Ενόσω η κύβερνηση του Σύριζα διαπραγματεύεται με την ΕΕ και κυρίως την Γερμανία για να δώσει ένα τέλος στην λιτότητα στην Ελλάδα, σκεφθήκαμε ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία να παρουσιάσουμε την ομιλία μας, που δόθηκε στα πλαίσια εκδήλωσης της Ανταρσυα Βερολίνου τον περασμένο Δεκέμβρη, για το πως η γερμανική αστική τάξη επέβαλε στην εγχώρια εργατική τάξη ένα πλήθος αντεργατικών μεταρρυθμίσεων προκειμένου να αυξήσει την κερδοφορία της.
Ο πυρήνας της τοποθέτησής μου εκκινεί από την παραδοχή ότι το ποσοστό κέρδους αποτελεί την ατμομηχανή οποιασδήποτε επενδυτικής απόφασης και οικονομικής-κρατικής πολιτικής.
Εξετάζοντας ορισμένους πίνακες που μελετούν την εξέλιξη του ποσοστού κέρδους στην Γερμανία διαπιστώσαμε ότι τα υψηλά μεταπολεμικά ποσοστά κέρδους διαδέχεται η χαμηλή κερδοφορία που προκαλεί ύφεση και ανεργία. Από την δεκαετία του 90' αρχίζει να αυξάνεται το ποσοστό κέρδους(ποτέ δεν φθάνει βέβαια τα μεταπολεμικά ποσοστά του) στην Γερμανία πάνω όμως στις πλάτες των εργαζομένων. Το τι συνεπάγεται λοιπόν για τα λαϊκά στρώματα η αγωνιώδης προσπάθεια του κεφαλαίου να αυξήσει το ποσοστό κέρδους του είναι το θέμα της ομιλίας μου και επιχειρώ να το καταδείξω μέσα από πλήθος στατιστικούς πίνακες.
Στην συνέχεια παρουσιάζουμε την κορυφαία πράξη της "ευρωπαϊκής ενοποίησης" που είναι το δημοσιονομικό σύμφωνο, το οποίο επιβάλλει δρακόντεια δημοσιονομικά μέτρα σε κυβερνήσεις και λαούς και μέσω αυτού ισχυριζόμαστε ότι όλα αυτά τα μέτρα που ελήφθησαν στην Γερμανία και που κατόπιν έγιναν ευρωπαϊκή πολιτική δεν είναι αποτέλεσμα ούτε πολιτικών επιλογών ,ούτε πολιτικών συσχετισμών(σοσιαλδημοκράτης ήταν πχ. ο Σρέντερ) αλλά απορρέουν σε τελική ανάλυση από την δομική βαθιά κρίση του καπιταλισμού(τάση πτώσης ποσοστού κέρδους) που επιχειρείται να επιλυθεί μέσα από την εφαρμογή του νεοφιλελευθευρισμού.
Επισημαίνω ότι η συζήτηση για το ποσοστό κέρδους, το πως υπολογίζεται(ιδίως στην γερμανία λόγω της επανένωσης παρουσιάζει ο υπολογισμός αυξημένες δυσκολίες), αν υπάρχει πλέον τάση πτώσης κτλ. παραμένει ακόμα ανοικτή.
Παρόλα αυτά ο νόμος αυτός τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζω, μου φαίνεται αυτή τη στιγμή ως η πιο πειστική εξήγηση για την βαθιά κρίση του καπιταλισμού, την χρηματιστικοποίηση κτλ. ,καθώς επίσης και ως πιο συνεπής με βάση του Λογική πάνω στην οποία δομείται το Κεφάλαιο του Μαρξ.
Σας επισυνάπτω το προσχέδιο της ομιλίας μου, στο οποίο περιέχονται στατιστικοί πίνακες καθώς και ορισμένα σχόλια και πληροφορίες.
https://www.dropbox.com/s/5868cuda2p5rnfl/%CE%9F%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1.docx?dl=0
Τέλος παραθέτω τα πολιτικά συμπεράσματα που αποτελούν την κατακλείδα της ομιλίας μου και νομίζω ότι διατηρούν την επικαιρότητά τους και όσον αφορά τον Σύριζα και τα όρια που μπορεί να έχει μια διαπραγματεύση χωρίς να αμφισβητούνται η ΕΕ, το χρέος αλλά σε τελική ανάλυση και οι ίδιες οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής:
Πολιτικά συμπεράσματα
Σας επισυνάπτω το προσχέδιο της ομιλίας μου, στο οποίο περιέχονται στατιστικοί πίνακες καθώς και ορισμένα σχόλια και πληροφορίες.
https://www.dropbox.com/s/5868cuda2p5rnfl/%CE%9F%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1.docx?dl=0
Τέλος παραθέτω τα πολιτικά συμπεράσματα που αποτελούν την κατακλείδα της ομιλίας μου και νομίζω ότι διατηρούν την επικαιρότητά τους και όσον αφορά τον Σύριζα και τα όρια που μπορεί να έχει μια διαπραγματεύση χωρίς να αμφισβητούνται η ΕΕ, το χρέος αλλά σε τελική ανάλυση και οι ίδιες οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής:
Πολιτικά συμπεράσματα
Αν λάβουμε υπόψη όσα παρουσιάσουμε προηγουμένως μπορούμε να αντλήσουμε ορισμένα χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα:
1. Ο Γερμανικός καπιταλισμός επέβαλε όλα αυτά τα αντεργατικά μέτρα που περιγράψαμε γιατί ήθελε πάση θυσία να αντισταθμίσει την πτώση του ποσοστού κέρδους. Ειδικότερα όμως και επειδή η Γερμανία βασίζει ένα μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της στις εξαγωγές ,ήθελε να γίνει πιο ανταγωνιστική σε σχέση με τους εμπορικούς της εταίρους.
2. Άρα τόσο η ντε φακτο νεοφιλελεύθερη επέλαση όσο και η από τα πάνω πολιτική επιβολή αντιλαϊκών μέτρων δεν αποτελεί στην ουσία πολιτική επιλογή αλλά οικονομική αναγκαιότητα.
3. Η Γερμανία τώρα ως ηγεμονική δύναμη στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη πίεσε προς την εφαρμογή αυτών των μέτρων συνολικά στις χώρες του Ευρώ. Το έκανε με το πιστόλι στον κρόταφο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων; Σε καμία περίπτωση. Απλά υπήρξε σημαιοφόρος μιας πολιτικής που επιθυμούσαν οι κεφαλαιοκράτες σε κάθε χώρα.
4. Τα μνημόνια στην Ελλάδα άρα δεν είναι κάτι κόντρα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο αλλά είναι η πεμπτουσία του, είναι η συμπύκνωση όλων αυτών των δημοσιονομικών συμφώνων σε ένα χάπι που απλά εμείς αντί να το παίρναμε σταδιακά, μας το έκαναν υποχρεωτική σίτιση και το κατάπιαμε μονοκοπανιά.
5. Είναι η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα λοιπόν αυτή που είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνη για αυτήν την πολιτική; Χωρίς να τους απενοχοποιούμε, δηλώνουμε ότι είναι το ίδιο υπεύθυνη με τον τσιλιαδόρο σε ένα έγκλημα, όπου ο φυσικός αυτουργός είναι το ίδιο το κεφάλαιο. Γιατί σε τελική ανάλυση αν δεν πάρει κανείς μέτρα που ευνοούν το κεφάλαιο ,τότε οι λεγόμενοι επενδυτές μπορούν και να φύγουν...
6. Άρα όταν διακηρύσσει κάποιος ότι αν έλθει στην εξουσία ,θα αλλάξει τους συσχετισμούς στην ΕΕ και άρα θα ξηλώσει και την νεοφιλελεύθερη πολιτική ,τότε στην καλύτερη περίπτωση τρέφει και εκτρέφει αυταπάτες. Αν ο σκοπός δεν είναι να ανατρέψεις αυτούς που κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας, τότε θα είτε θα εφαρμόσεις αργά ή γρήγορα την πολιτική που σου υπαγορεύουν αυτοί(ακόμα και να το περιτύλιγμα είναι διαφορετικό) είτε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα σε ανατρέψουν. Επίσης το μέσο για την ανατροπή των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής δεν είναι η κυβερνητική εργολαβία, που σταδιακά θα κάνει τον καπιταλισμό πιο άνθρωπινο και θα εισάγει σε δόσεις σοσιαλισμό αλλά η δράση του ίδιου του ταξικά οργανωμένου λαού. Η κατάληψη της εξουσίας όμως και όχι απλά της κυβέρνησης δεν γίνεται με το να κατέβει ο λαός σε ένα ,δυο συλλαλητήρια τις μέρες της κρίσιμης διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους» αλλά απαιτεί ταξική συγκρότηση στους χώρους δουλειάς, εργατικό έλεγχο στα εργοστάσια, ντε φάκτο θεσμούς δυαδικής εξουσίας πριν ακόμα από την κατάληψη της εξουσίας, τα οποία αποτελούν αναγκαίους όρους για να πετύχουμε αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «έφοδο στον ουρανό».
1. Ο Γερμανικός καπιταλισμός επέβαλε όλα αυτά τα αντεργατικά μέτρα που περιγράψαμε γιατί ήθελε πάση θυσία να αντισταθμίσει την πτώση του ποσοστού κέρδους. Ειδικότερα όμως και επειδή η Γερμανία βασίζει ένα μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της στις εξαγωγές ,ήθελε να γίνει πιο ανταγωνιστική σε σχέση με τους εμπορικούς της εταίρους.
2. Άρα τόσο η ντε φακτο νεοφιλελεύθερη επέλαση όσο και η από τα πάνω πολιτική επιβολή αντιλαϊκών μέτρων δεν αποτελεί στην ουσία πολιτική επιλογή αλλά οικονομική αναγκαιότητα.
3. Η Γερμανία τώρα ως ηγεμονική δύναμη στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη πίεσε προς την εφαρμογή αυτών των μέτρων συνολικά στις χώρες του Ευρώ. Το έκανε με το πιστόλι στον κρόταφο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων; Σε καμία περίπτωση. Απλά υπήρξε σημαιοφόρος μιας πολιτικής που επιθυμούσαν οι κεφαλαιοκράτες σε κάθε χώρα.
4. Τα μνημόνια στην Ελλάδα άρα δεν είναι κάτι κόντρα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο αλλά είναι η πεμπτουσία του, είναι η συμπύκνωση όλων αυτών των δημοσιονομικών συμφώνων σε ένα χάπι που απλά εμείς αντί να το παίρναμε σταδιακά, μας το έκαναν υποχρεωτική σίτιση και το κατάπιαμε μονοκοπανιά.
5. Είναι η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα λοιπόν αυτή που είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνη για αυτήν την πολιτική; Χωρίς να τους απενοχοποιούμε, δηλώνουμε ότι είναι το ίδιο υπεύθυνη με τον τσιλιαδόρο σε ένα έγκλημα, όπου ο φυσικός αυτουργός είναι το ίδιο το κεφάλαιο. Γιατί σε τελική ανάλυση αν δεν πάρει κανείς μέτρα που ευνοούν το κεφάλαιο ,τότε οι λεγόμενοι επενδυτές μπορούν και να φύγουν...
6. Άρα όταν διακηρύσσει κάποιος ότι αν έλθει στην εξουσία ,θα αλλάξει τους συσχετισμούς στην ΕΕ και άρα θα ξηλώσει και την νεοφιλελεύθερη πολιτική ,τότε στην καλύτερη περίπτωση τρέφει και εκτρέφει αυταπάτες. Αν ο σκοπός δεν είναι να ανατρέψεις αυτούς που κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας, τότε θα είτε θα εφαρμόσεις αργά ή γρήγορα την πολιτική που σου υπαγορεύουν αυτοί(ακόμα και να το περιτύλιγμα είναι διαφορετικό) είτε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα σε ανατρέψουν. Επίσης το μέσο για την ανατροπή των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής δεν είναι η κυβερνητική εργολαβία, που σταδιακά θα κάνει τον καπιταλισμό πιο άνθρωπινο και θα εισάγει σε δόσεις σοσιαλισμό αλλά η δράση του ίδιου του ταξικά οργανωμένου λαού. Η κατάληψη της εξουσίας όμως και όχι απλά της κυβέρνησης δεν γίνεται με το να κατέβει ο λαός σε ένα ,δυο συλλαλητήρια τις μέρες της κρίσιμης διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους» αλλά απαιτεί ταξική συγκρότηση στους χώρους δουλειάς, εργατικό έλεγχο στα εργοστάσια, ντε φάκτο θεσμούς δυαδικής εξουσίας πριν ακόμα από την κατάληψη της εξουσίας, τα οποία αποτελούν αναγκαίους όρους για να πετύχουμε αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «έφοδο στον ουρανό».
Πηγή : bestimmung
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου