41 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές πορεύτηκαν στους δρόμους της Αθήνας ακολουθώντας την γνωστή διαδρομή προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και στον Βόλο καταγράφηκαν συγκρούσεις, ενώ οι ισχυρές κατασταλτικές δυνάμεις έδωσαν με ξεκάθαρο τρόπο το στίγμα των προσδοκιών των διαχειριστών των κρατικών υποθέσεων: αποτροπή με κάθε τρόπο ανεξέλεγκτων καταστάσεων, επίδειξη των κατασταλτικών δυνατοτήτων εκ μέρους ενός σιδερένιου κράτους.
Αυτός ακριβώς ο σχεδιασμός δεν καλύπτει, φυσικά, αποκλειστικά τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, αλλά και εκείνους της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλαδή του Συ.ριζ.α. Ενδεικτική του γεγονότος είναι η σχετική ανακοίνωσή του για τα γεγονότα στην Θεσσαλονίκη, όπου η στάση της αστυνομίας χαρακτηρίζεται «υπερβολική, αναιτιολόγητη και προκλητική». Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος ότι οι χαρακτηρισμοί αυτοί πηγάζουν, αλλά και παράγουν συναίνεση. Η πολιτική συναίνεση, βέβαια, δεν αφορά ποτέ ένα ζήτημα, όσο και αν κοπιάζουν ενίοτε οι τεχνικοί της εξουσίας να μας πείσουν για το αντίθετο.
Με άλλα λόγια κοινή τους βούληση είναι ο απόλυτος έλεγχος των κοινωνικών αντιδράσεων σε μια «στιγμή», που η συνέχεια της «μνημονιακής» εποχής προσδιορίζεται με συγκεκριμένο τρόπο κάτω από τον τίτλο «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές και με υπότιτλους, την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας και την «επαπειλούμενη» προσφυγή στις κάλπες. Έτσι το ζήτημα της καταστολής δεν αποτελεί μια ξεκομμένη αφήγηση της περιστολής των «ελευθεριών», αλλά λειτουργικό και οργανικό τμήμα της συνολικότερης επιβολής εκ μέρους των εξουσιαστών, στους οποίους περιλαμβάνονται, φυσικά, και όσοι συνιστούν την αριστερά σε όλες της τις διαστάσεις. Ο «γύψος», λοιπόν, του μνημονίου δεν έχει πολιτικό χρώμα, αλλά είναι ο κοινός τόπος όπου συναντώνται συμπολιτευόμενες ή «αντιπολιτευόμενες» πολιτικές δυνάμεις. Οι διαφορές τους είναι, πλέον, τυπικά και ουσιαστικά ανύπαρκτες, γεγονός που πλέον δεν μπορούν, αλλά και δεν θέλουν να κρύψουν.
Αυτή ακριβώς η ταύτιση με ορατό, φανερό και κατανοητό τρόπο στον οποιοδήποτε, είναι η επόμενη στάση του κοινού τους δρομολογίου.
Αυτή ακριβώς η φανερή ταύτιση προϋποθέτει, αλλά και στηρίζει, την λεγόμενη σκλήρυνση των κατασταλτικών μηχανισμών. Τα λουριά πρέπει να σφίξουν και άλλο, στο μέτρο που σφίγγει και ο οικονομικός βρόγχος στον λαιμό τόσων και τόσων ανθρώπων που πραγματικά πλέον ασφυκτιούν.
Αυτή είναι η περιβόητη σταθερότητα που επικαλούνται ως ευαγγέλιο οι εξουσιαστές. «Ατύχημα» δεν θ’ αποτελέσει η οποιαδήποτε πολιτική απόκλιση, αλλά ο συνολικός εκτροχιασμός από τον προορισμό που έχουν επιλέξει από κοινού εγχώριοι και μη εξουσιαστές.
Όσον αφορά, τώρα, το χτύπημα συγκεκριμένων μπλοκ διαδηλωτών (Α.Κ., Ροσινάντε), ανάμεσα τους και εκείνο που συγκροτήθηκε μετά από κάλεσμα της εφημερίδας Διαδρομή Ελευθερίας και της Αναρχικής Αρχειοθήκης (όπου εκτός από την επίθεση και τα κτυπήματα που δέχθηκαν οι συμμετέχοντες στο μπλοκ, κτυπήθηκαν στοχευμένα και οι δύο σύντροφοι που κρατούσαν το πανό) θα θυμίσουμε ότι δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Αποδείχτηκε, όμως, για μιαν ακόμη φορά ότι οι κεντρικοί κατασταλτικοί σχεδιασμοί επί χάρτου (από τους οποίους προέρχονται οι συγκεκριμένες ενέργειες των δυνάμεων της κρατικής βίας που συμπεριλαμβάνουν και τις εκάστοτε επί μέρους «πρωτοβουλίες» των διμοιριών τους) δεν βγαίνουν πάντα και σε κάθε περίπτωση προς όφελος των εξουσιαστών. Οι κατασταλτικές δυνάμεις που εμφανίστηκαν σε όλο το κέντρο της Αθήνας ως στρατός κατοχής είναι και θεωρούνται, όλο και περισσότερο μισητές σε ένα σημαντικότατο πληθυσμιακό κομμάτι. Οι αγριότητες στις οποίες επιδόθηκαν για μιαν ακόμη φορά, κάποιες από τις οποίες καταγράφηκαν ως αδιάψευστες μαρτυρίες της συνολικής τους κτηνώδους παρουσίας, είναι πλέον αντιληπτές σαν τέτοιες και όχι βέβαια ως απλά υπερβολές ή ενδείξεις αστυνομικής αυθαιρεσίας. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως οι «κανόνες εμπλοκής» που εφαρμόζουν τα όργανα καταστολής (τα οποία αναζητούν ή κατασκευάζουν αφορμές για την εκδήλωση «εμπλοκής») αποτελούν μέρος του κρατικού σχεδίου, που αφορά την παρούσα χρονική στιγμή και το οποίο υποστηρίζεται ομοθυμαδόν –και με το αζημίωτο– από τα ΜΜΕ.
Το άμεσο διάστημα που ακολουθεί μόνο με ανέφελο ορίζοντα δεν μοιάζει για τους κρατούντες που έχουν να λύσουν αρκετά ζητήματα ταυτόχρονα. Οι προτεραιότητες που αναγκαστικά μπαίνουν εκ μέρους τους δεν μπορούν να εξαλείψουν τους κινδύνους, και βέβαια την περίπτωση του «εκτροχιασμού» που προαναφέραμε.
Παρ’ όλα αυτά δεν πιστεύουμε σε μια μελλοντική «μεγάλη στιγμή», αλλά περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην δουλειά του μυρμηγκιού. Και νομίζουμε ότι οι λόγοι δεν είναι άγνωστοι σε κανέναν…
Αθήνα, 18 Νοεμβρίου 2014
Συσπείρωση Αναρχικών
Πηγή : anarchy.gr
Αναδημοσίευση από : anarchypress.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου