100 χρόνια μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και 75 από τον Δεύτερο, οι πολιτικο-οικονομικές και ιστορικές αντιφάσεις του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού συσσωρεύουν ξανά τα δυναμικά για μια νέα καταστροφική καταβύθιση στη βαρβαρότητα.
25 χρόνια μετά τις καταρρεύσεις του ανατολικού μπλοκ, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η κρίση ενός συστήματος σε ιστορική παρακμή, δεν έκανε δυνατή την επανασυγκόλληση της παγκόσμιας καπιταλιστικής αλυσίδας που έσπασε τον Oκτώβρη του 1917.
25 χρόνια μετά τις καταρρεύσεις του ανατολικού μπλοκ, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η κρίση ενός συστήματος σε ιστορική παρακμή, δεν έκανε δυνατή την επανασυγκόλληση της παγκόσμιας καπιταλιστικής αλυσίδας που έσπασε τον Oκτώβρη του 1917.
Kι όσο η κρίση παραμένει άλυτη και βαθαίνει, τόσο δυναμώνουν οι τάσεις στους κόλπους των ιμπεριαλιστών για «λύση» των οικονομικών αντιφάσεων με ευρείας κλίμακας πολεμική καταστροφή. H Oυκρανία χρησιμοποιείται ως αιχμή του δόρατος της ιμπεριαλιστικής Δύσης-και με πιονέρους τους ναζιστές του Κιέβου- για την αποικιοποίηση του χώρου της Pωσίας και γενικότερα του χώρου της πρώην EΣΣΔ.
Αλλά στα γεγονότα της Ουκρανίας, δεν έχουμε απλώς μια αναζωπύρωση του μεταπολεμικού ψυχροπολεμικού κλίματος που έρχεται από το παρελθόν, όπως συχνά γράφεται και λέγεται. Έχουμε τον πρώτο μετα-ψυχροπολεμικό θερμό πόλεμο που διεξάγεται στην ανατολική Eυρώπη (με ήττα, στην παρούσα τουλάχιστον φάση, των εκλεκτών της Δύσης στην ανατ. Ουκρανία). Μετά τις θύελλες που έσπειραν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε μια τεράστια ζώνη από το Aφγανιστάν ως το Iράκ, τη Συρία και την Παλαιστίνη, τώρα το θέατρο πολέμου μεταφέρεται στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Η σημασία της Ουκρανικής κρίσης, ξεπερνά κατά πολύ τα στενά πλαίσια μιας σύγκρουσης ΗΠΑ/ΕΕ-Ρωσίας. Όχι μόνο επειδή αντανακλά την κρίση ολόκληρης της Ευρώπης και κινδυνεύει να εξαπλωθεί σε ένα τρίτο μαζικό σφαγείο των λαών, με μια παγκόσμια ανάφλεξη σε πόλεμο γενικευμένης κλίμακας. Αλλά, επίσης, διότι δίπλα σε όλους τους εθνικούς, γεωπολιτικούς κ.α. παράγοντες που αλληλοπεριπλέκονται σε αυτή τη κρίση, είναι το ταξικό στοιχείο το περιεχόμενο και η βάση για το ξεδίπλωμα όλων των παραπάνω. Είναι, σε τελική ανάλυση, η σύγκρουση Κεφαλαίου-Εργασίας κι η αγωνιώδης προσπάθεια του πρώτου να κρατηθεί στη ζωή παρά την ιστορική παρακμή του, συνθλίβοντας τους επίδοξους νεκροθάφτες του.
Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το περιεχόμενο της σύγκρουσης όταν ολιγάρχες, ναζί μακελάρηδες, Ιμπεριαλιστές κι όλα τα διεθνή επικοινωνιακά επιτελεία της πιο μαύρης αντίδρασης, συνεργάζονται για να συνθλίψουν μια γνήσια, προλεταριακή, ένοπλη εξέγερση, των ανθρακωρύχων, των βιομηχανικών εργατών, και των άλλων προλεταρίων και καταπιεσμένων της Ανατολικής Ουκρανίας, για ψωμί, για ελευθερία, για αξιοπρέπεια; Είναι αυτό, μεταξύ άλλων, το κοινωνικό διαφοροποιητικό στοιχείο, που δεν συγχωρεί την απατηλή πολιτική των ίσων αποστάσεων, ιδιαίτερα από όσους μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης. Ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε αντιφασίστες και ναζί, ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε εξεγερμένους εργάτες και σε καπιταλιστές, ισοδυναμεί με στήριξη των δυνάμεων του Κιέβου και του Ιμπεριαλισμού, ισοδυναμεί με προδοσία της υπόθεσης της εργατικής τάξης.
Χρέος των ελλήνων εργατών, είναι η έκφραση κάθε μορφής αλληλεγγύης προς τους εξεγερμένους Ουκρανούς εργάτες. Χρέος μας είναι, η ανατροπή της γενοκτονικής μνημονιακής κυβέρνησης των Σαμαρά-Βενιζέλου, που συναγελάζεται με τους πραξικοπηματίες του Κιέβου στην «αυλή» των Ιμπεριαλιστών αφεντάδων τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου