Την 7 Απριλίου 1979,συνελήφθη ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Η σύλληψη του ήταν η "λύση" στο αδιέξοδο των αρχών, επιβάλλοντας την "υπόθεση εργασίας" ότι η ηγεσία της οργάνωσης Potere Operaio μετεξελίχθηκε σε παράνομο καθοδηγητικό κέντρο της τρομοκρατίας. Ο Νέγκρι φυλακίστηκε και παρέμεινε επί τεσσεράμισι χρόνια προφυλακισμένος παρά την πρώτη αθώωσή του το 1980. Οι δίκες του διεξήχθησαν κάτω από το βαρύ κλίμα της ειδικής νομοθεσίας, της αυθαιρεσίας των διωκτικών αρχών, και της κρατικής προσφοράς προς τους "μεταμελημένους" να καρφώσουν τους παλιούς τους συντρόφους για να βγουν από την φυλακή. Όμως καμιά από τις μείζονες κατηγορίες δεν στάθηκε ακόμα και κάτω απ' αυτές τις συνθήκες.
Το 1983, εκλέχθηκε βουλευτής αλλά μετά από τέσσερις μήνες του έγινε άρση της ασυλίας του και αποφάσισε να καταφύγει στη Γαλλία. Για τα δεκατέσσερα επόμενα χρόνια, ο Νέγκρι δούλεψε στο Παρίσι με το περιοδικό "Futur Anterieur", και διδάσκοντας στο Διεθνές Κολέγιο Φιλοσοφίας, και στο Παρίσι 8 άλλα και συμμετέχοντας σε σεμινάρια και ερευνητικά προγράμματα υπουργείων και δημόσιων οργανισμών στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών. Το 1997, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ιταλία όπου εκκρεμούσαν καταδίκες εις βάρος του.
Βιβλιογραφια
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ, ΝΕΓΚΡΙ ΑΝΤΟΝΙΟ, ΧΑΡΝΤ ΜΑΙΚΛ, Εκδόσεις: SCRIPTA
ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ, ΓΚΟΥΑΤΤΑΡΙ ΦΕΛΙΞ, ΝΕΓΚΡΙ ΑΝΤΟΝΙΟ, Εκδόσεις: ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΜΑΖΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΑΤΗ, ΝΕΓΚΡΙ ΑΝΤΟΝΙΟ, Εκδότης : ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
Εξουσία και επανάσταση
από το ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ
Το βιβλίο του Τζον Χόλογουεϊ «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία» («Σαβάλας», 2006) μαζί με την «Αυτοκρατορία» των Αντόνιο Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ («Scripta», 2002) αποτελούν δύο βασικά κείμενα, στα οποία αναφέρονται συχνά ορισμένοι ριζοσπαστικοί τομείς του κινήματος για μιαν άλλη παγκοσμιοποίηση. Ο ακόλουθος διάλογος οργανώθηκε από την εφημερίδα «Il Manifesto».
- Και οι δύο μιλάτε για επανάσταση, νοούμενη είτε ως βαθιά ρήξη με τον καπιταλισμό και το κράτος, είτε ως ρήξη με την αυτοκρατορία. Ποιοι είναι οι λόγοι που σας οδηγούν να χρησιμοποιείτε και πάλι αυτή τη λέξη, που είχε διαγραφεί από το πολιτικό λεξικό των κοινωνικών κινημάτων;
ΧΟΛΟΓΟΥΕΪ: Γιατί τα κινήματα μιλούν και πάλι για επανάσταση; Αυτό είναι το ερώτημα από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε. Είναι προφανές ότι ο καπιταλισμός είναι μια καταστροφή για την ανθρωπότητα, όχι μόνο με την έννοια της εξαθλίωσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού του πλανήτη, αλλά και με την έννοια της καταστροφής των φυσικών προϋποθέσεων που είναι αναγκαίες για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Υπάρχει όμως και κάτι το καινούριο: η επανάσταση δεν είναι εκείνη η κάθαρση όπως τη φανταζόμασταν στο παρελθόν. Ο κύκλος των αγώνων που αρχίζει με τους Ζαπατίστας ανοίγει νέες δυνατότητες, νέες μορφές κοινωνικής και πολιτικής δράσης, που μπορούν να μας οδηγήσουν να σκεφτόμαστε την επανάσταση με όρους διαφορετικούς από το παρελθόν. Τώρα μπορούμε να σκεφτόμαστε την επανάσταση όχι σαν ένα γεγονός που τοποθετείται σε ένα λιγότερο ή περισσότερο μακρινό μέλλον, αλλά ως ένα σύνολο ρηγμάτων που ανοίγονται στον ιστό της κυριαρχίας, χώρων ή στιγμών «άρνησης και δημιουργίας», στις οποίες οι άνθρωποι δηλώνουν «εδώ όχι, εδώ θα κάνουμε τα πράγματα με έναν άλλο τρόπο». Η επανάσταση είναι απλώς η δημιουργία, η επέκταση και ο πολλαπλασιασμός αυτών των ρήξεων.
ΝΕΓΚΡΙ: Σίγουρα σήμερα ξαναρχίζουμε να μιλάμε για επανάσταση. Ολοι αναρωτιόμαστε για ποιους λόγους, μετά από μια τόσο μακρά περίοδο καταπίεσης και καπιταλιστικής πρωτοβουλίας, η αναγκαιότητα να μιλήσουμε και να δράσουμε για ένα ριζικό μετασχηματισμό της παρούσας τάξης πραγμάτων αναδύεται με τόση δύναμη. Είναι σαφές ότι η πολιτική ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ και οι δυσκολίες που προέκυψαν άσκησαν μια σημαντική επίδραση σε αυτή τη μετάβαση. Ωστόσο, είναι πάντα η υποκειμενικότητα, η ωρίμανσή της και τα πάθη της αυτά που καθορίζουν τους χρόνους της πολιτικής δράσης. Ο ζαπατισμός βάδισε μέσα σε αυτή τη νέα και παράξενη ορθολογικότητα, τροφοδότησε αυτή τη βιοπολιτική μιας επαναστατικής πρακτικής.
- Στο κέντρο της δράσης των κοινωνικών κινημάτων διεξάγεται μια ζωηρή συζήτηση για την έννοια της κοινωνικής τάξης και για το νόημα και το ρόλο της εργασίας. Ποιο νόημα μπορεί να έχει η έννοια της «λαϊκής εξουσίας», που τη συναντάμε στους τωρινούς αγώνες στη Λατινική Αμερική και στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις;
ΧΟΛΟΓΟΥΕΪ: Η εργασία έχει κομβική σημασία, αλλά η αφετηρία δεν μπορεί να είναι η αφηρημένη ή μισθωτή εργασία και οι τωρινές μορφές της αλλά κυρίως η πάλη που η αφηρημένη εργασία κρύβει, δηλαδή η πάλη για να μετατρέψουν το δημιουργικό μας πράττειν σε αφηρημένη ή αλλοτριωμένη εργασία, σε εργασία υπό τη διεύθυνση άλλων. Ο πυρήνας της ταξικής πάλης είναι η πάλη ανάμεσα στο δημιουργικό πράττειν και στην αφηρημένη εργασία, δηλαδή η πάλη του ανθρώπινου πράττειν για να ξεφύγει από την αιχμαλωσία του μέσα στη μισθωτή ή καπιταλιστική εργασία. Η πάλη ανάμεσα στην αφηρημένη εργασία και το κεφάλαιο είναι μια σχετικά επιφανειακή πάλη, αφού η μισθωτή εργασία και το κεφάλαιο είναι συμπληρωματικές δυνάμεις (...).
ΝΕΓΚΡΙ: Η έννοια της κοινωνικής τάξης είναι στο κέντρο της μαρξικής θεματικής, αλλά πρέπει κάθε φορά να ορίζεται σε συνάρτηση με την τεχνική και πολιτική σύνθεση του προλεταριάτου. Δεν υπάρχει μια αιώνια και αμετάβλητη μορφή της έννοιας της τάξης ούτε της διαδικασίας εκμετάλλευσης.
Αν σήμερα χρησιμοποιώ την έννοια του πλήθους αντί για την έννοια της τάξης, το κάνω επειδή θεωρώ την έννοια της εργατικής τάξης υπερβολικά περιορισμένη για να ορίσει την ένταση (που εκτός από υλική είναι και άυλη και γνωσιακή) και την έκταση (όχι πλέον μόνον μέσα στο εργοστάσιο, αλλά μέσα στην κοινωνία) της εκμεταλλευόμενης εργασίας. Οταν επιμένουμε στους νέους καθοριστικούς παράγοντες της εκμετάλλευσης, πρέπει να επιμένουμε και στις νέες ιδιότητες του προλεταριακού υποκειμένου: η αρνητικότητα της δράσης του, η κραυγή διαμαρτυρίας που υψώνεται από το πλήθος πρέπει πάντοτε να συνοδεύεται από ένα μοντέλο οργάνωσης και από την ικανότητα θεμελίωσης αποτελεσματικών θεσμικών μορφών για την απελευθέρωση της ζωντανής εργασίας. Είναι σαφές ότι η έννοια «λαϊκή εξουσία», η οποία έχει μια κεντρική σημασία στα λατινοαμερικανικά κινήματα, στην Ευρώπη δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολιτικά. Λαός, έθνος, είναι έννοιες οι οποίες έχουν φθαρεί από μιαν εμπειρία συμμαχιών και στρεβλών εκπροσωπήσεων των τάξεων (πάντα με μια έννοια αντιδραστική αν όχι και φασιστική) στην ευρωπαϊκή μας ιστορία. Η ίδια η έννοια της εξουσίας είναι από την άλλη μεριά αρκετά απαξιωμένη. Το θέμα που πρέπει να αναπτύξουμε είναι επομένως άλλο: πώς εκφράζεται ισχύς, πώς δημιουργούνται θεσμοί για την οργάνωση της εργασίας και της κοινωνίας, που να μην είναι ομόλογοι προς εκείνους που κληρονομήσαμε από την αστική αντίληψη και πρακτική της εξουσίας (...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου