ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ : Παύλος Αργυριάδης (Καστοριά, 1849 – Παρίσι, 1901) Έλληνας σοσιαλιστής δικηγόρος και εκδότης του 19ου αιώνα, που έζησε και έδρασε στο Παρίσι.

ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ - ΣΠΟΥΔΕΣ

Γεννήθηκε στην Καστοριά 15 Αυγούστου 1849 από εύπορη οικογένεια, σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και το 1870 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει νομικά, όπου απέκτησε ευρύτερη εγκυκλοπαιδική μόρφωση και πολύ σύντομα ήλθε σε επαφή με τους επαναστατικούς κύκλους.

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Κατά τη διάρκεια της Κομμούνας του 1871 υπήρξε στέλεχος της Κεντρικής Επανασταιτκής Επιτροπής, διασώθηκε όμως από τις μαζικές εκτελέσεις και τις διώξεις που ακολούθησαν την ήττα της Κομμούνας. Συνδυάζοντας την πολιτική δράση με την δικηγορική ιδιότητα, έγινε πολύ σύντομα γνωστός για την υπεράσπισή του σε διάφορες πολιτικές δίκες, κυρίως αναρχοσυνδικαλιστών αγωνιστών: «στις περισσότερες μεγάλες δίκες, που έγιναν στη Γαλλία, στις οποίες δικάζονταν σοσιαλιστικές και προοδευτικές εφημερίδες, καθώς κι εργάτες και διανοούμενοι για τις ριζοσπαστικές και επαναστατικές τους ιδέες, ο Αργυριάδης πήρε μέρος στερεώνοντας τη φήμη, τόσο του καλού δικηγόρου όσο και του πρωτοπόρου σοσιαλιστή» γράφει γι’ αυτόν ο Γιάννης Κορδάτος.

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Θεωρητικά κείμενά του δημοσιεύθηκαν στην αναρχική εφημερίδα του Πύργου «Νέον Φως» (1899) και στον αθηναϊκό «Σοσιαλιστή» (1893 - 1899) του Σταύρου Καλλέργη και, βεβαίως, η συνδρομή του στην οργάνωση των πρώτων σοσιαλιστικών κινήσεων στην Ελλάδα δεν περιορίστηκε εκεί, αλλά βοήθησε ποικιλοτρόπως τους πρώτους σοσιαλιστές με παροχή χρήσιμων διεθνών επαφών και χρημάτων. Από το 1886 έως τον θάνατό του (1901), εξέδιδε την εκλαϊκευμένη επιθεώρηση «Koινωνικό Ζήτημα» («Question Sociale», την οποία περιέγραφε ως «Επιθεώρηση ιδεών κολλεκτιβιστικών, κομμουνιστικών και αναρχικών, καθώς και προερχομένων από τα επαναστατικά κινήματα των δύο αιώνων» και εν συνεχεία μετονόμασε σε «Almanach de La Question Sociale et de la Libre pensee») και από το 1897 έως το 1899 έγραφε στο «σοσιαλιστικό όργανο» «La Bataille» (1895 - 1902).

Διατηρούσε σχέσεις τόσο με πατριώτες αναρχικούς (όπως λ.χ. ο Ιταλός Αμιλκάρε Τσιπριάνι) και μπλανκιστές όσο και με Ρώσους «ναροτνικούς» μηδενιστές, ενώ το 1898 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του βραχύβιου μπλανκιστικού «Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος» της Γαλλίας («Parti Socialiste Revolutionnaire», P.S.R., 1898 - 1901), το οποίο ήταν η συνέχεια της «Comite Revolutionnaire Central», C.R.C., που είχε ιδρυθεί το 1881, αμέσως μετά τον θάνατο του Μπλανκί.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΛΗΘΗ

Πέθανε στο Παρίσι, στις 19 Νοεμβρίου 1901 και θάφτηκε με πολιτική κηδεία, στην διάρκεια της οποίας μίλησαν εξέχουσες προσωπικότητες τους σοσιαλιστικού και αναρχικού κινήματος της εποχής. Ωστόσο, όπως παρατηρεί ο συγγραφέας Μιχ. Δημητρίου, υπάρχουν στην Ελλάδα άπειρα βαρύγδουπα ιστορικά και σοσιαλιστικά βιβλία, που δεν αναφέρουν καν το όνομά του.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς, 2007

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Δημητρίου Μιχάλης, «Το Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κίνημα», εκδόσεις «Πλέθρον», Αθήνα, 1985