Απόφαση Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 21/6/2015

1. Οι πολιτικές εξελίξεις μπαίνουν σε μια κρίσιμη καμπή. Η πορεία της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της νέας συμφωνίας με τους δανειστές και πολύ περισσότερο η διαφαινόμενη ψήφιση της σηματοδοτεί τα αδιέξοδα και την χρεοκοπία της λογικής της «διαπραγμάτευσης» εντός των ορίων ευρωζώνης/ΕΕ και συμφερόντων κεφαλαίου και της θέσης «ούτε σύγκρουση ούτε υποταγή». Επιβεβαιώνει την βασική θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι το δίλημμα είναι νέο μνημόνιο, όπως και αν ονομαστεί ή ρήξη με τους δανειστές και αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.

Η δημοσιοποίηση των δύο σχεδίων συμφωνίας που έχουν κατατεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από την κυβέρνηση και τους δανειστές δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες σχετικά με το πλαίσιο που διεξάγεται η διαπραγμάτευση. Παρά τις ποσοτικές τους διαφοροποιήσεις και οι δύο προτάσεις διέπονται από κοινή αντεργατική – αντιλαϊκή λογική στα βασικά σημεία και τη φιλοσοφία τους. Βασική παραδοχή και στα δύο σχέδια είναι ότι η ελληνική κοινωνία πρέπει να παραμείνει σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, δηλαδή σε μνημόνιο, να ακολουθήσει τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις (απελευθέρωση των αγορών, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακές σχέσεις με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα κλπ).

Οι απαιτήσεις των «θεσμών», της γνωστής μας Τρόικας, επιδιώκουν την συνέχιση και κλιμάκωση της καταστροφικής πολιτικής που μας έφερε έως εδώ.

Το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης (το δήθεν καλό σενάριο) επιβεβαιώνει την υποχρέωση να μείνει ανέγγιχτο το αντεργατικό οικοδόμημα της πεντάχρονης εφαρμογής των δύο προηγούμενων μνημονίων, να μη θιγεί το μνημονιακό κεκτημένο συστηματικής κατεδάφισης κατακτήσεων και δικαιωμάτων και εξαθλίωσης του εργαζόμενου λαού, καθώς και την αναγνώριση του χρέους και την αποδοχή της υποχρέωσης αποπληρωμής του στο ακέραιο, όπως έχει ήδη δεσμευτεί με την δήθεν «δημιουργικά ασαφή» συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.

Αποδέχεται την αναγκαιότητα για πρωτογενή πλεονάσματα, που μεταφράζεται σε πρόσθετα μνημονιακά μέτρα άγριας λιτότητας στα πλαίσια της νέας συμφωνίας. Ενδεικτικά: διάλυση της δημόσιας διοίκησης και των κοινωνικών υπηρεσιών, ιδιωτικοποιήσεις που βγάζουν στο σφυρί τα πάντα (λιμάνια, αεροδρόμια, Ελληνικό κλπ), συνέχιση της άγριας λιτότητας, φοροληστεία του λαϊκού εισοδήματος, μεγάλη αύξηση του ΦΠΑ, διατήρηση ΕΝΦΙΑ, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης και νέο ασφαλιστικό, θεσμικές αλλαγές που προστατεύουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των τραπεζών ενάντια στους εργαζόμενους και το λαό. Η εκχώρηση της συλλογής των εσόδων του κράτους σε μια Ανεξάρτητη Αρχή Φόρων και Τελών και του ελέγχου της εκτέλεσης του προϋπολογισμού σε ένα ανεξάρτητο Δημοσιονομικό Συμβούλιο, που προσθετικά στη λειτουργία της ΤτΕ και των άλλων ανεξάρτητων αρχών δημιουργείται ένας μηχανισμός απρόσιτος απέναντι στην λαϊκή παρέμβαση.

Το σχέδιο συμφωνίας που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση φανερώνει ότι η αφοσίωση της στους «θεσμούς», στην ΕΕ, και συνολικά στους καπιταλιστικούς κανόνες, η λογική των διαπραγματεύσεων με άξονα το «ούτε ρήξη – ούτε υποταγή» οδηγεί στην πράξη στην υποταγή, σε νέες απαιτήσεις και εκβιασμούς από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, και νέα καταστροφικά μέτρα για τους εργαζόμενους το λαό και τη χώρα.

Η συνολική κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής κινείται μέσα στα όρια της πολικής του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, της βάρβαρης λιτότητας και των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Όχι μόνοδεν αναιρεί τα αποτελέσματα της προηγούμενης μνημονιακής πολιτικής αλλά με την νέα πρόταση των 47 σελίδων προωθείται παραπέρα η επίθεση. Για αυτό η πάλη για την ανατροπή της πολιτικής του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, που σφραγίστηκε με τους αγώνες του λαού μας την προηγούμενη περίοδο συμπληρώνεται και περνάει μέσα από την ήττα μιας κυβερνητική πολιτικής που υποτάσσεται στα πλαίσιά του.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλες τις δυνάμεις που πάλεψαν ενάντια στην κόλαση των μνημονίων να δώσουν τη μάχη για να μην περάσει ούτε στον λαό, ούτε στη βουλή η νέα συμφωνία, απαιτώντας τη διακοπή των συνομιλιών με την Τρόικα, κλιμακώνοντας την αντίσταση σε όλα τα μέτωπα με απεργίες, καταλήψεις και συλλαλητήρια, χωρίς να περιμένουμε το τέλος της διαπραγμάτευσης ή νέες εκλογές και δημοψήφισμα για να δείξουμε την αντίθεσή μας.

Να παλέψουμε για άμεση στάση πληρωμών στους δανειστές τοκογλύφους. Ούτε ένα ευρώ σε ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ, για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις, να χρηματοδοτηθούν γενναία παιδεία, υγεία, να γίνουν προσλήψεις και να ληφθούν μέτρα καταπολέμησης της ανεργίας. Διαγραφή του χρέους. Άμεση ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο. Απειθαρχία, ρήξη αποδέσμευση από την ευρωζώνη και την ΕΕ.

Σήμερα ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων συμφωνεί με αυτή την λογική, υπέρ μιας πολιτικής ρήξης με τους δανειστές.. Το ρήγμα που άνοιξε με τους μεγάλους αγώνες του λαού τα προηγούμενα χρόνια δεν έχει κλείσει. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της ΕΕ δεν έχουν πετύχει την «πολιτική σταθεροποίηση» που επιδιώκουν. Οι δυνατότητες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για έναν νέο αναβαθμισμένο ρόλο στην κοινωνία είναι μεγαλύτερες από ποτέ.

2. Αυτούς του τέσσερεις μήνες συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδείχτηκε καθαρά ο βαθιά αντιδραστικός χαρακτήρας των θεσμών, της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, αλλά και τα όρια μιας πολιτικής συμβιβασμού με την αστική τάξη, διαχείρισης του καπιταλισμού στις συνθήκες της δομική του κρίσης.

Η πορεία και η τελική κατάληξη των διαπραγματεύσεων δεν είναι ένα άθροισμα «τακτικών λαθών» όπως ισχυρίζονται ορισμένες κριτικές εντός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καθορίζεται από τις στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης, δηλαδή την στάση της απέναντι την ΕΕ και τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Οι ωμοί τους εκβιασμοί, η πλήρης περιφρόνηση απέναντι στην κυρίαρχη βούληση του ελληνικού λαού, οι παρεμβάσεις παραγόντων όπως η ΕΚΤ και ο εδώ τοποτηρητής της Στουρνάρας, δείχνουν ότι καμιά αυταπάτη δεν μπορεί πλέον να υπάρχει για το ρόλο της ΕΕ και των ευρωπαϊκών θεσμών. Ο ιμπεριαλιστικός αυτός μηχανισμός με τη βαθιά αντιδημοκρατική λειτουργία δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, παρά μόνο να ανατραπεί. Η άμεση έξοδος από το ευρώ, η ανυπακοή, η ρήξη και η αποδέσμευση με την ΕΕ καθίστανται αναγκαίες προϋποθέσεις οποιασδήποτε φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση..

Παράλληλα η λογική μιας «ανάπτυξης» στηριγμένης στους «υγιείς» επιχειρηματίες και τους τραπεζίτες, με κίνητρο το κέρδος οδηγεί αντικειμενικά σε νέο γύρο αντιλαϊκών μέτρων. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου θέλουν μεροκάματα και συνθήκες εργασίας «Κίνας», επιδιώκουν ένα νέο ακόμα πιο σκληρό γύρο αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων (ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση των αγορών, συντριβή των μικρομεσαίων και ελευθεροεπαγγελματικών στρωμάτων κλπ). Η στρατηγική τους είναι η πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη και στην ΕΕ που θωρακίζει τα συμφέροντά τους.

Η συμμαχία με το ελληνικό κεφάλαιο και η επιχείρηση συναίνεσης με τους εκπροσώπους του για την «διαπραγμάτευση» (ΠΑΣΟΚ, τμήμα της ΝΔ, Ποτάμι) ενισχύει αυτή την πολιτική, όχι τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτή η πολιτική μπορεί να δώσει τη δυνατότητα στα μνημονιακά ζόμπι (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), που ο λαός καταδίκασε με τους αγώνες του και τη ψήφο του, να προετοιμάζουν την αντεπίθεσή τους.

Κύκλοι της ΕΕ και της αστικής τάξης αλλά και δυνάμεις ενός της κυβέρνησης τονίζουν την ανάγκη της μέγιστης πολιτικής συναίνεσης στην γραμμή της νέας συμφωνίας ώστε η υπογραφή της να είναι η απαρχή ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων στην κατεύθυνση σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος. Οργανώνονται κινητοποιήσεις πίεσης για την πιο βαθιά ενσωμάτωση στα πλαίσια της κυρίαρχης πολιτικής. Το Ποτάμι δηλώνει εκ των προτέρων ότι θα ψηφίσει την όποια συμφωνία. Επιδιώκεται μια νέα «εθνική ενότητα» των πολιτικών δυνάμεων, επιδίωξη που μπορεί να βρει έκφραση και σε κυβερνητικό επίπεδο.

Οι μαχόμενες δυνάμει του κινήματος και της αριστεράς θα παλέψουν και έχουν την δύναμη να αποτρέψου το σχέδιο αστικής σταθεροποίησης για να μείνει ανοιχτό και να βαθύνει το ρήγμα που άνοιξε στην ελληνική κοινωνία.

3. Πολύ σοβαρές είναι και οι άλλες πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής πέρα από αυτές της διαπραγμάτευσης.

Η λογική της «συνέχειας του κράτους» οδηγεί όχι μόνο στο να μείνουν άθικτες οι πιο αντιδραστικές δομές του βαθέως κράτους (ΜΑΤ/ ΔΕΛΤΑ, ΕΥΠ κλπ), να γίνονται απαράδεκτες υποχωρήσεις ακόμα και σε στοιχειώδη ζητήματα δημοκρατίας (Ιθαγένεια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτης, αντιμετώπιση Χρυσής Αυγής), και να έχει ανατεθεί η διαχείριση των πυλώνων του συστήματος (τραπεζικό σύστημα, αστυνομία, στρατός) σε καθεστωτικά πρόσωπα που φτάνουν σε εκτρωματικές πλέον καταστάσεις όπως οι μέρες και τα έργα του ανεκδιήγητου και επικίνδυνου Γ. Πανούση, η τοποθέτηση «ανθρώπων του συστήματος» σε θέσεις κλειδιά ( ΕΡΤ, ΕΥΠ κα).

Η λογική του «ανήκουμε στην Δύση» οδηγεί σε υποσχέσεις παραχώρησης νέας νατοικής βάσης στην Κάλυμνο, την συνέχιση το αντιδραστικού άξονα Ελλάδα-Κύπρου-Ισραήλ, σε βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς (ουκρανικό), σε συνεργασίες με δικτάτορες όπως ο Σϊσι στην Αίγυπτο.

Έτσι συνολικά επιβεβαιώνεται ότι, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση με κορμό ένα για πρώτη φορά ένα κόμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς, πρόκειται για μια «κυβέρνηση αστικής διαχείρισης», που εκφράζει βασικά τη συνέχεια εντός του δυτικού πλαισίου (ΕΕ-ΝΑΤΟ), του κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος, και τελικά τη συνέχεια και με τα μνημόνια», παρά τις διαφορές της από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, σε ότι αφορά το «μίγμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής», τους όρους αφομοίωσης των λαϊκών μαζών και την πίεση που δέχεται από το κίνημα. Η εκτίμηση ατή δεν αναιρεί αλλά υπογραμμίζει τον αντιφατικό χαρακτήρα και την αστάθεια της κυβέρνησης.

4. Σήμερα μέσα τον λαό δυναμώνει η αντίληψη ότι απαιτείται ρήξη με του δανειστές, ότι πρέπει επιτέλους να τελειώνουμε με την σφαγή των μνημονίων, την στυγνή επιτροπεία, την φτώχια, την ανεργία. Μέσα στον κόσμο της δουλειάς αναπτύσσεται μια πρωτοφανής πολιτική συζήτηση, ακόμα πιο βαθιά από ότι την περίοδο του Γενάρη.

Η πολιτική κρίση των κομμάτων με τα οποία κυβέρνησε η αστική τάξη τα τελευταία σαράντα χρόνια (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και διαφόρων εφεδρειών τους (Ποτάμι κλπ) δεν έχει σταματήσει. Η μαζική ριζοσπαστικοποίηση που τροφοδοτήθηκε από τις μεγάλες μάχες, οικονομικές και πολιτικές, της προηγούμενης πενταετίας και η μαζική στροφή αριστερά δεν έχει ανακοπεί, αλλά αντίθετα ενισχύθηκε και δυνάμωσε. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ της ρήξης με τους εκβιασμούς των «δανειστών», ενώ έχουμε τα πρώτα δείγματα μιας μαζικής εργατικής δράσης.

Από την άλλη πλευρά η κυβερνητική πολιτική δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Κινδυνεύει να εμπεδώσει στις λαϊκές τάξεις την αντίληψη ότι «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Να ταυτίσει την Αριστερά με τη λιτότητα και τις αντιλαϊκές επιλογές, πράγμα που θα φέρει αποκαρδίωση στο λαό και παλινόρθωση των συστημικών και μνημονιακών δυνάμεων. Να επιτρέψει την εκ νέου σταθεροποίηση του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου..

Παρά το γεγονός ότι μετά τις κινητοποιήσεις του Φλεβάρη κυριάρχησε μια τάση «αναμονής» (και σε αυτό έχει τεράστιες ευθύνες ο ΣΥΡΙΖΑ, και οι ριζοσπαστικές δυνάμεις εντός του) οι εργαζόμενοι δεν είναι σε καμία περίπτωση διαθετειμένοι να ανεχτούν νέα μνημόνια, όποιος και να τα φέρει. Η αγωνιστική κίνηση πρωτοπόρων τμημάτων του κινήματος έδειξε ότι υπάρχει η δυνατότητα να σπάσει το κλίμα της αναμονής και της ανάθεσης. Οι εργαζόμενοι στα λιμάνια που λένε όχι στην ιδιωτικοποίηση, οι νοσοκομειακοί που απεργούν ενάντια στη διάλυση της δημόσιας υγείας, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ που διεκδικούν να επιστρέψουν στις δουλειές τους με αυτοδιαχείριση και χωρίς Ταγματάρχες είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Η κατάσταση αυτή υπογραμμίζει την ανάγκη να προχωρήσει η ταξική ανασυγκρότηση, να γίνει ικανό το κίνημα να βγει στο προσκήνιο και να πρωταγωνιστήσει.

5. Η ηγεσία του ΚΚΕ επίμονα αρνείται να σηκώσει το γάντι που πετάει ο ταξικός αντίπαλος: το φόβητρο της άμεσης εξόδου από την ευρωζώνη και ΕΕ. Ο αντικυβερνητικός της λόγος περιορίζεται σε συνήθη κοινοβουλευτική αντιπολιτευτική ρητορική από την μια και καθηλώνεται σε οικονομική πάλη για τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα από την άλλη, αναγκαία μεν, αποσπασμένη - διαχωρισμένη όμως από τους αναγκαίους και κρίσιμους πολιτικούς στόχους. Το αποτέλεσμα είναι το ΚΚΕ και ο Δ. Κουτσούμπας να ρίχνουν αντικειμενικά νερό στο μύλο της κυρίαρχης τρομοκρατικής τοποθέτησης: «έξοδος από την ευρωζώνη = καταστροφή».

Επιπλέον, το ΚΚΕ επιτίθεται με χοντροκομμένα ψέματα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να κρύψει τις αδυναμίες του. Το ΚΚΕ αρνείται συστηματικά να συμβάλλει σε ένα ενωτικό μέτωπο και κίνημα ανατροπής, αρνούμενο να συμβάλλει σε ένα μέτωπο των μαχόμενων δυνάμεων για να αλλάξει η κατάσταση στο κίνημα..

6. Συνολικά οι πολιτικές εξελίξεις παραμένουν ανοιχτές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκινά από την αισιόδοξη αφετηρία ότι ο συσχετισμός που διαμορφώθηκε τα χρόνια της μάχης κατά των μνημονίων δεν έχει ανατραπεί και ότι οι αναζητήσεις στο λαϊκό αριστερό κόσμο από ορισμένες απόψεις βαθαίνουν. Το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτική μνημονίων εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το κίνημα και την αριστερά, αλλά ταυτόχρονα είναι δυνατό να υπάρξει ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στο ρεύμα της υποταγή και αυτό τη ρήξης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την αλλαγή.

Άρα σήμερα είναι πιο επιτακτικό από ποτέ, αλλά και απόλυτα δυνατό, να οργανωθεί η εργατική και λαϊκή αντεπίθεση, να υπάρξει πολιτική και κινηματική απάντηση που να καταγγέλλει τους εκβιασμούς, και να παλεύει ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της διαπραγμάτευσης εντός του πλαισίου και την αποτροπή της νέα μνημονιακής συμφωνίας, να δυναμώσει η διεκδίκηση του δρόμου της ρήξης με την πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ.

Είναι δυνατό να υπάρξει ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης μέσα στον λαό, να ηγεμονεύσει στο κίνημα η λογική της ρήξης και της ανατροπής, με αποφασιστική ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού ρεύματος, να μην παγιωθεί η αντίληψη ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.

Σήμερα το κύριο καθήκον που μπαίνει μπροστά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να προετοιμάσουμε τους όρους ενός άλλου δρόμου, ρήξης με τους δανειστές και τις δυνάμει του κεφαλαίου, χωρίς χρέος και μνημόνια ευρώ, ΕΕ, του δρόμου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα έρια των εργαζομένων.

7. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει το επόμενο διάστημα για την ανατροπή της πολιτικής κεφαλαίου ΕΕ ΔΝΤ, για να ηττηθεί η κυβερνητική πολιτική που μας οδηγεί σε νέα μνημόνια.

Αντιμετωπίζει την κυβέρνηση από θέσεις εργατικής – λαϊκής αριστερής αντιπολίτευσης με στόχο να μην περάσει το νέο μνημόνιο και το πρόγραμμα της αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, να ξηλωθούν τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι και να επιστραφούν τα κλεμμένα από μισθούς συντάξεις, υγεία, παιδεία, κοινωνικές παροχές..Να να σπάσει το «πλαίσιο» της επιτροπείας, της λεηλασίας μέσω χρέους, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η συνέχεια του κράτους. Από τις θετικές θέσεις του «άλλου δρόμου» και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

-Παλεύει για την αντεπίθεση του κινήματος, για την την επιβολή των στόχων του και ουσιαστικές κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων και σε βάρος του κεφαλαίου. Για ένα πολιτικοποιημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα και τον οργανωμένο λαό, που θα υπερασπίζεται δικαιώματα και θα γίνεται ο φορέας του δρόμου της ανατροπής την ελληνική κοινωνία.

8. Παλεύουμε για τον άλλο, τον αντικαπιταλιστικό δρόμο. Η απόδειξη ότι εντός των πλαισίων της ΕΕ και του κεφαλαίου δεν μπορούν να καταργηθούν τα μνημόνια δυναμώνει την επικαιρότητα, την αναγκαιότητα και την δυνατότητα το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα να γίνει υπόθεση της πάλης ευρύτερων μαζών, στο βαθμό που εξειδικεύεται κάθε φορά με σωστό τρόπο στην πολιτική συγκυρία και συνδέεται πιο πειστικά και ολοκληρωμένα με τους στόχους και τις διεκδικήσεις των εργαζόμενων.

Στις σημερινές συνθήκες στόχοι όπως: Η ανάγκη διακοπής των διαπραγματεύσεων, για να μην περάσει η νέα μνημονιακή συμφωνία. Η παύση πληρωμών στους δανειστές και η διαγραφή του χρέους, (που ακόμα και η επιτροπή αλήθειας της Βουλής το έβγαλε επονείδιστο). Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος συμπεριλαμβανομένης της ΤτΕ, χωρίς αποζημίωση με εργατικό έλεγχο, η προστασία των λαϊκών καταθέσεων και ο έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων. Οι συνεχείς «μονομερείς ενέργειες» υπέρ των λαϊκών συμφερόντων (κατάργηση ιδιωτικοποιήσεων, πλήρης αποκατάσταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αύξηση δημόσιων δαπανών, προσλήψεις). Η άμεση δραστική φορολογία του κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου. Η έξοδος από την ευρωζώνη και η ρήξη / αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελούν αιχμές που πολύ πλατύτερα στρώματα κατανοούν την αναγκαιότητα και την σημασία τους.

Επεξεργαζόμαστε βαθύτερα προγραμματικά τον «αντικαπιταλιστικό δρόμο» και τις προϋποθέσεις της επιβολής του. Με συγκεκριμένες προτάσεις και επεξεργασίες για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, για τη διαγραφή του χρέους, για τις εθνικοποιήσεις, για τον εργατικό έλεγχο, για την κατοχύρωση πλήρως των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Δεν αρκεί η αποκάλυψη και η απλή καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής. Ο κόσμος του αγώνα διεκδικεί και απαιτεί όχι μόνο την αναγκαία κριτική αλλά και την προβολή μιας άλλης διεξόδου που να κρατάει ανοιχτή την δυνατότητα που η ίδια η δράση του εργατικού και λαϊκού κινήματος άνοιξε τα προηγούμενα χρόνια. Για αυτό ρίχνουμε το βάρος στην θετική, επιθετική πλευρά της πάλης, σε αυτό που «πρέπει να γίνει», «στο πώς» θα επιβάλουμε στους στόχους και τα αιτήματα του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος που καταφέρνουν πλήγμα στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις / μεταρρυθμίσεις, ώστε να αποδεικνύεται ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή δεν είναι ένα κενό σύνθημα, αλλά μια πραγματική εναλλακτική πρόταση απέναντι στο «ρεαλισμό» της υποταγής σε κεφάλαιο και ΕΕ.

Παίρνουμε σχετικά μέτρα στην πορεία προς την Συνδιάσκεψη.

9. Δίνουμε την μάχη της αριστεράς. Για να μην γίνει η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, ήττα συνολικά της Αριστεράς και ειδικά της επαναστατικής. Αναδεικνύουμε βαθύτερα ιδεολογικά αίτια της σημερινής κυβερνητικής πορείας. Τη αντίληψη της «ταξικής συνεργασίας», του «ευρωπαϊσμού», της «μεταρρυθμισιμότητας» των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και του κράτους, της διαχείρισης του καπιταλισμού. Αναδεικνύουμε τα όρια του κοινοβουλευτικού δρόμου που αποσπά την πάλη για την κατάκτηση της κυβέρνησης από την πάλη ενάντια στο κράτος και τους ιμπεριλαιστικούς μηχανισμούς και την πάλη για την εξουσία, όπως και τον περιορισμό σε μια «κευνσιανσή,»» αντινεοφολελεύθερη» κριτική του συστήματος. Υπερασπιζόμαστε την αριστερά της εποχής μας, που μπορεί να είναι μόνο μια αριστερά ανεξάρτητη από το σύστημα, αντικαπιταλιστική και επαναστατική πέρα από αυτή του συμβιβασμού και της υποταγής.

Σήμερα όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς όπου και αν βρίσκονται μπαίνει ένα θεμελιακό δίλημμα: Είτε θα ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα, της ρήξης με τα μνημόνια και το μαύρο μέτωπο είτε θα υποταθούν σε αυτόν οδηγώντας σε πολύ μεγάλους κινδύνους το κίνημα και την αριστερά. Καμιά «τακτική», καμιά «ενδιάμεση λύση» δεν μπορεί να κρύψει την αναγκαία καθαρή απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

10. Κάνουμε αποφασιστική στροφή στο κίνημα και τους αγώνες οικοδομώντας ένα αγωνιστικό μέτωπο αντεπίθεσης, αντιπολίτευσης, και ανατροπής. στο οποίο θα μπορούσαν να συμβάλλουν με το δικό τους τρόπο όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος (από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ευρύτερη αντικαπιταλιστική αριστερά, το ΚΚΕ και τον αριστερό κόσμο που διαφοροποιείται έμπρακτα από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τους χιλιάδες αγωνιστές του κινήματος) θα μπορούσε να χαράξει και να ανοίξει δρόμο ανατροπής.

Παλεύουμε να παρέμβει η εργατική τάξη και ο οργανωμένος λαός στις εξελίξεις. Το πιο επείγον ζήτημα σήμερα είναι η παρέμβαση του οργανωμένου λαού στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, πρώτα από όλα την πάλη για να μην ψηφιστεί η νέα συμφωνία. Η σύνδεση τα πάλης αυτής με τους στόχους του προγράμματος της ανατροπής (διαγραφή χρέους, ρήξη με ΕΕ κλπ) για να γίνεται η ο «άλλος δρόμος» υπόθεση της λαϊκής πάλης. Να αναπτυχθούν αγώνες για την επιβολή των ώριμων αιτημάτων και στόχων του εργατικού και λαϊκού κινήματος σε συνεργασία και μετωπική δράση με όλο τον κόσμο της βάσης του ΣΥΡΙΑ και του ΚΚΕ, αλλά έξω από λογικές αναμονής, ανάθεσης και αποδοχής των ορίων της κυβερνητικής πολιτικής. Επιδιώκουμε να κάνουμε συγκεκριμένα βήματα στην ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος.

Συμβάλλει στην πολιτική ενοποίηση και ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας του κινήματος (σχήματα, συσπειρώσεις, κινήσεις, παρεμβάσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα)..

Στηρίζουμε πρωτοβουλίες οργάνωσης και συντονισμούς από το κάτω σε μια σειρά χώρους (ΕΡΤ, νοσοκομεία κλπ). Ιδιαίτερα στηρίζει την πολύ σημαντική δουλειά που γίνεται στη νεολαία στον τομέα της εργασιακής επισφάλειας, των voucher και των πεντάμηνων. Προωθεί το συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα επιδιώκοντας να συγκροτηθεί ένα άλλο πολιτικό και αγωνιστικό κέντρο στο εργατικό κίνημα σε ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αλλά και τις νέες μορφές κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Παλεύουμε τώρα για:

• Αυξήσεις στους μισθούς για να ζούμε αξιοπρεπώς από τη δουλειά μας. Άμεση νομοθετική κατοχύρωση του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, όλων των κλαδικών μισθών και Συμβάσεων και επιδομάτων (που είναι ανώτεροι), στα επίπεδα του 2009 (ή τις τελευταίας σύμβασης- μετενέργειας), ως αφετηρίατης πάλης για πραγματικές αυξήσεις. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και διατάξεων που τσακίζουν τις συλλογικές συμβάσεις και επέβαλαν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης. Κανένας εργαζόμενος χωρίς συλλογική σύμβαση. Όχι στην αξιολόγηση.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη δικαιώματα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Κατάργηση τώρα της ευέλικτης και ελαστικής εργασίας. Να σταματήσει το σκλαβοπάζαρο των προγραμμάτων απασχόλησης, των ενοικιαζόμενων, της αμοιβής με μπλοκάκι. Κατάργηση της απλήρωτης και μαύρης εργασίας με αυστηρές ποινές στους εργοδότες. Επαναφορά της Κυριακής αργίας και του 5ήμερου.
• Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις. Διαγραφή των χρεών τους σε τράπεζες, εφορία, δημόσιο, ταμεία.
• Άμεσα μέτρα ενάντια στην ανεργία. Προσλήψεις στο δημόσιο με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης και των ωρών εργασίας (7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο). Εθνικοποίηση, χωρίς αποζημίωση και άνοιγμα όλων των κλειστών εργοστασίων, με εργατικό έλεγχο.
• Άμεσα μέτρα για την κοινωνική ασφάλιση. Αποκατάσταση των απωλειών από το PSI. Καταλογισμός των ποινικών ευθυνών. Μείωση των δυσβάσταχτων εργατικών εισφορών, με αύξηση των εργοδοτικών και κρατικών εισφορών. Όχι στην κατάργηση των εισφορών “υπέρ τρίτων” για τα ταμεία. Να αποδοθούν οι οφειλές του κράτους και της εργοδοσίας. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων. Αποκλειστικά δημόσια, καθολική κοινωνική ασφάλιση.
• Καμιά ιδιωτικοποίηση, άμεση ή έμμεση (ΣΔΙΤ, «ευέλικτες ιδιωτικοποιήσεις» με συμμετοχή του δημοσίου, εργολαβίες κλπ). Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, επανεθνικοποίηση των εταιρειών που ξεπουλήθηκαν. Εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο. Αποκλειστικά δημόσιο σύστημα στα βασικά κοινωνικά αγαθά (ενέργεια, νερό, συγκοινωνίες, υγεία, εκπαίδευση κλπ) ενάντια στην απελευθέρωση των αγορών και τους νόμους των ανταγωνισμού που προωθούν το κεφάλαιο και η ΕΕ. Αγώνας ενάντια στην υποταγή του δημόσιου τομέα στο κεφάλαιο και την ΕΕ. Όχι στη ληστεία των ταμειακών διαθέσιμων του δημοσίου.
• Διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, κατάργηση του μέτρου της επιστράτευσης, νομιμοποίηση των μεταναστών, ίσα δικαιώματα για όλους ανεξάρτητα απόθρησκεία, φύλο ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Καθιέρωση τώρα της απλής αναλογικής
• Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και κάθε χαρατσιού, παλιού και νέου, δραστική μείωση της φορολογίας των λαϊκών στρωμάτων. Παλεύουμε ενάντια στους πλειστηριασμούς, τις κατασχέσεις. Βαριά φορολογία του κεφαλαίου και της εκκλησίας.
• Δημοκρατία στους χώρους δουλειάς. Πλήρης προστασία της συνδικαλιστικής δράσης. Ανεξαρτησία των συνδικάτων από κάθε κρατική, δικαστική και εργοδοτική παρέμβαση. Κατάργηση των δυνάμεων καταστολής (ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ).
• Συνολικός πολιτικός αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ. Κατάργηση των μνημονίων, κανένα νέο μνημόνιο όπως και να ονομάζεται. Παύση πληρωμών, διαγραφή του χρέους. Ακύρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας. Απειθαρχία, ρήξη, έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ. Ανατροπή της σχέσης μισθών κερδών, μείωση του ποσοστού εκμετάλλευσης με ενίσχυση του μεριδίου του κοινωνικού πλούτου προς όφελος αυτών που τον παράγουν, από τη σκοπιά της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

12. Αναπτύσσουμε σταθερά την αντιρατσιστική και αντιφασιστική δράση ενόψει των κρίσιμων εξελίξεων με την δίκη της Χρυσής Αυγής. Παλεύουμε να γίνει πλατιά υπόθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος η βαριά καταδίκη της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας.

Ταυτόχρονα πρωτοστατούμε στην μάχη για να ικανοποιηθούν οι διεκδικήσεις του αντιρατσιστικού κινήματος (κλείσιμο στρατοπέδων συγκέντρωσης, ιθαγένεια και νομιμοποίηση, ξήλωμα του φράχτη και της Φρόντεξ) κόντρα στην κυβερνητική πολιτική που κινείται στα πλαίσια των αντιδραστικών συνθηκών της ΕΕ αδυναώντας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα.

13. Παλεύουμε για την κοινή δράση και την πολιτική συνεργασία όλων των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών , αντιΕΕ δυνάμεων, όλων εκείνων που στέκονται σταθερά στο έδαφος των συμφερόντων των εργαζόμενων, με ανεξαρτησία από την κυβέρνηση, που θέλουν να συμβάλουν στην λαϊκή αντεπίθεση και αντιπολίτευση, τον αγώνα για την ανατροπή.

Συνεχίζουμε στον δρόμο της πολιτικής συνεργασίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΜΑΡΣ, με βάση και τις μέχρι τώρα αποφάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιδιώκοντας να υλοποιηθούν τα βήματα που αποφασίστηκαν στο προηγούμενο ΠΣΟ κι δεν προχώρησαν (κοινές ανακοινώσεις, σταθερές επαφές σε επίπεδο συντονιστικών, κοινό γραφείο τύπου)..

14. Επιδιώκουμε τη διαφοροποίηση δυνάμεων από την βάση της αριστεράς, τη συσπείρωσή τους στο αναγκαίο για σήμερα πολιτικό πλαίσιο – πρόγραμμα, κάνοντας αιχμηρή και συγκεκριμένη την πολιτική μας πρόταση, προβάλλοντας την αναγκαιότητα του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, διεκδικώντας την ηγεμονία μέσα στο κίνημα και την αριστερά των αντικαπιταλιστικών απαντήσεων και της επαναστατικής προοπτικής σε σχέση με την λογική της υποταγής και της διαχείρισης.

Παίρνουμε πρωτοβουλίες κοινής δράσης μέσα τους αγώνες και πολιτικού διαλόγου με τις αριστερές διαφοροποιήσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, στο βαθμό που υπάρχει έμπρακτη διαφοροποίηση και με στόχο την έκφρασή της τόσο στο κίνημα όσο και συνολικά πολιτικά, επιδιώκοντας να υιοθετούν βασικές πλευρές και το σύνολο του αντικαπιταλιστικού προγράμματος.

Προβάλλουμε και προτείνουμε τον δρόμο της πολιτικής συνεργασίας των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων, αξιοποιώντας το θετικό κεκτημένο της συνεργασίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ. Προβάλλουμε την ανάγκη της «άλλης αριστεράς» πρωτοπόρας δύναμης στην οργάνωση του λαού στη γραμμή της αναγκαίας ρήξης με κεφάλαιο, ΕΕ και χρέος, που να ενισχύει τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, που να δίνει σχήμα και προοπτική στην ελπίδα..

Επιδιώκουμε το δυναμικό αυτό να εντάσσεται «από κάτω» σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες, στα σχήματα ε εργατικού χώρους και γειτονιές ώστε να αποκτούμε μόνιμη και σταθερή πολιτική σχέση μαζί του.

Ταυτόχρονα κριτικάρουμε τις υπαρκτές αριστερές και φωνές και αναζητήσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ που παραμένουν εγκλωβισμένες στη λογική της τοποθέτησης βασικά σε εσωκομματικό επίπεδο και στην πρακτική της συνευθύνης για το κυβερνητικό έργο, ακόμα και στην υπογραφή νέων μνημονίων, στο όνομα της αποφυγής της «αριστερής παρένθεση». Μια τέτοια στάση συμβάλλει όχι στο να αποφευχθεί η «αριστερή παρένθεση», αλλά στο να γίνει η αριστερά συντηρητική παρένθεση την λαϊκή συνείδηση για δεκαετίες, όπως στην Ιταλία και την Γαλλία.

15. Συμβάλλουμε στην «κίνηση για την διαγραφή του χρέους». Συμμετέχουμε στο αντιΕΕ διήμερο και την διαδήλωση με βάση τις μέχρι τώρα αποφάσεις της ΚΣΕ.

16. Αναπτύσσουμε σταθερά την αντιρατσιστική και αντιφασιστική δράση ενόψει των κρίσιμων εξελίξεων με την δίκη της Χρυσής Αυγής. Παλεύουμε να γίνει πλατιά υπόθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος η βαριά καταδίκη της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας.

Ταυτόχρονα πρωτοστατούμε στην μάχη για να ικανοποιηθούν οι διεκδικήσεις του αντιρατσιστικού κινήματος (κλείσιμο στρατοπέδων συγκέντρωσης, ιθαγένεια και νομιμοποίηση, ξήλωμα του φράχτη και της Φρόντεξ) κόντρα στην κυβερνητική πολιτική που κινείται στα πλαίσια των αντιδραστικών συνθηκών της ΕΕ αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα.

17. Αποφασιστικός παράγοντας για όλα τα προηγούμενα είναι η δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τις επόμενες κρίσιμες μέρες, βδομάδες και μήνες η πολιτικά αιχμηρή, ενιαία και με κοινό σχεδιασμό δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεταιτο πρώτο ζήτημα για την αποτελεσματικότητα στην παρέμβασή μας, και για την δυνατότητα επίδρασης στις πολιτικές εξελίξεις.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στάθηκε με συνέπεια και στις μεγάλες στιγμές των αγώνων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε κάθε μικρή και μεγάλη διεκδίκηση. Πήγε «κόντρα στο ρεύμα» της ανερχόμενης ρεφορμιστικής λύσης όταν δυνάμωνε μέσα στον λαό δείχνοντας με επιμονή τα όρια της λύσης αυτής και επιμένοντας στην ανάγκη της ρήξης και του αντικαπιταλιστικού προγράμματος.

Σήμερα μπαίνουν νέα καθήκοντα μπροστά μας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να μπει μπροστά στην προβολή και την πάλη για ένα δρόμο ρήξης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου –της ΕΕ και του ΔΝΤ, με προοπτική την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, με έμπνευση από μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.

Με σταθερότητα στην πάλη κατά της κυβερνητικής πολιτικής και της διαχείρισης και ταυτόχρονα συγκεκριμένη προβολή του αντικαπιταλιστικού δρόμου, με μετωπική δράση απέναντι στον κόσμο που αγωνιά για μια άλλη πορεία. Με θετικό ενεργητικό ρόλο και συμβολή σε μια βαθύτερη ριζοσπαστικοποίηση του λαϊκού ρεύματος που έφτασε μέχρις εδώ και ταυτόχρονα μια άλλη διάταξη του συσχετισμού δυνάμεων και ένα άλλο τοπίο στην αριστερά, με ενισχυμένη την αντικαπιταλιστική αριστερά και τις ιδέες της. Με στροφή προς την εργατική και λαϊκή οργάνωση και πάλη, συμβάλλοντας στην αλλαγή των συσχετισμών, στην γέννηση νέων ριζοσπαστικών δυνάμεων, χωρίς σαν αρκούμαστε στο «ανακάτεμα» των έτοιμων δυνάμεων.

Με πιο ενωμένη, δημοκρατική, πολιτικά μάχιμη ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσίασε το προηγούμενο διάστημα σοβαρά προβλήματα και αδυναμίες. Ως ΚΣΕ και ΠΣΟ οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.: για τις συνεχιζόμενες αναβολές της Συνδιάσκεψης και την μη συγγραφή των θέσεων, για την λειψή λειτουργία της πλειονότητας των ΤΕ, για την υστέρηση στην παραγωγή πολιτικών θέσεων και παρέμβασης σε κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας. Για τη μη υλοποίηση πολιτικών αποφάσεων και τη μη προώθηση της πολιτικής συνεργασίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ. Για τις αλληλοσυγκρουόμενες τοποθετήσεις που δεν βασίζονται σε συλλογικές αποφάσεις των οργάνων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δημιουργούν προς τα έξω ορισμένες στιγμές μια εικόνα διαλυτική.

18. Για τις επόμενες ημέρες: πρώτο στόχος είναι να αποτρέψουμε την υπογραφή της συμφωνίας. Σε περίπτωση που εκδηλωθούν εκβιασμοί πχ κλειστές τράπεζες), δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυτό να χρησιμοποιηθεί ωε εκβιασμός του λαού, αλλά αντίθετα, να γίνει αφορμή για να επιβληθεί η ρήξη με τους τοκογλύφους δανειστές, την ΕΕ, το ΔΝΤ, ως αφετηρία για μια άλλη πορεία.

Στην περίπτωση υπογραφής τη συμφωνίας, αυτή η απόφαση πρέπει να συνοδευτεί με κύμα αγώνων και να μετατραπεί σε καταλύτη εξελίξεων και στον χώρο της αριστεράς .

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλει με όλες τις τις δυνάμεις ώστε να υπάρξουν συνελεύσεις σωματείων, ενεργοποίηση λαικών συνελεύσεων και πλατειών, κινητοποιήσεις ενάντια στην υπογραφή νέας μνημονιακής συμφωνίας.

19. Όλα τα ζητήματα αυτά θα συζητηθούν με ανοιχτό και συντροφικό τρόπο στην πορεία για την 3ηΣυνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ., η οποία θα γίνει το διήμερο 24-25.10.

Όλες οι τοπικές και κλαδικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούνται να συνεδριάσουν άμεσα και να πάρουν πρωτοβουλίες για την προώθηση της απόφασης στο σύνολό της.