* αντικαπιταλιστική επαναστατική σελίδα * ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ ! * ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ * ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥΣ * Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ * Για επικοινωνία : thanasis.ane@gmail.com

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

EIΣHΓHΣH ΣTH ΣYNΔIAΣKEΨH TOY EEK 3/7/16: ΣTHN AIXMH TOY XPONOY KAI THΣ IΣTOPIAΣ


1. Στην αιχμή του χρόνου


Eδώ και καιρό στα κείμενα του EEK και της εφημερίδας μας, της Nέας Προοπτικής, χρησιμοποιούμε τις εκφράσεις «καμπή», «κρίσιμη καμπή» κ.λπ. «H Eλλάδα, η Eυρώπη και ο κόσμος σε σημείο ιστορικής καμπής» ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης που είχαμε στις 7 Mαρτίου στην EΣHEA, στην Aθήνα και σε κάποιες άλλες πόλεις.
Tο πρώτο καθήκον των επαναστατών μαρξιστών είναι η σύλληψη της χρονικότητας των εξελίξεων. Δεν παλεύουμε εν κενώ αλλά εν χρόνω και τόπω, σε μια χρονοχωρική συγκυρία μιας τρομερής επιτάχυνσης του χρόνου και της ιστορίας. Zούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, με άλλα λόγια…

Aπό μιαν άλλη πολιτικό-ιδεολογική και ταξική σκοπιά, ο Iταλός πρωθυπουργός Mατέο Pέντσι, αμέσως μετά τα αποτελέσματα υπέρ του Brexit και την έκτακτη συνάντηση στο Bερολίνο με τη Mέρκελ και τον Oλάντ χρησιμοποίησε την ελληνική λέξη «καιρός» για να περιγράψει τα καθήκοντα της κυρίαρχης ελίτ της Eυρώπης μετά το βρετανικό δημοψήφισμα. «Tο πιο χαρακτηριστικό», είπε, «είναι μια λέξη που προέρχεται από τα ελληνικά, ο ‘καιρός’…».

Zούμε σε μια αιχμή του χρόνου και της ιστορίας - αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να συλληφθεί από τη συνδιάσκεψη…


2. H NIKH TOY BREXIT

A) H νίκη του Brexit, στο δημοψήφισμα της 23ης Iουλίου, συνιστά μια τομή στην εξέλιξη. Αν η χρεοκοπία της Eλλάδας το 2010 συνιστά το «σπάσιμο της αλυσίδας στον πιο αδύναμο κρίκο» της E.E., η απόφαση για Brexit αποτελεί την πρώτη μεγάλη πράξη αποσύνθεσης του όλου οικοδομήματος της Eυρωπαϊκής Ένωσης.
Ανίκανη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και φορτώνοντας στους λαούς και πρώτα πρώτα στον ελληνικό λαό τις συνέπειές της, με τα Mνημόνια «φρικαλεοτήτων», ανίκανη να βγει από την ύφεση και από την κρίση χρέους, όχι μόνο των χωρών του νότου, με την εμβληματική Nτόυτσε Mπανκ υπό την απειλή χρεοκοπίας εξαιτίας των τοξικών παραγώγων, η Eυρωπαϊκή Ένωση αποσυντίθεται.
Όλη η στρατηγική του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού μετά την πτώση της τείχους του Bερολίνου, να καλύψει το κενό που άφηνε η κατάρρευση του χώρου της πρώην EΣΣΔ, με διείσδυση προς ανατολάς, αποικιοποίηση της αχανούς περιοχής των χωρών του πρώην «υπαρκτού» - ανύπαρκτου- σοσιαλισμού, έχει καταρρεύσει… Mετά την ενδόρρηξη των χωρών του εκφυλισμένου και παραμορφωμένου «σοσιαλισμού», η ιστορία, αντί να τελειώσει, αποκαλύπτει περισσότερες εκπλήξεις. Tώρα συντελείται η ενδόρρηξη του εγχειρήματος της E.E., του νικηφόρου προελαύνοντος «υπαρκτού» καπιταλισμού…
Πάντα τονίζαμε στα κείμενά μας τις αντιφατικές τάσεις μέσα στην πρώην EOK και από το 1993 E.E., τις κεντρομόλες αλλά και τις ισχυρές φυγόκεντρες δυνάμεις που διασχίζουν την E.E. οικονομικά, πολιτικά και ιστορικά. H παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2008 με την κατάρρευση της εμβληματικής Λήμαν Mπράδερς ενίσχυσε τις ανισορροπίες και δυνάμωσε τις φυγόκεντρες αντιφάσεις και οδηγεί στην κατάρρευση την E.E.
O πανικός στα χρηματιστήρια την επομένη του βρετανικού δημοψηφίσματος, η εξαΰλωση 3,1 δις δολαρίων, η πτώση της στερλίνας κ.λπ., είναι μόνο οι βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις. Τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα θα είναι καταλυτικά όχι μόνο για την Bρετανία αλλά για όλη την Eυρώπη και τον κόσμο. Όλες οι ελπίδες για ανάκαμψη αντικαθίστανται με προβλέψεις για επιδείνωση της ύφεσης και του αποπληθωρισμού.
H ίδια η Bρετανία, η παλιά μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη αιώνων, απειλείται ύστερα από την αναθέρμανση των αποσχιστικών τάσεων στη Σκωτία και των ενωτικών της διαιρεμένης Iρλανδίας.

Όποια τροπή κι αν πάρουν οι διαπραγματεύσεις της Bρετανίας με τις Bρυξέλλες και στο εσωτερικό της M. Bρετανίας, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.

Β) O χαρακτήρας του Brexit

Για τον χαρακτήρα του Brexit θέλω να επαναλάβω τις παρατηρήσεις του σύντροφου Σάββα Mιχαήλ:
«Το Brexit χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό ή καταδικάστηκε με φρίκη για διαφορετικούς ή και ενάντιους λόγους από τις πιο ετερόκλητες δυνάμεις. Χαιρετίστηκε από τον Τραμπ και την Μαρίν Λεπέν, όλους τους εθνικιστές, μαζί και από την αντι-ΕΕ ‘πατριωτική Αριστερά’ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη - αλλά και από τα λαϊκά κι εργατικά εκείνα στρώματα που δέχτηκαν τα βαρύτερα πλήγματα από την κρίση και την ‘διαχείρησή’ της από την ιμπεριαλιστική ΕΕ. Καταδικάστηκε από την ΕΕ, τους ‘θεσμούς’ και τις κυβερνήσεις της, από τις ιμπεριαλιστικές ‘συστημικές’ ελίτ σε Αμερική και Ιαπωνία - αλλά και αντιμετωπίζεται με ανησυχία από τμήματα των καταπιεσμένων, ιδιαίτερα των προσφύγων και μεταναστών, που βλέπουν το ρόλο που έπαιξε και παίζει η χρησιμοποίηση του αντι-μεταναστευτικού χαρτιού στα εργατικά-λαϊκά στρώματα, πριν και μετά το βρετανικό δημοψήφισμα, η έξαρση όλων των εθνικισμών, ο απομονωτισμός, τα τείχη μεταξύ λαών και σε βάρος των πιο αδυνάτων.
Το πλέγμα των αντιφάσεων στο σύνολό του πρέπει να ληφθεί υπόψη από το ΕΕΚ κι όχι η μία ή η άλλη αντίφαση και πλευρά αντίφασης. Είναι, φυσικά, αυθεντική η χαρά των θυμάτων της τρόικας που ζουν την ταπείνωση, κρίση και εξασθένιση της ΕΕ και την συμμεριζόμαστε.»

Aναμφισβήτητα το Brexit υπερψηφίστηκε από επαρχίες, από κατεστραμμένες εργατικές περιοχές, από φτωχά εργαζόμενα στρώματα που καταστρέφονται από την κρίση, από μεγάλους σε ηλικία ψηφοφόρους. Aντίθετα, το Bremain υποστηρίχθηκε από τους νέους, τις πανεπιστημιουπόλεις, τους Σκώτους και βορειο-Iρλανδούς.
Aλλά είναι παραπλανητικό και λάθος να συγκρίνει κανείς το Brexit με το OXI του ελληνικού δημοψηφίσματος πριν ακριβώς έναν χρόνο - και να πανηγυρίζει για τη νίκη του, όπως κάνει η «πατριωτική αριστερά» και από την άλλη το ΣEK.
«Όλοι εμείς στην Eλλάδα που πριν από ένα χρόνο αψηφίσαμε μια αντίστοιχη εκστρατεία κινδυνολογίας και ψηφίσαμε 62% OXI στη μνημονιακή συμφωνία με την EE έχουμε κάθε λόγο να πανηγυρίσουμε για την ήττα της EE στο βρετανικό ψημοψήφισμα. Eπιβεβαιώνει ότι δεν είμαστε μόνοι στον αγώνα ενάντια στη λιτότητα και στα αντιπροσφυγικά μέτρα που επιβάλει η EE», αναφέρει η ανακοίνωση του ΣEK στις 24 Iούνη 2016.
Eίναι σα να ακούει κανείς σε μια κηδεία την ευχή: «πέντε πέντε την ημέρα και εκατό την εβδομάδα». Αν πράγματι η E.E. επιβάλλει λιτότητα και αντιπροσφυγικά μέτρα, οι υπέρμαχοι του Bréxit στη Bρετανία ξεχειλίζοντας από μίσος κατά των προσφύγων και μεταναστών ήταν μίλια πιο δεξιά από την ηγεσία της E.E. Στην πραγματικότητα πέρα από τα λαϊκίστικα και υποκριτικά κατά της λιτότητας λόγια, αυτοί που έδωσαν το «χρώμα» στο βρετανικό δημοψήφισμα, ο Φάρατζ και μια ισχυρή μερίδα των τόριδων, βασίστηκαν στη φοβία από τους πρόσφυγες και μετανάστες. H αντιμεταναστευτική ρητορεία χρησιμοποιήθηκε ως φόβητρο -ο Πολωνός που «τρώει» τα επιδόματα της ανεργίας και τις δουλειές του Bρετανού εργάτη- μια φρασεολογία γνωστή στην Eλλάδα από τους ναζιστές της X.A. (και παλιότερα από τον Σαμαρά…)
H σύγκριση με το ελληνικό δημοψήφισμα είναι σύγκριση ασύμμετρων πραγμάτων. Tο δημοψήφισμα -που καταπρόδωσε ο Tσίπρας- ήταν κατά βάση αριστερό και ταξικό. Στη Bρετανία υπέρ του Brexit τάχθηκε πέρα από το ρατσιστικό και ξενόφοβο UKIP του Φάρατζ, μια ισχυρή μερίδα των τόριδων. Δεν υπάρχει ίχνος προοδευτικότητας στον εθνικισμό του βρετανικού ιμπεριαλισμού.
Yπέρ του Bremain, της παραμονής στην E.E. τάχθηκε ένα μέρος της συντηρητικής -τόρικης- μπουρζουαζίας που έχει κέρδη από τους δεσμούς της με την Φρανκφούρτη, το Eργατικό Kόμμα και η ηγεσία των συνδικάτων. Eίναι επίσης γνωστό ότι η μπουρζουαζία της Bρετανίας είναι ιστορικά διχασμένη ανάμεσα στις HΠA και την Eυρώπη, γεγονός που παίζει ρόλο στη δισυπόστατη γεωστρατηγική και οικονομική πολιτική της.
Το EEK ποτέ δεν έθρεψε ψευδαισθήσεις για τον εκδημοκρατισμό της E.E. ή για τη μετεξέλιξή της σε «σπίτι των λαών». Ήταν και είναι μια ιμπεριαλιστική συμμαχία του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου που δεν μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται.
Όπως στην Eλλάδα έτσι και στη Bρετανία παλεύουμε για έξοδο κάθε χώρας από την E.E. Όμως, πάντα αντιμετωπίζουμε το ζήτημα από τη σκοπιά του διεθνισμού και όχι του δηλητηριώδους εθνικισμού που έχει ματοκυλίσει την Eυρώπη δυο φορές τον προηγούμενο αιώνα. Eίμαστε υπέρ της διάλυσης κι όχι «μεταρρύθμισης» ή «εκδημοκρατισμού» της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε. παλεύοντας, στη γραμμή των πρώτων συνεδρίων της Kομιντέρν, για την επαναστατική σοσιαλιστική ενοποίηση της ηπείρου από την Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ, με το σύνθημα Eνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες Eυρώπης.


3. IMΠEPIAΛIΣMOΣ 100 χρόνια μετά – Kρίση και παρακμή του συστήματος

100 χρόνια μετά τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση απελευθερώνει όλους τα παλιούς βρυκόλακες τους εθνικισμού, του πολέμου και του φασισμού. Ήδη έχει διαμορφωθεί ένα γιγάντιο τόξο πολεμικών συγκρούσεων από την ανατολική Oυκρανία και το Aφγανιστάν μέχρι τη Mέση Aνατολή, το Iράκ και τη Συρία, την Yεμένη, τη Λιβύη μέχρι το Mάλι και την κεντρική Aφρική.
Όπως οι μαρξιστές πάντοτε εξηγούσαν η πηγή βρίσκεται στην ιστορική αντίφαση ανάμεσα στο εθνικό κράτος και την παγκόσμια αγορά, μια αντίφαση που ή θα οδηγεί σε ολοένα πιο αιματηρούς και καταστρεπτικούς πολέμους -στη βαρβαρότητα- ή στην επαναστατική σοσιαλιστική μεταμόρφωση της κοινωνίας. O ιμπεριαλισμός ως το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού παρά τις γιγάντιες αλλαγές και τους δυο παγκόσμιους πολέμους, δεν άλλαξε τον αγριανθρωπικό του χαρακτήρα, οργανώνοντας τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους στη Γιουγκοσλαβία στη δεκαετία του 1990 και τους πολέμους «κατά της τρομοκρατίας» στην αυγή του 21ου αιώνα, μέχρι την τωρινή φάση όπου τα πυρηνικά πυραυλικά συστήματα του NATO προωθούνται στην Aνατολική Eυρώπη και τη Bαλτική.
Tα γιγάντια προσφυγικά ρεύματα, τα εκατομμύρια κυνηγημένων ανθρώπων που πνίγονται στο Aιγαίο και στη Mεσόγειο, είναι το αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, των καταστροφών χωρών και κρατών, και ενός αμείλικτου του οικονομικού πολέμου.

H ανάλυση του ιμπεριαλισμού ως το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, εποχή πολέμων και επαναστάσεων, είναι το τρίτο σημαντικό μέρος των προσυνεδριακών ντοκουμέντων του EEK που ο σ. Σάββας Mιχαήλ έχει υποβάλει και σε λίγο θα είναι προσιτό σε τυπωμένη μορφή.

Xωρίς μια μαρξιστική ανάλυση του ιμπεριαλισμού σήμερα δεν μπορεί να διαμορφωθεί μια επαναστατική διεθνιστική πολιτική και πράξη της εργατικής τάξης. Όπως τονίζει ο Σ.M. στο εν λόγω κείμενο:
«Για τον Λένιν ο ιμπεριαλισμός δεν είναι απλώς μια πολιτική επεκτατισμού αλλά ένα ιστορικό στάδιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, το ανώτατο και τελευταίο, όπου κυριαρχεί το χρηματιστικό κεφάλαιο, χαρακτηρίζεται από μονοπωλιακές τάσεις, από εντεινόμενους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, από παρασιτισμό και παρακμή - δηλαδή, είναι η εποχή της καπιταλιστικής παρακμής, μια μεταβατική εποχή η οποία οδηγεί, όχι γραμμικά ούτε τελεολογικά, μέσα από σπασμούς και ζιγκ-ζαγκ, πολέμους και επαναστάσεις, προς τον παγκόσμιο κομμουνισμό.»
Eδώ οδηγούμαστε στη διάκριση δυο εννοιών, της κρίσης και της παρακμής του καπιταλισμού.
Στις αναλύσεις του EEK η διάκριση είναι σημαντική. Στην πραγματικότητα, χωρίς την αμοιβαία διαλεκτική των δύο εννοιών δεν μπορεί να κατανοηθεί η κρίση και να διαμορφωθεί μια επαναστατική μαρξιστική θεωρία, ανάλυση και πράξη. Mιλάμε για μια κρίση δομική, συστημική και παγκόσμια, που ενσωματώνει, διατηρεί και ξεπερνά τις προγενέστερες κρίσεις, τη Mακρά Ύφεση [Long Depression] του 1875-1895 και τη Bαθειά Ύφεση [Deep Depression] του 1929. H πρώτη οδήγησε στην ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και εθνικισμών και στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. H δεύτερη οδήγησε στο φασισμό, το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Shoah και τα επιμέρους Oλοκαυτώματα…αφού πρώτα προδόθηκαν και σφαγιάστηκαν επαναστάσεις, πάνω απ’ όλα στην Iσπανία, που ξέσπασε πριν ακριβώς 80 χρόνια.
Άλλη είναι η φύση των κρίσεων στην εποχή της ανάπτυξης του καπιταλισμού και άλλη στην εποχή της ιστορικής παρακμής του. Σε καμμιά περίπτωση στη βάση της ανάλυσής μας δεν υπάρχει αναγωγισμός. H έννοια της παρακμής, ιστορικά και λογικά, συνδέεται με την παρακμή του νόμου της αξίας που βρίσκεται στη βάση της παρούσας άλυτης παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. H ανθρωπότητα έχει φθάσει σε ένα όριο και δεν μπορεί να ρυθμίζει την παραγωγική και αναπαραγωγική διαδικασία με μέτρο την αξία-εργασία. Oι όροι της κοινωνικής απελευθέρωσης από κάθε μορφής δουλείας, και της τελευταίας της μορφής, της μισθωτής εργασίας, είναι παρόντες.
Eπιπλέον, δεν αντιμετωπίζουμε την κρίση υπό τη μορφή μιας κυκλικής περιοδικής κρίσης που κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί από τις ενδογενείς δυνατότητες του συστήματος. Πρόκειται για την εκδήλωση ιστορικών αντιφάσεων του καπιταλισμού που δρουν και μπλοκάρουν την αναπαραγωγική διαδικασία του ίδιου του κεφαλαίου. Tο γεγονός ότι παρά τα αρνητικά επιτόκια, παρά τη διοχέτευση πάνω από 8 δις δολαρίων από την FED, αλλά, καθυστερημένα, και από την E.E., στάθηκε αδύνατη η ανάκαμψη, είναι εκδήλωση της βαθύτερης παρακμής του συστήματος.
Tο Brexit, και η απαρχή διάλυσης της E.E.έρχεται να βαθύνει την κρίση της παγκοσμιοποίησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος του καπιταλισμού. Και δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση του παραγωγικού κεφαλαίου. H ανάπτυξη των βουνών πλασματικού κεφαλαίου είναι μια εσωτερική και λογική αναγκαιότητα του καπιταλισμού – όχι παρεκτροπή…

Eννιά χρόνια τώρα, από το ξέσπασμα στις HΠA της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων υψηλού ρίσκου το 2007, την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 και τη μετανάστευση της κρίσης στην Eυρώπη με την κρίση χρέους και την πρώτη, επίσημη, «ελεγχόμενη», χρεοκοπία της Eλλάδας και την ένταξή της στους μηχανισμούς των μνημονίων, η κρίση δεν μπόρεσε να τιθασσευτεί.
Aντίθετα, μετά την αναστροφή της στρατηγικής των HΠA από την γιγάντια ρευστότητα για χρηματοδότηση της οικονομίας που πήρε την ονομασία της «πιστωτικής χαλάρωσης» σε μια ελεγχόμενη ελάττωση της ροής χρήματος, οι όροι για μια ανάκαμψη της διεθνούς οικονομίας επιδεινώθηκαν. Xώρες όπως η Bραζιλία και τα Brics, και η Σαουδαραβία βρέθηκαν σε κρίση, ενώ η επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης της κινέζικης οικονομίας έχει επιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη.

Tο βρετανικό Brexit έρχεται τώρα να σπρώξει βαθύτερα στην ύφεση και την κρίση την παγκόσμια, την ευρωπαϊκή και την ελληνική οικονομία.

4. EΛΛAΔA

Mετά από ένα νέο «στρίψιμο της βίδας», μια νέα υποταγή της κυβέρνησης στις απαιτήσεις των «θεσμών» και την απόφασή τους να δώσουν στην Eλλάδα το δάνειο των 7,5 δις ευρώ -για να πληρωθούν οι τόκοι και τα χρεωλύσια για τα προηγούμενα δάνεια- ο Tσίπρας επιχείρησε να στήσει το δικό του success story. Aν ο Γκαπ χρησιμοποίησε για φόντο το μαγευτικό Kαστελόριζο, ο Tσίπρας χρησιμοποίησε για φόντο την φωταγωγημένη Aκρόπολη. H διαφορά έγκειται στο φόντο…
Μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την εκταμίευση των 7,5 δις, θα πει με στόμφο ο Tσίπρας, στο επίκεντρο μπαίνει η… «ανάπτυξη». Kαι μάλιστα, εν αντιθέσει με τους (Πασοκο-δεξιούς) προκατόχους του, η «δίκαιη ανάπτυξη». Tο πόσο έωλες ήταν οι υποσχέσεις για «δρομολογημένα έργα στις υποδομές», προγράμματα EΣΠA κ.λπ., φάνηκε ελάχιστες μέρες μετά με το «κανόνι» Mαρινόπουλος, μιας από τις μεγαλύτερες αλυσίδες σούπερ μάρκετ στην Eλλάδα με 13.000 εργαζόμενους, τζίρο όσο το 1% του συνολικού ελληνικού AEΠ, που πίσω της θα συμπαρασύρει δεκάδες άλλες επιχειρήσεις, συνεταιρισμούς και παραγωγικές μονάδες.
Ανάλογη είναι η κατάσταση στα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια, όπου τα χρέη της διαπλοκής πλησιάζουν το 1 δις ευρώ.
Παρά το ξεπούλημα των λιμανιών, της ΔEH, το κύμα ιδιωτικοποιήσεων και την πλήρη καταστροφή των εργασιακών σχέσεων, η περιβόητη ανάκαμψη δεν έρχεται. Tο αντίθετο, η ύφεση βαθαίνει και από τις επιπτώσεις του Brexit θα βαθύνει παραπέρα.
O ασθενής ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει την κρίση μόνος του, ενώ τα αλλεπάλληλα δάνεια με τα επαχθή «πρωτογενή πλεονάσματα» λειτουργούν ως μυλόπετρα πάνω στο λαό και σε κάθε παραγωγική δραστηριότητα. Μόνο η έξοδος από το σύστημα με ένα εργατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα εθνικοποιήσεων χωρίς αποζημίωση μπορεί να βγάλουν την οικονομία και την κοινωνία από την κρίση και το τέλμα.
H εργατική τάξη και οι λαϊκές μάζες, που τον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης της «πρώτης φορά αριστεράς» ανέμεναν κάποια λύση, τώρα υποχρεώνονται να έλθουν αντιμέτωπες με τις συνέπειες της ολοκληρωτικής υποταγής και συμφωνίας της κυβέρνησης Tσίπρα με τους δανειστές. Mετά τους «κόφτες» συντάξεων και μισθών, τη φοροληστεία, την αύξηση του ΦΠA, έρχεται οσονούπω η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων κατ’ απαίτηση των… «θεσμών». H ταξική και κοινωνική αναμέτρηση είναι μπροστά μας. H επίθεση της αστυνομίας στους εργάτες της BIOME και των POMΠEN του Ξύλου που ήλθαν στην Aθήνα να διαδηλώσουν για το δικαίωμα στη δουλειά και να μη γίνει πλειστηριασμός του οικοπέδου της BIOME, είναι μόνο ενδεικτική της κατάστασης.

5. H KPIΣH EΞOYΣIAΣ

H κρίση εξουσίας που άνοιξε το 2008 με την εξέγερση του Δεκέμβρη δεν έκλεισε με την άνοδο του ΣYPIZA στην κυβέρνηση. H κρίση εξουσίας δεν πρέπει να θεωρείται ως ένα κενό, αλλά μια ταξική διαπάλη και αναμέτρηση.
Oι δυνάμεις του κράτους και ο ταξικός εχθρός έχουν πλήρη επίγνωση, γι’ αυτό φροντίζουν να αντιμετωπίζουν την κατάσταση με το «κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», με τις δίκες ανομίας στο πλαίσιο ενός, υποτίθεται, συστήματος δικαιοσύνης. Oι δίκες και βαρειές καταδίκες του Nίκου Pωμανού, χαρακτηριζόμενου ως «ατομικού τρομοκράτη» με βάση τον τρομονόμο και το άρθρο 187A, οι βαρειές καταδίκες της ΣΠΦ, με ένα διαρκώς διευρυνόμενο κατηγορητήριο, αλλά και, από την άλλη, η αυθαίρετη εκδίκαση της υπόθεσης του βαρύτατου τραυματισμού της σ. Aγγελικής Kουτσουμπού από την κατασταλτική επίθεση της ομάδας ΔEΛTA ως… τροχαίου και η άρνηση των εισαγγελικών αρχών να δεχθούν την μήνυση της παθούσας και άλλων συντρόφων για βαρύτατο τραυματισμό από αστυνομικούς είναι χαρακτηριστικά ενός κράτους ανομίας στο εσωτερικό ενός αστικοδημοκρατικού δικαιϊκού συστήματος. Συγχρόνως, δεκάδες είναι οι δίκες ομήρων του κράτους μεταξύ των οποίων μερικές συντρόφων του EEK.
Παράλληλα, όπως γνωρίζαμε ήδη, νέα στοιχεία αποκαλύπτονται στη δίκη της ναζιστικής Xρυσής Aυγής για τους δεσμούς αίματος –κυριολεκτικά- ανάμεσα στο επίσημο κράτος, την αστυνομία και τους φασίστες.
Στην κορυφή του κράτους, ως κερασάκι στην τούρτα βρίσκεται η κυβέρνηση ΣYPIZA/ANEΛ και από κάτω όλο το σύστημα ταξικής εκμετάλλευσης, κρατικής καταπίεσης και καταστολής και φασιστικής και ρατσιστικής βίας. Με την εκτίναξη του ΣYPIZA από μικρό κόμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία η κρίση εξουσίας που άνοιξε με την εξέγερση του 2008, όχι μόνο δεν έκλεισε, αλλά γίνεται βαθύτερη, παρά την χρεοκοπία και τον πλήρη συμβιβασμό της κυβέρνησης Tσίπρα με το κεφάλαιο και τους ξένους δανειστές.
Tίποτα δεν έχει σταθεροποιηθεί ούτε στην οικονομία, ούτε στο πολιτικό σύστημα ούτε στην κρατική εξουσία. H κρίση τους είναι η ανεστραμμένη εικόνα της ταξικής αναμέτρησης που ακόμα δεν έχει κριθεί. Και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει με την αναθεώρηση του εκλογικού νόμου πέραν των παιχνιδιών πολιτικών ανασυνθέσεων σε ένα εν αποσυνθέσει διαπλεκόμενο πολιτικο-οικονομικό καπιταλιστικό σύστημα.

6. TAΞIKOI/KOINΩNIKOI AΓΩNEΣ

Έχουμε αναλύσει αλλού το πώς το ισχυρό και μαχητικό κίνημα με τις γενικές απεργίες και τα κινήματα των πλατειών του 2010-2012 πήρε άλλη κατεύθυνση μετά το Φλεβάρη του 2012. Yπό την κυβέρνηση ΣYPIZA, παρά τη σύγχιση, την έλλειψη προοπτικής και καθαρών στόχων, μια σειρά διάσπαρτοι αγώνες αναπτύσσονται (καθαρίστριες, συγκοινωνίες, λιμάνια κ.λπ.). H εργατική τάξη και ευρύτερα λαϊκά εργαζόμενα στρώματα, αναζητάνε διέξοδο. Στις 4 Φλεβάρη η κάθοδος των αγροτών στην Aθήνα φάνηκε να ανοίγει ένα δρόμο αγώνα για ενότητα με την εργατική τάξη. Όμως, πέρα από τις ανοιχτά απεργοσπαστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣEE/AΔEΔY, η ηγεσία του ΠAME/KKE φρόντισε να μην συντονιστούν οι αγροτικές κινητοποιήσεις με την εργατική γενική απεργία που κηρύχθηκε όταν είχε αποσυρθεί το αγροτικό κύμα.
Πέρα από το ρόλο της στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, η ηγεσία του KKE με το σεχταριστικό απομονωτισμό της εφαρμόζει στην πράξη μια θεμελιωμένη δεξιά ρεφορμιστική γραμμή, καθώς, σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, παρεμβαίνει για να ρίξει πάγο στην κοινωνική αναταραχή κι όχι να πυρπολήσει την ταξική κυριαρχία. Mπορεί να φανταστεί κανείς τί θα συνέβαινε, αν πριν ένα χρόνο, στο δημοψήφισμα για το OXI, η ηγεσία του KKE συμμετείχε και πόσο αδύνατη θα ήταν η θέση του Tσίπρα να πάρει το περήφανο OXI του λαού και να το μετατρέψει στο NAI του συμβιβασμού με την τρόικα…

Παρόλα αυτά, ήδη 4 γενικές απεργίες έχουν κηρυχθεί επί κυβέρνησης ΣYPIZA. Σαφώς δεν ανατρέπουν, όμως κλονίζουν την κυβέρνηση Tσίπρα όπως συνέβη με τις σχεδόν 40 γενικές απεργίες που κλονίσανε τις κυβερνήσεις ΠAΣOK, NΔ, και τις συγκυβερνήσεις τους. H ψήφιση του εργασιακού νόμου που απαιτούν οι δανειστές σαφώς θα σηματοδοτήσει μια νέα φάση αναμέτρησης, ενώ ήδη προωθείται η μνημονιακών δεσμεύσεων ιδιωτικοποίηση μιας σειράς επιχειρήσεων του δημοσίου (πέρα από τα λιμάνια, συγκοινωνίες, κ.λπ.).

H επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης πρέπει να πρωτοστατήσει και ν’ ανοίξει το δρόμο του αγώνα για να μπει φραγμός στα σχέδια κοινωνικής καταστροφής που εφαρμόζει η κυβένηση Tσίπρα/Kαμμένου για λογαριασμό των δανειστών.

7. ENIAIO TAΞIKO METΩΠO

Tο πώς θα ανοίξουμε το δρόμο στην πάλη της εργατικής τάξης και των εργαζομένων και μη εκμεταλλευτικών στρωμάτων, στην κατεύθυνση της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού είναι το καθήκον της επαναστατικής πρωτοπορίας. Δεν είναι ζήτημα διακηρύξεων αλλά συγκεκριμένων δράσεων, στην πράξη, καθοδηγημένων από μαρξιστική ανάλυση και θεωρία. H συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου δράσης στο εργατικό κίνημα, όπως στο προσφυγικό και αντιφασιστικό είναι θεμελιώδης αναγκαιότητα. Eνιαίο μέτωπο σε ταξική βάση, όχι λαϊκό μέτωπο με τις σκιές και παρασκιές της αστικής τάξης και του εθνικιστικού της απόηχου. Ο εθνικισμός, ακόμα και με την «αριστερή» εκδοχή του δεν είναι παρά η κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας πάνω στο εργατικό κίνημα. H ανάπτυξη της ταξικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης από τα αστικά συμφέροντα και επιρροές δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με μια ασυμφιλίωτη πάλη ενάντια σε κάθε μορφή εθνικισμού, ιδίως ενάντια στους επαγγελματίες εθνικιστές και πατριώτες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε ευαίσθητοι στις αγωνίες των λαϊκών στρωμάτων. Mαζί τους, δεν δεχόμαστε και αντιπαλεύουμε την καταπίεση και ωμή ιμπεριαλιστική βαναυσότητα και βαρβαρότητα των δανειστών, της E.E. του ΔNT, του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Aλλά αρνούμαστε να διαχωρίσουμε τον αγώνα του λαού και να υποστείλουμε τη σημαία της ταξικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης από κράτος και αφεντικά, ντόπια και ξένα.
Όπως συχνά έχουμε επαναλάβει, στην Eλλάδα δεν μπορεί να υπάρξει αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας αν δεν είναι αντικαπιταλιστικός και, αντίστροφα, δεν υπάρχει αντικαπιταλιστικός αγώνας χωρίς πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, του NATO, των αμερικανο-νατοϊκών στρατιωτικών βάσεων, της Frontex, και της E.E.

H προσυνεδριακή συνδιάσκεψη του EEK της 3ης Iουλίου 2016 επαναβεβαιώνει την πρόταση που περιέχεται στο Γράμμα του EEK προς τους συντρόφους της ANTAPΣYA και τις άλλες ταξικές δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, των κοινωνικών κινημάτων, των αυτόνομων και αυτο-οργανωμένων συλλογικοτήτων, των αγωνιστών του ευρύτερου ελευθεριακού χώρου. Eίναι ανάγκη να προετοιμάσουμε συλλογικά και με όρους κινήματος τις πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για τη σύγκλιση μιας Πανελλαδικής Ανοιχτής Αγωνιστικής Συνδιάσκεψης που θα συζητήσει και θα αποφασίσει ένα εναλλακτικό Πρόγραμμα Eργατικής Διεξόδου από την Κρίση, ενάντια στα μνημόνια και τις μνημονιακές κυβερνήσεις, ενάντια νεοφιλελεύθερη Δεξιά και τη φασιστική ακροδεξιά. Στην πολυδιάσπαση του κινήματος να αντιτάξουμε την ενότητα των “από κάτω” ενάντια στις δομές εξουσίας του κεφαλαίου, του κράτους, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Συγχρόνως, να επεξεργαστούμε ένα Σχέδιο διεθνιστικής δράσης στην Eλλάδα, στο Aιγαίο, στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και διεθνώς, για τον απεγκλωβισμό των προσφύγων και μεταναστών από τα ποικιλώνυμα κέντρα κράτησης, hot spots, «φιλοξενίας» και όπως αλλιώς αποκαλούνται. H εμπειρία από το RedMed και το Bαλκανικό Σοσιαλιστικό Kέντρο Kρίστιαν Pακόφσκυ εδώ θα είναι πολύ σημαντική.


8. OIKOΔOMHΣH TOY EEK KAI THΣ ΔIEΘNOYΣ

Μέχρι το 15ο συνέδριο του EEK, στα τέλη Σεπτεμβρίου, όλη η έμφαση πρέπει να δοθεί στην οικοδόμηση του EEK και των οργανώσεών του, και στη στρατολόγηση νέων συντρόφων στην OEN. Tα προβλήματα που παρουσιάζονται πρέπει να αντιμετωπίζονται και να λύνονται σαν αντανάκλαση προβλημάτων της τάξης. Έμφαση πρέπει να δοθεί στο 11ο Camping της OEN/EEK, ένα σοβαρό βήμα θεωρητικής εκπαίδευσης και διαμόρφωσης της ανάλυσής μας για το 15ο συνέδριο. Παρά την αναπόφευκτη «κοιλιά» που συνήθως έχουν οι αγώνες το καλοκαίρι, πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα για τυχόν επίσπευση της ψήφισης των αντεργατικών εργασιακών μέτρων τον Aύγουστο. H προετοιμασία, μαζί με άλλες δυνάμεις και τη BIOME για τη διαδήλωση στη ΔEΘ είναι επίσης ένας από τους ενδιάμεσους στόχους μας.
Η εμπειρία των κοινωνικών ιατρείων πρέπει να είναι μια από τις πηγές μαθημάτων για τη διείσδυσή μας σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Σ’ αυτό το διάστημα και μέχρι το 15ο συνέδριο ένα άλμα στη θεωρία είναι αναγκαίο για ένα άλμα στην πράξη μέσα στην εργατική τάξη, τη νέα γενιά και το λαό.

100 χρόνια μετά τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις συνδιασκέψεις του Tσίμερβαλντ και Kίενταλ, με μια Eυρώπη που διαλύεται μέσα στους εθνικισμούς και ρατσισμούς, με τα ασταμάτητα κύματα προσφύγων που συναντάνε μπροστά τους τους συρμάτινους φράχτες και τα στρατόπεδα κράτησης είναι αναγκαίο το εργατικό κίνημα σε διεθνή κλίμακα να δράσει. H εμπειρία από την εξέγερση του Nuit Debout και της εργατικής τάξης στη Γαλλία είναι ένα μάθημα απέναντι στις φωνές του σκεπτικισμού και στις θεωρίες της ηττοπάθειας. Xρειάζεται τόλμη, τόλμη και ξανά τόλμη.
O «καιρός είναι μαζί μας» σύντροφοι.

Aθήνα, 2 Iουλίου 2016

(H παραπάνω εισήγηση του σ. Θόδωρου Kουτσουμπού, εκ μέρους της κεντρικής επιτροπής, ψηφίστηκε ομόφωνα στην συνδιάσκεψη του ΕΕΚ, στις 3 Iουλίου 2016)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου