δεν την πληρώνει ο λαός; Οι ίδιοι δηλώνουν ότι δεν μπορούν να φορολογήσουν τους εφοπλιστές! Όμως το λαό τον έχουν ταράξει στη φορολογία. Γιατί δεν απαγορεύουν τις απολύσεις, για να ανακοπεί η ανεργία; Γιατί δεν επαναφέρουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας; Ας μη μας δουλεύουν, γιατί ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει.

- Ναι αλλά δεν έπρεπε κάτι να γίνει; Η κυβέρνηση –και σε αυτό συμφωνούν και η ΕΕ και η ΝΔ- λέει πως τα Ταμεία δεν βγαίνουν, άρα έπρεπε να παρθούν μέτρα.

Η ΕΕ έχει αποφασίσει αυτά τα μέτρα για την κοινωνική ασφάλιση εδώ και 20 χρόνια. Η κυβέρνηση το κρύβει, από την ευρωλαγνεία της. Φυσικά κάτι πρέπει να γίνει, γιατί το ασφαλιστικό ήταν ήδη διαλυμένο με τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους. Ο κόσμος της εργασίας απαιτεί πραγματική δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Να πληρώσουν οι εργοδότες, από τα κέρδη που βγάζουν από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων. Η εργοδοτική εισφορά είχε μειωθεί σκανδαλωδώς. Το κράτος έχει υποχρέωση να παρέχει κοινωνική ασφάλιση, φορολογώντας τον πλούτο. Τους κλεμμένους πόρους των ασφαλιστικών ταμείων, εκατοντάδες δισεκατομμύρια, γιατί δεν τα επιστρέφουν; Γιατί δεν επιβάλουν στις τράπεζες π.χ. να πληρώσουν τα χρωστούμενα στα ταμεία από τις εθελούσιες; Και τελικά, αν δίνεις τα λεφτά στο χρέος και τους δανειστές αντί για την κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη, λογικό είναι να μη βγαίνουν.

- Μεγάλο μέρος των εργαζομένων ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα απογοητεύεται, αλλά η κυβέρνηση λέει στηρίξτε με, γιατί στέκομαι στο πλάι των εργαζομένων κι αν πέσω θα έρθει η επιθετική Δεξιά. Δεν πιάνει αυτό το επιχείρημα;

Αυτό το επιχείρημα χάνει πια τη δύναμή του. Ο κόσμος κρίνει από τις πράξεις κι όχι από τα λόγια. Ναι, η λογική του «μη χείρον βέλτιστον», επικράτησε το προηγούμενο διάστημα, γι’ αυτό πολλοί εργαζόμενοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, μήπως μπει ένα φρένο. Όμως αυτό δεν έγινε. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ψήφισαν το 3ο μνημόνιο. Κάνουν τα ίδια με τους προηγούμενους, και με τις ίδιες δικαιολογίες: «δε μας αφήνουν οι θεσμοί». Όσο εφαρμόζονται τα μέτρα, όσο η κατάσταση χειροτερεύει, η περίοδος ανοχής που έδειξαν οι εργαζόμενοι θα κλείνει, θα σπάει σιγά σιγά η αίσθηση της αδυναμίας και της αντίληψης ότι «τίποτα δεν βγαίνει». Έρχονται νέες εκρήξεις και πρέπει να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό. Ο πρόσφατος αγώνας για τα 5μηνα, η προχτεσινή απεργία αυτό δείχνουν.

Φτάνει πια η «άμυνα», πρέπει να αντεπιτεθούμε - Η ταξική ανασυγκρότηση απαιτεί βαθιές αλλαγές

-Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τους συνδικαλιστές ως εκείνους που υπερασπίζονται τα κεκτημένα. Τι λέτε όμως σε αυτούς, ειδικά τους νέους, που δεν έχουν σταθερή δουλειά και έχουν ήδη πειστεί πως δεν θα πάρουν σύνταξη;

Προσπαθούν να απαξιώσουν το εργατικό κίνημα, να αποτρέψουν τους εργαζόμενους από το δρόμο του συλλογικού αγώνα. Οι πρόσφατοι αντεργατικοί νόμοι, και ιδιαίτερα αυτός για το ασφαλιστικό, στοχεύουν κυρίως τη νεολαία. Οι νέοι εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν, να συμβάλλουν με τη φαντασία και δυναμικότητά τους σε ένα νέο ταξικό συνδικαλισμό, για να κερδίσουν αυτά που πραγματικά δικαιούνται. Να μην αποδεχτούν αυτό που τους λέει το σύστημα, ότι δεν έχουν δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Την εποχή όπου 62 ζάπλουτοι καπιταλιστές κατέχουν όσα κατέχουν 3, 6 δις άνθρωποι, κάθε νέος άνθρωπος θα μπορούσε άνετα να εργάζεται και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, συμμετέχοντας στη συλλογική διεύθυνση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση. Κι αυτοί θέλουν να τον πείσουν ότι είναι ένα σκουπίδι. Ε, όχι!

- Τα τελευταία 5-6 χρόνια οι εργαζόμενοι χάνουν διαρκώς ιστορικές κατακτήσεις, βλέπουν τον μισθό να μειώνεται, τα δικαιώματα να τσακίζονται. Και το κεφάλαιο ζητά κι άλλα. Είναι νομοτέλεια αυτή η εξέλιξη;

Πραγματικά, οι συσχετισμοί ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία έχουν χειροτερέψει. Το κεφάλαιο αξιοποιεί την κρίση για να αυξήσει την κλεμμένη υπεραξία, να προστατεύσει την κερδοφορία του και γκρεμίζει αυτό που ονομάζουμε ιστορικές κατακτήσεις. Αυτές δεν υπήρχαν πάντα, δεν χαρίστηκαν, ούτε ήταν δεδομένες. Είναι αποτέλεσμα αγώνων και των περιόδων όπου οι εργάτες έδωσαν σκληρές μάχες για μια καλύτερη ζωή. Εκβίασαν το κεφάλαιο, χωρίς τη λογική των «κοινωνικών εταίρων». Και κέρδισαν. Φτάνει πια η «άμυνα», πρέπει να αντεπιτεθούμε, να βρούμε δρόμους για τις μικρές και μεγάλες μάχες του σήμερα, δρόμους για ένα «συλλογικό εργατικό εκβιασμό». Τα φύτρα ενός άλλου κόσμου τα δημιουργούμε από σήμερα.

- Και πως θα γίνει αυτή η περιβόητη αντεπίθεση;

Χρειάζεται άμεσα ένας πιο αποτελεσματικός σχεδιασμός από την πλευρά μας. Κοινός, συντονισμένος αγώνας εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ανέργων, νεολαίας, αυτοαπασχολούμενων και φτωχομεσαίας αγροτιάς. Αγώνας που θα ξεπερνά τα όρια της απλής διαμαρτυρίας, του «αγώνα για την τιμή των όπλων» ή για «την εξαίρεση του δικού μου κλάδου». Βέβαια, η υπέρβαση ορισμένων «προαιώνιων» αμαρτιών του εργατικού κινήματος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η ταξική ανασυγκρότηση απαιτεί βαθιές αλλαγές. Για σωματεία που θα προτάσσουν τα εργατικά συμφέροντα, θα στηρίζονται στους εργαζόμενους, δε θα κάνουν πίσω αν δεν έχουν νίκες. Και αυτό περνάει μέσα από την αλλαγή του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος, στη δομή, τον προσανατολισμό, τους στόχους πάλης, τις μορφές αγώνα, και, κυρίως, την οργάνωση των ασυνδικάλιστων τμημάτων της τάξης.

Συνέντευξη στον Μάκη Γεωργιάδη, εφημερίδα ΠΡΙΝ 7/2/2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου