«Ρόζα»

του Αρλεκίνου Κόκκινου*

Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο από το μυθιστόρημα «Ρόζα» του Jonathan Rabb (εκδόσεις Πόλις) οι προσδοκίες που σου δημιουργούνται είναι μεγάλες: Στην Γερμανία τον Νοέμβρη του 1919 η εξέγερση των Σπαρτακιστών ηττάται, μια σειρά από κατακρεουργημένα πτώματα γυναικών βάζουν σε μπελάδες των αστυνόμο Χόφνερ. Όταν ανάμεσα στα πτώματα των όμοια σημαδεμένων γυναικών βρεθεί και το πτώμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ στα πόδια του Χόφνερ θα μπλεχτεί η Πολιτική Αστυνομία, η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και οι πρόδρομοι του Ναζιστικού Κόμματος και οι κρυφοί του υποστηριχτές. Από την άλλη αναπάντεχοι και μυστηριώδεις σύμμαχοι θα βρεθούν στο πλευρό του Χόφνερ

Εκεί που το κουβάρι φαίνεται να ξεμπερδεύεται, αυτό ξαναπλέκεται περίτεχνα όπως η ύφανση μιας χειροποίητης δαντέλας. Το πείσμα του Χόφνερ να φτάσει την υπόθεση ως το τέλος τον φέρνει αντιμέτωπο με τα δικά του φαντάσματα και αντιφάσεις.

Ο Rabb καταφέρνει να αποδώσει με μεγάλη ακρίβεια το κλήμα της εποχής και να εμπλέξει με έντεχνο τρόπο τα ιστορικά στοιχεία και πρόσωπα στην μυθοπλασία, χωρίς οι χαραχτήρες του να χάσουν την πολυπλοκότητα και την αντιφατικότητα τους. Από την άλλη όμως, η κεντρική του ιδέα γύρω από την οποία υφαίνεται όλη η πλοκή του μυθιστορήματος του, παραμένει μετέωρη και δεν πείθει ούτε καν στο τέλος του βιβλίο, σαν ο συνδετικός κρίκος της όλης ιστορίας να μην μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο του. Θα έλεγε κανείς ότι και εάν μιλάμε για μυθιστόρημα και όχι για ιστορικό βιβλίο, ο ενδόμυχος σκοπός του συγγραφέα είναι να απαλλάξει την κυβέρνηση του Έμπερτ και τους Σοσιαλδημοκράτες από τις ευθύνες τους για τον φόνο της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ.

*κείμενο συντρόφου για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΦΡΑΞΙΑ