Για το city plaza

Teo Cubanos και Νίκος Χ. για το avantgarde

Η κατάληψη του city plaza έχει ανοίξει έναν ολόκληρο γύρο συζητήσεων εντός της αριστεράς και της αναρχίας. Δεν μπορούμε να το κρίνουμε ως πρόβλημα που αφορά την οικονομική κατάσταση ή τις πολιτικές πεποιθήσεις της ιδιοκτήτριας. Πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιείται από το αντίπαλο στρατόπεδο για να ριχτεί λάσπη στο κίνημα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες.

Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Ιδιοκτήτρια και ΟΗΕ
 

Όπως η ίδια η ιδιοκτήτρια είχε αναφέρει σε ΜΜΕ, τον τελευταίο καιρό βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τον ΟΗΕ με σκοπό να εντάξει το ξενοδοχείο της σε ένα πρόγραμμα της Υπάτης Αρμοστείας. Αυτό το πρόγραμμα έχει ως σκοπό την φιλοξενία αιτούντων άσυλο προσφύγων σε συνεργασία με ΜΚΟ επί ενοικίω. Δηλαδή ο ΟΗΕ θα διαθέτει κονδύλια για να στεγαστούν πρόσφυγες τα οποία θα διαχειρίζονται ΜΚΟ, και οι ιδιοκτήτες των καταλυμάτων (ξενοδοχεία κλπ) θα εισπράττουν ενοίκιο.

Μία ωραία καλοστημένη δουλίτσα όπως αυτή, της την χάλασε φυσικά η κατάληψη. Και τότε άρχισε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, όπου οι αλληλέγγυοι κατηγορούνται ότι παίρνουν «20ευρα το κεφάλι» ή ότι τα παίρνουν από τις ΜΚΟ, τη στιγμή που η ίδια είχε κανονίσει με κάποια ΜΚΟ την ένταξη του ξενοδοχείου στο πρόγραμμα του ΟΗΕ.

Με το που άρχισε να επιστρατεύει η ιδιοκτήτρια αυτά τα επιχειρήματα, το city plaza παύει να αποτελεί απλά μία κατάληψη. Η ιδιοκτήτρια επί της ουσίας αξιοποιεί το συνολικό σχέδιο σπίλωσης των κινηματικών παρεμβάσεων υπεράσπισης των μεταναστών. Ένα σχέδιο στο οποίο και το ΚΚΕ βάζει πλάτες, ξεπλένοντας το κράτος ως την μοναδική δομή που μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή έκβαση του προσφυγικού. Είναι μια διαδικασία που ξεκινάει από αυτό που πάντοτε οι χρυσαυγίτες λέγανε για το δικό μας στρατόπεδο, ότι δηλαδή «και αυτοί χρηματοδοτούμενοι είναι». Την στιγμή λοιπόν που το ζήτημα υπερβαίνει τον τοπικό του χαρακτήρα και γίνεται άλλο ένα όχημα σπίλωσης και στοχοποίησης αλληλέγγυων, η Αριστερά ακόμα κουβεντιάζει για το αν τυχαίνει η ιδιοκτήτρια να είναι αριστερή ή όχι, αντί να την διαολοστείλει όπως εκείνον τον καντινιέρη αγρότη που όργωνε το χωράφι του στην Ειδομένη.

ΜΚΟ και Προσφυγικό

Γιατί όμως τέτοιο μένος και το city plaza γίνεται προμετωπίδα των περισσότερων αστικών ΜΜΕ; Μήπως να αντιστρέψουμε λίγο τους όρους; Ψάχνοντάς το λίγο παραπάνω βλέπουμε ότι στην ιστορία με τον ΟΗΕ, τις ΜΚΟ, εκτός από το ιδεολογικό μέτωπο κρίνονται και πολλά άλλα από το δράμα που λέγεται προσφυγικό. Το city plaza μάς δείχνει το τεράστιο φαγοπότι που παίζεται στην πλάτη των προσφύγων. Ένα φαγοπότι το οποίο το χαλάνε οι διάφοροι «ύποπτοι αλληλέγγυοι».

Το νήμα ξεκινάει από τον ΟΗΕ. Οι προκηρύξεις για τα «προγράμματα» είναι δημόσιες 1 2 3. Και οι ΜΚΟ που είναι ενταγμένες φαίνεται να είναι γνωστές. Ιδιώτες, δημόσιοι φορείς, όπως ο δήμος Θεσσαλονίκης όλοι προσπαθούν να αρπάξουν ένα κομμάτι από την πίτα. Προς το παρόν οι ΜΚΟ που εμπλέκονται, στη βάση της δημοσίευσης της Ναυτεμπορικής είναι συμφερόντων Δεξιών, Πασόκων και Ποταμίσιων. Χαρακτηριστικά οι δήμοι Αθηνών και Θεσσαλονίκης, δηλαδή ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, αλλά και το Praxis, που είναι κομμάτι του ίδιου συστήματος φαίνεται να έχουν αρκετά καλή θέση στην ιστορία μέχρι στιγμής. Το Solidarity, του οποίου πρόεδρος είναι ο Ζαββός (καραδεξιός που έχει και σχέσεις με τον Σόρος – για να χαμογελάσει το χειλάκι και των ψεκασμένων), και μέλη του διοικητικού συμβουλίου η περιβόητη Λυμπεράκη του Ποταμιού, ο Αλιβιζάτος, που είχε υποστηριχθεί για την Προεδρία της Δημοκρατίας από Πασοκ και Ποτάμι, ο Βιδάλης, αντιπρόεδρος του ΣΕΒ και άλλος καλός κόσμος. Η Ηλιαχτίδα, με πρόεδρο δημοτική σύμβουλο στη Νέα Σμύρνη η οποία είχε κατέβει με την παράταξη του Στέφου, πρώην δημοσιογράφου της ΕΡΤ που ήταν στη γραμματεία πολιτικού σχεδιασμού του Σαμαρά αλλά κατέβηκε ως «ανεξάρτητος» για δήμαρχος. Ο Νόστος του «επαγγελματία Πόντιου» Πασόκου Χριστοφορίδη, αντιδημάρχου Κορυδαλλού. Είναι η ίδια ΜΚΟ που είχε βρεθεί στο στόχαστρο του ΣΔΟΕ προ διετίας. Το ΑΡΣΙΣ, που χρηματοδοτείται από γνωστά ευαγή ιδρύματα προσωπικοτήτων όπως ο Λάτσης ο Μποδοσάκης και ο Νιάρχος.

Συμπεράσματα και πολιτικά καθήκοντα

Η αστική τάξη της χώρας και οι αυλικοί της ξεκοκαλίζουν τα χρήματα που προορίζονται για τους πρόσφυγες, με την κυβέρνηση σε ρόλο τροχονόμου. Και τα ξεκοκαλίζουν με τον γνωστό παρασιτικό τρόπο που το έκαναν πάντα αυτοί οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες και οι αυλές τους. Μασουλάνε τα κονδύλια, και ταΐζουν τους πρόσφυγες σκουληκιασμένα τρόφιμα και σκηνές από τα Lidl.

Μέσα σε αυτό το ωραίο πάρτυ στοχοποιούνται ως «ύποπτοι» ο Παύλος Αντωνόπουλος, μια Γερμανίδα αλληλέγγυα στην Ειδομένη και άλλοι αναρχικοί από την Ευρώπη που κουβαλούσαν ένα κουζινομάχαιρο, το Soli Cafe, και διάφορα αναρχοαυτόνομα πρότζεκτ αλληλεγγύης. Και προφανώς στοχοποιούνται αυτοί, διότι επιδιώκεται η αλληλεγγύη να διεξάγεται από συγκεκριμένα υποκείμενα. Πέραν των εκατομμυρίων που θέλουν να ξεκοκαλίσουν, αυτές οι ΜΚΟ θα αναλάβουν φυσικά και το χρέος του να αποπολιτικοποιήσουν το προσφυγικό κερδοσκοπώντας στο γενικό πνεύμα του ανθρωπισμού και δακρύων για τον ανθρώπινο πόνο.

Ανάμεσα στο «ιερό» δικαίωμα της ιδιοκτησίας και την ζωή των προσφύγων, επιλέγουμε το δεύτερο. Ως εκ τούτου η διαχωριστική γραμμή εν προκειμένω, χαράσσεται ξεκάθαρα σε σχέση με τον φασιστοφιλελεύθερο απόπατο που σκούζει για τους μετανάστες, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και τους “ύποπτους αλληλέγγυους”, την κυβέρνηση που επενδύει σ’ ένα τέτοιο κλίμα και την Αριστερά που σιγοντάρει ή χαριεντίζεται μ αυτό.

Η εναντίωσή μας σε αυτό το μέτωπο, δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το ότι στοχεύει τους μετανάστες αλλά γιατί ο μηχανισμός διαχείρισης του προσφυγικού που οικοδομεί η κυβέρνηση και το κράτος βαθαίνει περαιτέρω το καθεστώς εξαιρέσεων και εκτάκτου ανάγκης. Αν τώρα οι μετανάστες γίνονται πολίτες β’ κατηγορίας, που μπορούν να τους στιβάζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, αύριο αυτός ο ίδιος μηχανισμός θα έρθει να κυνηγήσει εμάς. Ο Αντωνόπουλος είναι μονάχα η αρχή αυτής της διαδικασίας.

Για αυτό και είναι καθήκον μας να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια που σπάει αυτό το ιδεολογικό τείχος που βαφτίζει τους μετανάστες “τζιχαντιστές” και νομιμοποιεί στην κοινωνία το κλείσιμο του δρόμου στο Αιγαίο και τον φράχτη στον ‘Εβρο, γκετοποιεί τους μετανάστες, στεγανοποιεί και απολυμαίνει την αλληλεγγύη και στοχοποιεί τις σχετικές κινηματικές πρωτοβουλίες. Να στηρίξουμε την κατάληψη -ιδιαίτερα όταν η ιδιοκτήτρια ζητά την επέμβαση της αστυνομίας ώστε να περιφρουρηθεί η ιδιοκτησία της και η μπίζνα της με ΜΚΟ και ΟΗΕ- και κάθε εγχείρημα που επιδιώκει να σπάσει την αποκλειστικότητα του κράτους και των ΜΚΟ. Ο μόνος τρόπος ώστε το city plaza να επιβιώσει είναι να ανοιχτεί προς όλες τις οργανωμένες συλλογικότητες που τάσσονται ενάντια σε αυτό το μέτωπο. Μία τέτοια πράξη θα είναι η καλύτερη εγγύηση για την άμυνα απέναντι στην κρατική καταστολή αλλά και τις συκοφαντίες.