Έχει γίνει πια έθιμο κάθε χρονιά οι πρωθυπουργοί να εμφανίζονται στη ΔΕΘ υποσχόμενοι δώρα. Και κάθε χρονιά οι υποσχέσεις γίνονται πιο μίζερες, πιο υποκριτικές, πιο ψεύτικες και πιο γελοίες. Φέτος, ο Τσίπρας υπόσχεται πρόγραμμα “στήριξης των ευπαθών ομάδων” με τα λεφτά που θα πάρει από τις τηλεοπτικές άδειες που πούλησε σε μαφιόζους καπιταλιστές, από τα οποία βέβαια δεν έχει πάρει μέχρι στιγμής απολύτως τίποτα. Ακόμα κι αν τα εισπράξει, όμως, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι πράγματι θα τα δώσει για ένα εντελώς βραχυχρόνιο πρόγραμμα κυβερνητικής φιλανθρωπίας, με το άλλο χέρι τα παίρνει πίσω στο πολλαπλάσιο από την εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας.
Το ΕΚΑΣ καταργείται και οι συντάξεις μειώνονται κάθε μήνα. Ο νέος εργασιακός και συνδικαλιστικός νόμος προετοιμάζει τη διάλυση όσων δικαιωμάτων απέμειναν στους εργαζόμενους, και κυρίως του δικαιώματος στην απεργία, μειώνοντας ακόμα περισσότερο την ικανότητά τους να διαπραγματεύονται αξιοπρεπείς μισθούς και όρους εργασίας.
Το ΕΚΑΣ καταργείται και οι συντάξεις μειώνονται κάθε μήνα. Ο νέος εργασιακός και συνδικαλιστικός νόμος προετοιμάζει τη διάλυση όσων δικαιωμάτων απέμειναν στους εργαζόμενους, και κυρίως του δικαιώματος στην απεργία, μειώνοντας ακόμα περισσότερο την ικανότητά τους να διαπραγματεύονται αξιοπρεπείς μισθούς και όρους εργασίας.
Με το “προληπτικό” μνημόνιο της άνοιξης και τη συμφωνία του καλοκαιριού, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα σχεδόν επ' αόριστον, πράγμα που σημαίνει διαρκείς περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και παροχές. Την ίδια στιγμή, στον ιδιωτικό τομέα οι καπιταλιστές απολύουν, μειώνουν μισθούς και αυξάνουν ωράρια, εντελώς ασύδοτοι και ανενόχλητοι από τις κυβερνήσεις. Όχι μόνο αυτό: στο παζάρι των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, ντόπιοι και διεθνείς μεγαλοεπενδυτές, αγοράζουν με γελοία ποσά τα πάντα: λιμάνια, σιδηροδρόμους, αεροδρόμια, το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, τις συγκοινωνίες, το ηλεκτρικό ρεύμα.
Δεν θέλουμε, λοιπόν, τέτοιους σωτήρες, που μοιράζουν ψίχουλα στους φτωχούς και χρυσωρυχεία στους πλούσιους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ξεχνώντας κάθε δειλή υπόσχεση πριν το 2015 για ένα είδος μέσου όρου μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, πέρασε αμέσως και ολοκληρωτικά με το μέρος των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των τεχνοκρατών του συστήματος, και αφοσιώθηκε στην προσπάθεια να σωθεί ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός από τη βαθιά τους κρίση.
Η επιστροφή στη ΝΔ, με επικεφαλής το Μητσοτάκη, δεν είναι λύση· είναι μια ακόμα πιο επιθετική συνταγή ιδιωτικοποιήσεων, απολύσεων, περικοπών, αστυνομικού αυταρχισμού. Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και ο ανεκδιήγητος Λεβέντης προτείνουν ελαφρώς διαφορετικά μίγματα της ίδιας ακριβώς πολιτικής, της λιτότητας, των μνημονίων και της καταπίεσης. Η δίκαιη αυξανόμενη απέχθεια των εργαζομένων, των ανέργων και των καταπιεσμένων προς την κυβέρνηση δεν πρέπει και δεν μπορεί να στραφεί προς τέτοια κόμματα, αφοσιωμένα στα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να στραφεί προς τους ναζί της Χρυσής Αυγής, που προσπαθούν και πάλι να ξεμυτίσουν στους δρόμους. Η Χρυσή Αυγή είναι ο πιο πιστός μπράβος του μαφιόζικου καπιταλισμού, που επιτίθεται στους μετανάστες και τις μετανάστριες, στους αγωνιστές τις αγωνίστριες, στους δήθεν εξωτερικούς εχθρούς του “έθνους”, στους ομοφυλόφιλους, προκειμένου να μην επιτεθεί ποτέ κανείς στα αφεντικά.
Η λύση δεν βρίσκεται στην αναμονή για τις εκλογές, που θα δώσουν μια υποτιθέμενη μαγική λύση. Πληρώσαμε ακριβά αυτή την αναμονή. Πληρώσαμε ακριβά όσες φορές αποσυρθήκαμε από το δρόμο, από τους μαζικούς και μαχητικούς αγώνες. Πληρώσαμε ακριβά όσες φορές αφήσαμε την τύχη μας στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, που κάνουν τα πάντα για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, δηλαδή η σταθερότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Πληρώσαμε ακριβά όταν εμπιστευτήκαμε την αριστερά της κοινοβουλευτικής στρατηγικής, που πάντα περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες.
Νικούν μόνο οι ανυποχώρητοι αγώνες. Ακόμα και μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον της κρίσης, τέτοιοι αγώνες μπορούν να νικήσουν: η απόκρουση της αξιολόγησης (δηλαδή των απολύσεων) στο δημόσιο, οι αγώνες των καθαριστριών και των εργαζομένων της ΕΡΤ, η αυτοδιαχείριση στα εργοστάσια ΒΙΟΜΕ και Ρομπέν του Ξύλου, ο αγώνας των εργαζομένων του Μαρινόπουλου για να κρατήσουν τη δουλειά τους, το αντιφασιστικό κίνημα που έχει περιορίσει δραστικά του ναζί τα τελευταία χρόνια, η συνεχιζόμενη μάχη στις Σκουριές, το κίνημα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, είναι μερικά παραδείγματα που δείχνουν πως έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε την κατάσταση. Ο εργατικός ξεσηκωμός στη Γαλλία σε πείσμα της κρατικής τρομοκρατίας, η απεργία εκατοντάδων χιλιάδων στην Ινδία, οι ανυποχώρητοι αγώνες της κουρδικής και τουρκικής αριστεράς δείχνουν ότι οι εργατικές τάξεις δεν εγκαταλείπουν τη μάχη.
Νικάει μόνο η ενότητα των εργαζομένων, των ανέργων και των καταπιεσμένων στη δράση. Σύμμαχοί μας είναι όλοι οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε κάθε κλάδο, ντόπιοι, μετανάστες και πρόσφυγες, άντρες και γυναίκες. Όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπήσουν μαζί, ενάντια στον κοινό ταξικό εχθρό.
Νικάει μόνο η ανεξάρτητη οργάνωση των εργαζομένων. Σε κάθε μορφή αυτοοργάνωσης, σε λαϊκές συνελεύσεις και απεργιακές επιτροπές, που είναι οι μόνες δομές που μπορούν να σταθούν απέναντι στο κράτος των καπιταλιστών. Σε σύγκρουση με την ελληνική κυβέρνηση, την ΕΕ, τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τα κόμματα του κεφαλαίου.
Μέσα από τους αγώνες, τις ήττες και τις νίκες του, το εργατικό κίνημα έχει αποκτήσει πολύτιμη πολιτική εμπειρία. Είναι καιρός ένα ρεύμα απαλλαγμένο από την αυταπάτη της μεταρρύθμισης του συστήματος των καπιταλιστών, ανεξάρτητο από κρατικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, το αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό ρεύμα να ενισχυθεί. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα αντικαπιταλιστικά σχήματα σε σχολές και χώρους δουλειάς είναι μια σημαντική κατάκτηση για αυτό το σκοπό.
Στην πρώτη του φορά ως πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, ο Τσίπρας ελπίζει να φέρει το εργατικό κίνημα μέσα στις πύλες, στο ρόλο του χειροκροτητή. Κάνει μεγάλο λάθος. Θα μας βρει και πάλι απέξω, στις διαδηλώσεις, πιο μαχητικά από ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου