του Κώστα Σβώλη
Για τον κόσμο της εργασίας- ανεργίας στόχος φαίνεται να είναι μιας μικρής κλίμακας αναδιανομή για όσους είναι στο όριο της φτώχειας: αύξηση του αφορολόγητου στις 12.000, επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751ε, του 13ου μισθού στις συντάξεις μέχρι 700, πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας και στα ΜΜΜ, δωρεάν ρεύμα, κουπόνια τροφίμων, πρόγραμμα εξασφάλισης στέγης κλπ.
Είναι αλήθεια ότι αυτά τα μέτρα θα ανακουφίσουν εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που πραγματικά αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, όμως δεν αποκαθιστά παρά στο ελάχιστο την αφαίμαξη που υπέστησαν οι μισθωτοί την τελευταία πενταετία. Ξέρει καλά ότι ακόμα και αυτό το κοκαλάκι μπορεί να του προσφέρει την στήριξη ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων, ακριβώς λόγο κοινωνικής διάχυσης Του φτωχοποιημένου στρώματος. Ακόμα και αυτοί που δεν θα ωφεληθούν άμεσα θα δουν να ωφελούνται οι δικοί τους άνθρωποι.
Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλλοντας την επαναφορά στο προηγούμενο στάτους του εργατικού δίκαιου (μέτρο με κανένα δημοσιονομικό κόστος) πετάει το μπαλάκι της ταξικής πάλης σ' ένα ανύπαρκτο και διαλυμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Ελπίζοντας να μην φέρει σε μεγάλα ζόρια τους εργοδότες ακριβώς λόγο της αδυναμίας των συνδικάτων να δώσουν πραγματικούς & νικηφόρους αγώνες.
Ο «φορολογικός εξορθολογισμός» (κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, εκκαθάριση των φορολογικών υποθέσεων κλπ) προφανώς και δίνει μια ανάσα στα μικρομεσαία στρώματα, ενώ το κράτος δεν χάνει τα έσοδα που πραγματικά θα μπορούσε να εισπράξει. Ο Τσίπρας δίνει στους μικρομεσαίους αυτά που δεν θα μπορούσε να εισπράξει έτσι και αλλιώς. Οι μνημονικές κυβερνήσεις είχαν οδηγηθεί σε μια φορολογική στρεβλώσει που στόχο δεν είχε τα φορολογικά έσοδα αλλά την διάλυση της μικρομεσαίας τάξης και της μικρής ιδιοκτησίας. Το όμως αν αυτό από μόνο του επιτρέψει στους μικρομεσαίους και τους αυτοπασχολούμενους να επιβιώσουν επαγγελματικά είναι αμφίβολο, και τα συμπληρωματικά μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση (πχ αναπτυξιακές τράπεζες κλπ) είναι πολύ ισχνά, αλλά ως γνωστών οι μικρομεσαία τάξη δεν βλέπει πέρα από την μύτη της και στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτή είναι κολλημένη στον γκισέ της εφορίας.
Όσο για τον κόσμο του κεφαλαίο ο Τσίπρας άπλωσε το χέρι του σε μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου και μάλιστα του «παραγωγικού» αλλά και εμπορικού. Αν οι τράπεζες είναι το τμήμα του κεφαλαίου που είχε την στήριξη και την ευνοϊκή μεταχείριση των μνημονικών κυβερνήσεων και της τρόικας, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει μια συμμαχία με τους «ριγμένους». Τα ελάχιστα που θα χάσουν από την μικρή αύξηση του μισθολογικού κόστους και ίσως την διατήρηση κάποιον θεσμικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, θα τα πάρουν στο δεκαπλάσιο μέσα από την ευνοϊκή ρύθμιση των υποθέσεων τους με τις τράπεζες αλλά και το κράτος- ασφαλιστικά ταμεία. Την συνέχειά των προγραμμάτων επιδοτούμενης εργασίας, τα αναπτυξιακά πακέτα, και κυρίως την προσπάθεια το χρήμα που θα εξοικονομηθεί από την διευθέτηση της αποπληρωμής του χρέους για την «επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας».
Όμως η ισορροπία στο τεντωμένο σκοινί των πολιτικών «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος» είναι πάντα ριψοκίνδυνη ειδικά όταν δεν πέρνει υπόψιν τους ανέμους και τις θύελλες ως εξωτερικούς παράγοντες των διεθνών οικονομικών και πολιτικών καταστάσεων.
Όσο για αυτά που δεν είπε ο Τσίπρας στις προγραμματικές του δηλώσεις και θα περιελάμβαναν μια ριζική εναλλακτική προοπτική για τον Ελληνικό Κοινωνικό Μετασχηματισμό θα μιλήσουμε «σε άλλο επεισόδιο»
2ο σχόλιο του Κώστα Σβώλη
ΑπάντησηΔιαγραφήόσα δεν τολμάει ο ΣΥΡΙΖΑ
Σ' αυτό το "επεισόδιο" θα αναφερθούμε σ' αυτά που δεν τόλμησε να πει ο Τσίπρας να πει στην ΔΕΘ γιατί πολύ απλά- ακόμα και εάν κατά καιρούς ακούγονται αποσπασματικά από κάποια στελέχη του- δεν αποτελούν πολιτικό του προσανατολισμό, τουλάχιστον στην φάση του "κυβερνητικού ρεαλισμού" που βρίσκεται τώρα . Δεν μιλάμε βέβαια για ένα νέο "Τσοβόλα δώστα όλα", αλλά για έναν ριζοσπαστικό- στα πλαίσια του κυβερνητισμού- προσανατολισμό
Καταρχάς δεν έθεσε το ζήτημα ότι θα συγκροτήσει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο για να μπορούν να περάσουν σε Εργατική Αυτοδιαχείριση όσες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο και οι εργάτες επιθυμούν να τις λειτουργήσουν μόνοι τους. Στην ίδια κατεύθυνση δεν ακούσαμε και μέτρα που θα διευκόλυναν την Συνεργατική & Αλληλέγγυα Οικονομία ειδικά στους παραγωγικούς τομείς όπως η Γεωργία και η βιοτεχνία. Συμπληρωματικά με αυτά τα δύο θα περιμέναμε να ακούσουμε τι μέτρα θα παρθούν ώστε σε περίπτωση χρεωκοπίας μιας επιχείρησης να ικανοποιούνται πρώτα οι απαιτήσεις των εργαζομένων και των ασφαλιστικών ταμείων και μετά οι απαιτήσεις των τραπεζών προμηθευτών κλπ.
Δεν ακούσαμε καμία καινούργια αντίληψη για το θέμα της Γεωργικής Παραγωγής, την αποδέσμευση της από το μοντέλο των επιδοτήσεων και της μαύρης εργασίας (βλ Μανωλάδα). Δεν προτάθηκε ένα σχέδιο το οποίο από την μια θα σταματούσε την συρρίκνωση του αγροτικού τομέα, από την άλλη θα τον έστρεφε σε μια οικολογική βιώσιμη γεωργία με στόχο την κάλυψη καταρχάς των εσωτερικών κοινωνικών αναγκών, μέσω νέων αγροτικών συνεταιρισμών, παράκαμψή των μεσαζόντων μέσω δικτύων παραγωγών- καταναλωτών, αλλά και την ανασυγκρότηση σε νέα βάση μέσω της Εργατικής Αυδιαχείριση της συνεταιριστικής βιομηχανίας τροφίμων.
Φυσικά δεν ακούσαμε για το θέμα του διαχωρισμού Εκκλησίας- Κράτους ούτε για το θέμα της φορολογίας της εκκλησιαστικής περιουσίας. Δεν προτάθηκε καν ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα πρόβλεπε την απαλλαγή της εκκλησίας από τον φόρο που αντιστοιχεί σε περιουσιακά της στοιχεία που θα παραχωρηθούν για κοινωνική χρήση (πχ παραχώρηση χωραφιών σε συνεταιρισμούς ακτημόνων η ή νέων αγροτών, κτηρίων για την δημιουργία κοινωνικών κατοικιών κλπ). Αντί αυτού η Δούρου μας ανακοινώνει ότι η περιφέρεια Αττικής θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί την εκκλησία για το "φιλανθρωπικό της έργο.
Δεν ακούσαμε για ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης που δεν θα βασίζεται σε "μεγάλα έργα" βλ αυτοκινητόδρομοι και άλλα φαραωνικά έργα που γεμίζουν τις τσέπες των μεγάλων κατασκευαστικών, ούτε κάποια εναλλακτική πχ αποκατάσταση και επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου . Δεν ακούσαμε τίποτα σε σχέση με την αναχαίτιση της ανάπτυξης με όρους λεηλασίας πχ ορυχεία χρυσού στην Χαλκιδική. Και μιας πρότασης που θα περιλαμβάνει από την μια με την σύγκρουση από την με τα μεγάλα συμφέροντα και από την άλλη μια άλλη εναλλακτικές διεξόδους για βιοπορισμό των τοπικών κοινωνιών.
Τέλος θα αναφερθούμε ότι δεν άνοιξε το ζήτημα της αποκατάστασης του δημόσιου χαραχτήρα του Κοινωφελούς τομέα και των υποδομών της χώρας.