Ανακοίνωση Του Πολιτικού Γραφείου Της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος Για Τις Εκλογές Της 20ης Σεπτέμβρη

ΟΚΔΕ - Σπάρτακος

Αν το αποτέλεσμα των εκλογών του Γενάρη εξέφρασαν την ελπίδα (και μαζί τις αυταπάτες) της εργατικής τάξης για απαλλαγή από τα μνημόνια και τη λιτότητα διαμέσου της κοινοβουλευτικής οδού και μιας "κυβέρνησης της αριστεράς", το ίδιο περίπου αποτέλεσμα στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου έχει εντελώς διαφορετικό νόημα: αποτυπώνει τα μέχρι τώρα όρια του εργατικού κινήματος. Η νίκη και οριακή μόνο αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ λίγες εβδομάδες αφότου αυτός επέβαλε το 3ο μνημόνιο δείχνει πως μια μεγάλη μερίδα των εργαζομένων αποδέχεται προς το παρόν ότι δεν υπήρχε εναλλακτική. Ταυτόχρονα, ωριμάζει η μετάλλαξη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται απαλλαγμένος από την αριστερή του πτέρυγα και από τα (όχι τεράστια, ούτως ή άλλως) παλιότερα βαρίδια του στα συνδικάτα, με μικρό κόστος.

Οι εργατικές περιοχές ψήφισαν και πάλι μαζικά ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν τόσο οι πενιχρές υποσχέσεις και οι ακροβατικές δικαιολογίες του ΣΥΡΙΖΑ που τους έπεισαν, όσο το μίσος τους για τη δεξιά, το ΠΑΣΟΚ και τις παλιές μνημονιακές κυβερνήσεις. Το απόλυτα δικαιολογημένο αυτό μίσος, όμως, δεν επαρκεί για να κάνει το αποτέλεσμα αισιόδοξο. Η τυπική αναλογία των ποσοστών της αριστεράς και της δεξιάς είναι υπέρ της πρώτης, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει μπροστά στο γεγονός ότι ακριβώς η κυβερνώσα αριστερά παίρνει την εξουσιοδότηση να εφαρμόσει, σε συνεργασία με την εθνικιστική δεξιά των ΑΝΕΛ, ένα πρόγραμμα λιτότητας και αναδιαρθρώσεων για τα συμφέροντα του εγχώριου και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Μπροστά στο αποτέλεσμα της κάλπης, ωστόσο, δεν έχει νόημα ούτε η κατήφεια και η απαισιοδοξία, ούτε η τεχνητή αισιοδοξία. Το πρόβλημα για την επαναστατική αριστερά είναι να προσδιορίσει τις νέες συνθήκες, όχι για να κλάψει ή για να γελάσει, αλλά για να ορίσει και τα σημερινά καθήκοντα. Η αστάθεια θα συνεχιστεί νομοτελειακά και τίποτα δεν έχει ακόμα τελειώσει.

Το μεγάλο ποσοστό αποχής εκφράζει περισσότερο αποπροσανατολισμό και απογοήτευση, παρά ένα συγκεκριμένο "πολιτικό μήνυμα". Ταυτόχρονα, όμως, δείχνει ότι η αποδοχή του μνημονίου ως αναγκαίο κακού είναι, σε ένα βαθμό, εικονική. Οι μειωμένες προσδοκίες από τις εκλογές, εξάλλου, δεν είναι αναγκαστικά κακό σημάδι, όσο και αν η αποχή ως συνειδητή στάση αποπολιτικοποιεί το πρόβλημα.

Η αύξηση της Χρυσής Αυγής σε ποσοστά (αλλά όχι και σε ψήφους, παρά και την απουσία του ΛΑΟΣ από τις εκλογές) δείχνει ότι οι ναζί ήρθαν για να μείνουν. Είναι αλήθεια ότι προεκλογικά λίγες δημόσιες εμφανίσεις κατάφερε να κάνει η ΧΑ και ότι η αντιμεταναστευτική υστερία ενώπιον της εισόδου των προσύγων, την οποία οι ναζί επεδίωξαν φυσιολογικά να καρπωθούν, ήταν περιορισμένη και τοπική. Είναι επίσης αλήθεια, όμως, ότι η ΧΑ έχει ένα σταθερό πολιτικό ακροατήριο και περιμένει την ευκαιρία της. Μετά από 4 χρόνια πλούσιων εμπειριών του αντιφασιστικού κινήματος, πάντως, με το να πει κανείς ότι τα ποσοστά της ΧΑ είναι ανησυχητικά δεν λέει τίποτα. Πρέπει να γυρίσουμε στους δρόμους για να εξαλείψουμε τους ναζί οριστικά.

Το βασικό πρόβλημα που κατέδειξαν οι εκλογές είναι ότι ένα ολόκληρο κοινωνικό ρεύμα που για χρόνια αγωνίστηκε σκληρά και ανέτρεψε κυβερνήσεις και πολιτικούς συσχετισμούς έχει στοιχηθεί σήμερα πίσω από την ηγεσία Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία αυτή το παθητικοποιεί και το συντηρητικοποιεί. Το υποθετικό σχήμα ότι η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε αυτομάτως στη διάλυσή του αποδείχτηκε απλοϊκό. Οι ηγεσίες έχουν επιρροή στη συνείδηση της βάσης. Η πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστερά έχει το μερίδιο της ευθύνης της για την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ λόγω των ανεπαρκειών και των λαθών της, όμως τη βασική ευθύνη τη φέρει η μέχρι πρότινος αντιπολίτευση εντός του ΣΥΡΙΖΑ και όσα ρεύματα τον στήριζαν "κριτικά" ή "τακτικά", παραδίδοντας ουσιαστικά το κοινωνικό αυτό ρεύμα στον Τσίπρα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν από τις λίγες δυνάμεις στον εκλογικό χάρτη που αύξησε την επιρροή της σε απόλυτα νούμερα. Το ποσοστό της είναι αξιοπρεπές, αν και ακόμα πολύ αναντίστοιχο της παρουσίας της στο στίβο της ταξικής πάλης, αλλά και των αναγκαιοτήτων στην εποχή της κρίσης. Η προεκλογική καμπάνια και η συνεργασίαμε το ΕΕΚ πρέπει να αποτιμηθεί θετικά. Παρά τις όποιες αντιφάσεις, κινήθηκε σε σαφώς πιο καθαρή και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση από ό,τι το Γενάρη.

Η επιλογή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην συμπλεύσει με τη Λαϊκή Ενότητα ήταν σωστή, όπως φάνηκε και από την καμπάνια της ΛαΕ. Η επαναφορά μιας ήδη ξεπερασμένης κουβέντας για τέτοιες προγραμματικές και εκλογικές συνεργασίες σήμερα δεν έχει τίποτα να προσφέρει, παρά μόνο πιέσεις για μια συντηρητική προσαρμογή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αντίθετα, μια πλατιά κινηματική συστράτευση πάνω σε συγκεκριμένους πρακτικούς στόχους ενάντια στα νέα μέτρα, με επιτροπές και συντονισμό όλων των αγωνιζόμενων δυνάμεων, με την αντικαπιταλιστική αριστερά πρωταγωνίστρια και το κέντρο βάρους έξω από το κοινοβούλιο, στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς, είναι που μπορεί να αλλάξει τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Παρά τη σημερινή αποτύπωση στην κάλπη, οι συσχετισμοί μπορούν να αλλάξουν γρήγορα, γιατί δεν υπάρχουν αντικειμενικά όροι για σταθεροποίηση του συστήματος. Δεν πρέπει να αφήσουμε τον Τσίπρα να παγιωθεί επικεφαλής του κοινωνικού ρεύματος που αναδείχτηκε στην κρίση. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να επανέλθουν και στη ΧΑ να επωφεληθεί. Έρχεται η ώρα για την πραγματική ανταρσία.