ΚΕΔ : Θέσεις Για Το Προσφυγικό

1. Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ήδη ένας μήνας που η ΕΕ έχει σφραγίσει κάθε πιθανή προσφυγική διαδρομή προς την Ευρώπη. Όταν η Μακεδονία έκλεινε τα σύνορα μάς παραμύθιαζαν για κάποιο σκληρό πυρήνα της ομάδας του Βίζενγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία) που παραβιάζει μονομερώς τις «αρχές και τις αξίες της Ευρώπης». Αποδείχτηκε ότι όλα αυτά είναι μια επικοινωνιακή διαχείριση και ότι οι αποφάσεις έχουν ληφθεί από κοινού σε κεντρικό επίπεδο της ΕΕ. Και σε αυτές η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ψηφίσει -πέρα από τις κλάψες- τίποτα διαφορετικό. Σε αυτό επιμένουμε. Δεν έχει σημασία τι λένε οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ή ο Μουζάλας όταν περιφέρονται στα κανάλια, πουλώντας τρέλα για τους πρόσφυγες και για το πόσο συμμερίζονται τον πόνο τους. Ο Σύριζα είναι πλέον κυβέρνηση και σημασία έχει ως κρατική αρχή τι στάση κρατάει. Και το ελληνικό κράτος είναι πλήρως στοιχισμένο στην πολιτική της Ευρώπης φρούριο, των κλειστών συνόρων, των παραβιάσεων ακόμα και του δικού τους διεθνούς δικαίου που προστατεύει τους πρόσφυγες και τέλος στην βάρβαρη πολιτική των επαναπροωθήσεων στην Τουρκία και από κει στις εμπόλεμες ζώνες εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων ανακόπτοντας βίαια το δρόμο τους για αναζήτηση ασφαλούς καταφυγίου.

2. Η Ε.Ε. και τα κράτη και ως εκ τούτου οι εκάστοτε διαχειριστές τους είναι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας και υπεύθυνοι για χιλιάδες νεκρούς πρόσφυγες στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα, στον πάτο του Αιγαίου, γεγονός που οφείλεται αποκλειστικά στην πολιτική των κλειστών συνόρων. Από δω και στο εξής θα ευθύνονται και για την τύχη των ανθρώπων αυτών ως αποτέλεσμα του εγκλεισμού τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εν συνεχεία της επαναπροώθησης στις χώρες από τις οποίες έφυγαν εξαιτίας του πολέμου ή των ευρύτερων συνεπειών που έχει προκαλέσει η πολιτική του χάους και της καταστροφής του δυτικού ιμπεριαλισμού από το 2001 μέχρι τώρα στο όνομα του περιβόητου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Εξυπακούεται ότι τα εγκλήματα αυτά δεν έχουν ημερομηνία παραγραφής και ως εκ τούτου οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν όταν οι δυνάμεις της κομμουνιστικής απελευθέρωσης επιστρέψουν για να λύσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς με την αστική αντεπανάσταση. Ας μάθουν μέχρι τότε ότι η ιστορία συνεχίζεται και ότι η μονή φάρσα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη είναι τα βαμπίρ του παρακμιακού καπιταλιστικού κανιβαλισμού.

3. Η αντιπροσφυγική ρατσιστική πολιτική της ΕΕ χτίστηκε βήμα βήμα σε μια σειρά συνόδους κορυφής από τον Σεπτέμβρη μέχρι την τελευταία το Μάρτη του 2016 που αποφάσισε το οριστικό κλείσιμο της βαλκανικής διαδρομής, την ανάπτυξη Νατοϊκής ναυτικής δύναμης αποτροπής και βίαιης επαναπροώθησης στα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας Τουρκίας και ένα γελοίο σχέδιο εγκατάστασης 70 χιλιάδων προσφύγων και αυτό μόνο στο βαθμό που εθελοντικά το δεχτούν τα κράτη μέλη της ΕΕ. Η Πολωνία ήδη μετά το χτύπημα στις Βρυξέλλες αποφάσισε ότι θα σκεφτεί εκ νέου τη δική της συμμετοχή (φιλοξενίας 7000 προσφύγων) στο πρόγραμμα. Οι λεπτομέρειες της συμφωνίας που προβλέπουν για κάθε Σύριο που θα επαναπροωθείται από την Ελλάδα μια θέση κατευθείαν από την Τουρκία για την Ευρώπη (μέχρι πάντα το όριο των 70 χιλιάδων) δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα ερωτηματικά. Γιατί να πρέπει να απελαθεί ένας πρόσφυγας στην Τουρκία από την Ελλάδα δήθεν για να εξασφαλίσει κάποιος άλλος στην θέση του άσυλο και αεροπορικό εισιτήριο κατευθείαν στην Ευρώπη; Προφανώς για να δοθεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε όσους επιχειρήσουν να παραβιάσουν τους φράχτες στο μέλλον. Ότι δεν θα έχουν καμία τύχη. Και μια τιμωρία για όσους ήδη έχουν κάνει το ταξίδι μέχρι την Ελλάδα προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων.
Δεν θα μιλήσουμε γενικά για το τι δημιούργησε την προσφυγική κρίση. Ούτε για τις ευθύνες της ιμπεριαλιστικής δύσης. Όλα αυτά είναι ήδη γνωστά και η αριστερά μας έχει πολλά να πει επ’ αυτού. Μόνο που ξεχνάει τι έκανε η ίδια όταν η πολιτισμένη δύση αποφάσιζε να ξεκινήσει τον «πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» μετατρέποντας τις χώρες στόχους της σε έναν ατελείωτο σωρό ερειπίων. Να θυμηθεί ότι η πασιφιστική πολιτική τού «σταματήστε το πόλεμο» δεν σταμάτησε κανένα μακελειό. Ότι η άρνησή της να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ της ήττας του ιμπεριαλισμού μαζί και των στρατηγικών του συμμάχων (αντιδραστικός σουνιτισμός) και των περιστασιακών του λακέδων (isis, Al Nusra και FSA στη Συρία, τζιχαντιστές αντικανταφικοί στη Λιβύη κοκ), η άρνησή της να υποστηρίξει στρατιωτικά σε αυτή την αναμέτρηση με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το αντίπαλο δέος στην περιοχή (ριζοσπαστικές – αντιμπεριαλιστικές σιιτικές οργανώσεις και τις μη ελεγχόμενες από τον ιμπεριαλισμό κυβερνήσεις κυρίως μπααθικής καταγωγής) επέτρεψε στον ιμπεριαλισμό αν όχι να ελέγξει απόλυτα την περιοχή τουλάχιστον να επιβάλει το απόλυτο χάος και στη συνέχεια να μπορέσει να επιβάλει τη δική του τάξη.

4. Το προσφυγικό προφανώς συνδέεται με τις εξελίξεις στην περιοχή αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα αυτόνομο ζήτημα. Μπορεί ο πόλεμος στη Μ. Ανατολή να μην τελειώσει ποτέ. Μπορεί ακόμα να επεκταθεί και στην Τουρκία και πιθανό σε άλλες χώρες. Ακριβώς γι’ αυτό η τύχη των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων είναι πλέον ένα αυτόνομο ζήτημα που πρέπει να λυθεί τώρα και στην Ευρώπη. Όμως η Ευρώπη δεν είναι ένα ενιαίο γήπεδο. Διότι όπως μας δείχνουν τα γεγονότα, τα σύνορα συνεχίζουν να υπάρχουν και οι εθνικές κυβερνήσεις είναι που αποφασίζουν για την τύχη τους, ενώ ακόμα και σε επίπεδο ευρωπαϊκών θεσμών μπορεί ο Τουσκ ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να είναι υπέρμαχος μιας πιο σκληρής γραμμής, ενώ ο Γιούνκερ ως πρόεδρος της Κομισιόν να κλαίγεται για κάποιες ευρωπαϊκές αξίες που κανείς δεν ξέρει το ακριβές τους περιεχόμενο. Ως εκ τούτου το κίνημα δεν μπορεί να καθορίζει τη στάση του βάζοντας καθήκοντα σε περιοχές και οντότητες που είναι έξω από την δυνατότητα δράσης του, ακόμα και όταν συντονίζει τον αγώνα του σε όλη την Ευρώπη. Το τι θα αποφασίσει η ΕΕ ή η διπλανή χώρα δεν μπορεί να είναι το άλλοθι για να μεταθέτει την οποιαδήποτε λύση κάπου αλλού, δήθεν γιατί το προσφυγικό είναι Ευρωπαϊκό ή διεθνές πρόβλημα. Ναι είναι διεθνές και ευρωπαϊκό αλλά είναι και ελληνικό πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο που ο καπιταλισμός είναι διεθνής, ευρωπαϊκός και ελληνικός και η διεθνής τους ύπαρξη δεν μπορεί να είναι το άλλοθι για να συνεχίζει να υπάρχει στην Ελλάδα, την Ιταλία και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μέχρι δήθεν να ανατραπεί παγκόσμια ή ευρωπαϊκά. Με αυτή την έννοια η διεκδίκηση να ανοίξουν τα σύνορα –της Μακεδονίας- και να περάσουν οι πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί (50,000 τώρα και αύριο 100,000) στην Ελλάδα, δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι για να κρατάει η Ελλάδα κλειστά τα δικά της σύνορα, για να παραμένει ο -πρώτος στην Ευρώπη- φράχτης του Έβρου στη θέση του, ούτε για να θεωρείται αναγκαίο κακό η επαναπροώθηση των εγκλωβισμένων στην Τουρκία ή μέχρι τότε να μαντρώνονται σε κλειστά κέντρα κράτησης.
Επιπλέον το κίνημα δεν μπορεί να δεχτεί κανέναν διαχωρισμό μεταξύ «Σύριων προσφύγων» και «παράτυπων μεταναστών» από το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Πακιστάν κοκ. Πρόκειται για ακόμα μια αυθαίρετη επιλογή της ΕΕ στην οποία ο ντόπιος κυβερνητικός θίασος κάνει την πάπια, επιλογή που παραβιάζει κάθε διεθνή -αστική- νομοθεσία περί προσφύγων. Όχι μόνο γιατί στο Ιράκ και το Αφγανιστάν συνεχίζεται ο πόλεμος, αλλά γιατί η έννοια του πρόσφυγα περιλαμβάνει κάθε συνθήκη που εξαναγκάζει κάποιον για πολιτικούς, θρησκευτικούς, περιβαλλοντικούς κλπ λόγους που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του να εγκαταλείψει τη χώρα του, υποχρεώνοντας τη χώρα που επιθυμεί ως προορισμό να δεχτεί την αίτηση για παροχή ασύλου. Ως εκ τούτου οι φράχτες στον Έβρο, στην Ειδομένη, και οι μαζικές επαναπροωθήσεις είναι απολύτως παράνομες ακόμα και με όρους του υφιστάμενου διεθνούς δικαίου. Στην πραγματικότητα το διευθυντήριο της ΕΕ νομολογεί εκ νέου και ακυρώνει στην πράξη το διεθνές δίκαιο. Πρόκειται για τη συνέχεια του κράτους έκτακτης ανάγκης και της πολιτικής των διακρίσεων που ξεκίνησε στα μουλωχτά και τώρα γίνεται μόνιμο καθεστώς στο δίκαιο της αυτοκρατορίας, απαξιώνοντας τις σχετικές μεταπολεμικές συμβάσεις και τη χάρτα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προφανώς η κατάρρευση του κοινωνικού συμβολαίου δεν αφορά μόνο το εργασιακό καθεστώς και το κράτος πρόνοιας αλλά το όλο πλαίσιο αναπαραγωγής του συστήματος.
«Μέχρι να πάνε οι μετανάστες στον προορισμό τους» (για την αριστερά του ρεαλισμού και του κράτους) ή «από κει που ήρθαν» (για τα φασιστόμουτρα), το κίνημα και η αριστερά του δρόμου και της επανάστασης δεν μπορεί να έχει μια μεσοβέζικη θέση στη βάση ότι οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι μόνο όταν είναι τράνσιτ στην Ελλάδα. Είμαστε χωρίς όρους με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα επιθυμούν ή αναγκαστούν να μείνουν. Δεν αναγνωρίζουμε κανένα διαχωρισμό μεταξύ τους. Απαιτούμε από το ελληνικό κράτος να τους παράσχει ανθρώπινες συνθήκες φιλοξενίας είτε σε ανοιχτούς καταυλισμούς, είτε σε δημόσια κτίρια που θα χρησιμοποιηθούν για το σκοπό αυτό. Μέχρι να αποφασίσουν για την μόνιμη εγκατάστασή τους, το ελληνικό κράτος -ανεξάρτητα από το τι θα λένε οι αυλικοί της Ιεράς Συμμαχίας- να δώσει άδειες παραμονής και εργασίας στους ανθρώπους και φυσικά ελεύθερη πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες. Στο βαθμό που ζητήσουν -όσοι το επιθυμούν- άσυλο στην Ελλάδα να τους δοθεί χωρίς τις γνωστές κωλυσιεργίες που το καταργούν στην πράξη. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες θέλουν να πάνε στη Γερμανία ή σε άλλες χώρες του βορρά. Αυτό είναι δικό τους θέμα και δεν μας αφορούν οι αυταπάτες που μπορεί να έχουν για τη Μέρκελ και τη ζωή που φαντάζονται εκεί. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι δεν θα ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα προκειμένου να μην εγκλωβιστούν λόγων των γνωστών περιορισμών των συνθηκών του Δουβλίνου. Ως εκ τούτου η εναλλακτική είναι να μείνουν με απλές άδειες παραμονής στην Ελλάδα μέχρι να βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Επειδή όμως αυτό κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει, το κίνημα και η αριστερά δεν μπορούν να χτίζουν την πολιτική τους μόνο στη βάση ότι είναι περαστικοί, αλλά ότι μπορεί στο τέλος να εγκατασταθούν εδώ. Το γλύψιμο σε όσους είναι επιρρεπείς στα φασιστοεπιχειρήματα ότι «εδώ δεν έχουμε για μας που θα βρούμε για τους πρόσφυγες», μέχρι ότι «όλοι αυτοί δεν θα ενταχθούν γιατί είναι μουσουλμάνοι, τζιχαντιστές, μια υγειονομική βόμβα» κοκ δεν θα μας βοηθήσει στην επόμενη φάση. Το να μείνουν στην Ελλάδα επίσης δεν μπορεί να εξαρτηθεί από τη χρηματοδότηση της ΕΕ ή του ΟΗΕ (μιλάνε για κάποια 700 εκ για τα επόμενα 3 χρόνια). Μπορεί να δώσουν και περισσότερα μπορεί και τίποτα. Αυτό που ζητάμε είναι νόμιμη διαμονή και άδεια εργασίας. Η μάχη αυτή δεν αφορά τη φιλανθρωπία μας, αλλά τον αγώνα ενάντια στον ελληνικό ρατσισμό, στο καθεστώς διακρίσεων, στο κράτος έκτακτης ανάγκης. Είναι αγώνας κυρίως μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης, της νεολαίας και της κοινωνίας ενάντια στον κανιβαλισμό κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Πράγματι υπάρχει φτώχεια και ανεργία, αλλά αυτό δεν απαγορεύει την αλληλεγγύη. Το αντίθετο μάλιστα. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες είναι που η αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας των από κάτω είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης. Όσοι λένε ότι δεν χωράμε άλλοι στη χώρα είναι οι ίδιοι που κανιβαλίζουν τους διπλανούς τους, που κοιτάνε πως θα σώσουν το τομάρι τους, που δεν ενδιαφέρονται όχι μόνο για το Σύριο πρόσφυγα αλλά ούτε για τον Έλληνα άνεργο, πεινασμένο, χρεοκοπημένο κοκ. Τα κάθε είδους φασιστοειδή ας πουλήσουν τα κανιβαλικά τους ένστικτα παραπέρα. Ξέρουμε ότι αύριο που οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες θα διπλασιαστούν οι φωνές αυτές θα γίνουν ακόμα πιο επιθετικές. Ξέρουμε ότι τα κιτρινοκάναλα της διαπλοκής είναι πανέτοιμα να περάσουν από τη συμπόνοια στην υστερία για την «απειλή» των προσφυγικών κυμάτων. Οι γκεμπελίσκοι για τους δικούς τους λόγους περιμένουν στη γωνία. Προς το παρόν δεν τους παίρνει ή απλώς περιμένουν την ώρα για να αμολήσουν τον οχετό τους.

Μέχρι τότε παλεύουμε 

1. Να ανοίξει ασφαλής δίοδος από τον Έβρο και να γκρεμιστεί ο φράχτης. Όποιος αρνείται αυτή τη λύση συμβάλει στη διατήρηση των κυκλωμάτων διακίνησης και στους πνιγμούς χιλιάδων προσφύγων κυρίως μικρών παιδιών. Η αλληλεγγύη δεν έχει όρια. Το αίτημα για «απευθείας, ασφαλή μεταφορά των προσφύγων – μεταναστών από τις χώρες πρώτης υποδοχής, όπως είναι η Τουρκία, η Ιορδανία, ο Λίβανος, αλλά και από τα ελληνικά νησιά, στις χώρες τελικού προορισμού τους, με ευθύνη του ΟΗΕ και της ΕΕ» είναι σωστό γιατί στέκεται στο πλευρό των προσφύγων. Προφανώς ζητάμε από τη νέα Ρώμη να ανοίξει τα σύνορά της, όμως εδώ επ’ αυτού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αν η αριστερά που μιλάει για απευθείας μεταφορές στην Ευρώπη είχε την εξουσία θα άνοιγε τα ελληνικά σύνορα ή θα τα έκλεινε μιας και τα κλείνει και η Ευρώπη; Είναι προϋπόθεση για να ανοίξει ο Έβρος να ανοίξουν σε όλη την Ευρώπη τα σύνορα; Σε αυτό κανείς δεν μπορεί να υπεκφεύγει. Επιπλέον δεν δεχόμαστε καμία «δίκαιη κατανομή». Αυτό μπορεί να το ζητάει ο Τσίπρας και η Μέρκελ αλλά όχι η αριστερά. Παλεύουμε για την ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων και όχι για κάποια «κατανομή», ούτε να πάνε «εκεί που χωράνε».

 2. Να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο. Όχι γιατί κινδυνεύουν «τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας» ή να εμπλακεί «ο λαός μας στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών στη Συρία και Ανατολική Μεσόγειο». Η Ελλάδα είναι τμήμα της δυτικής αυτοκρατορίας και δεν εμπλέκεται παρεμπιπτόντως ούτε είναι μια παρασυρμένη κορασίς. Ο μόνος που κινδυνεύει από τις νατοϊκές περιπολίες είναι οι πρόσφυγες που είτε θα καταλήγουν στον πάτο της θάλασσας λόγω «αναχαιτίσεως» είτε θα πρέπει να πληρώσουν τους διακινητές 3 και 4 φορές ακριβότερα για να περάσουν από ένα αφύλακτο πέρασμα κινδυνεύοντας να πνίγουν πάραυτα. Και πάνω από όλα γιατί με το ΝΑΤΟ ενισχύεται ο μηχανισμός της παράνομης αναχαίτισης και βίαιης επαναπροώθησης των προσφύγων. Όσο δεν ανοίγει ένας ασφαλής διάδρομος εξαιτίας της ρατσιστικής πολιτικής της ΕΕ και της Ελλάδας τότε εμποδίζουμε κάθε αναχαίτιση στο δρόμο που επιλέγουν οι ίδιοι για να «παραβιάσουν» τα παράνομα έτσι κι αλλιώς εμπόδια που βάζει η νέα Ρώμη στο δρόμο τους. Κάθε διαδρομή των προσφύγων είναι νόμιμη και επιτρεπτή.

 3. Να σταματήσει εδώ και τώρα το ελληνικό κράτος να παραβιάζει το Διεθνές δίκαιο για τους πρόσφυγες και να σταματήσει να κρύβεται πίσω από τις παραβιάσεις της ΕΕ. Να δοθούν άδειες παραμονής και εργασίας στους πρόσφυγες ανεξάρτητα από διαχωρισμούς (Σύριοι, Αφγανοί, Ιρακινοί κλπ) και άσυλο σε όσους το ζητήσουν.

 4. Ανοιχτοί χώροι φιλοξενίας και όχι στρατόπεδα συγκεντρώσεις. Τα υπάρχοντα hot spots είναι στην πραγματικότητα χώροι καταγραφής, διαλογής και διαχωρισμού των προσφύγων σε λίγους που πιθανόν να συνεχίσουν στον προορισμό τους και των περισσότερων που θα επαναπροωθηθούν ή θα αφεθούν στην τύχη τους αφού θα θεωρηθούν παράτυποι μετανάστες. Το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση εντάσσουν τα hot spots στην ευρύτερη πολιτική «αποτροπής» έτσι ώστε να δηλώνεται εμπράκτως ότι η εδώ παρουσία προσφύγων είναι ανεπιθύμητη και προσωρινή. Ναι σε ανοιχτούς χώρους φιλοξενίας με ευθύνη του κράτους, καταγραφής, περίθαλψης και νομιμοποίησης της ύπαρξης των ανθρώπων αυτών στο ελληνικό έδαφος, είτε παρέχοντας άσυλο είτε άδειες παραμονής και εργασίας. Στο βαθμό που οι εγκλωβισμένοι στην Ειδομένη αρνούνται να μετακινηθούν τότε να οργανωθεί από το κράτος στο σημείο αυτό ο καταυλισμός και να σταματήσει τώρα κάθε σχεδιασμός για τη βίαιη εκκένωσή του.
 5. Ενάντια σε κάθε προσπάθεια της ρατσιστικής δεξιάς και του φασιστικού οχετού να επανέλθει στους δρόμους με αφορμή την προσφυγική κρίση. Ήδη ο ακροδεξιός απόπατος επιχειρεί να οργανώσει από τα κάτω ένα κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στους πρόσφυγες στα πρότυπα ανάλογων κινήσεων στην Ευρώπη. Συγκεντρώσεις «κατοίκων» που δεν θέλουν hot spot στη γειτονιάς τους, μέχρι γουρουνοκεφαλές και άλλα βουντού, θα βλέπουμε να απλώνονται εκεί που φτάνει το χέρι της ναζιστικής δεξιάς. Ας μην έχουμε αυταπάτες ότι πρόκειται για κινητοποιήσεις ανενημέρωτων ανθρώπων. Σε όλες τις περιπτώσεις είναι οργανωμένες από καθάρματα και κανιβάλους του φασιστικού και ευρύτερου ακροδεξιού βόθρου και σαν τέτοιες πρέπει να αντιμετωπιστούν. Δεν υπάρχει λόγος να κρύβουμε ένα πρόβλημα κάτω από το χαλί. Ας το πάρουμε μια και καλή απόφαση: το φίδι ζει ανάμεσά μας και ότι δεν καταλαβαίνει από λόγια αλλά μόνο από πράξεις.

Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση Avantgarde