 |
Ο Θανάσης Διαβολάκης χαιρετίζει
το συλλαλητήριο στην Ομόνοια
την Παρασκευή 25/9
|
την συνέντευξη στον Θ. Διαβολάκη πήρε ο Μ. Σπάθης
Που βρισκόμαστε μετά τις εκλογές;
Η κατάσταση για τους απο πάνω μοιάζει να είναι πιο σταθεροποιημένη, ολοκληρώνεται η μετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ από το αντιμνημονιακό στο μνημονιακό στρατόπεδο. Σχημάτισε ξανά κυβέρνηση με μικρές απώλειες σε ποσοστό και αυτό δημιουργεί την εντύπωση ότι ίσως αντέξει μια διετία στην εξουσία.
Η εφαρμογή του μνημονίου θα είναι δύσκολη και δεν νομίζω ότι ακόμα και εντός ΣΥΡΙΖΑ είναι λυμένο το θέμα και ότι θα είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν τα πάντα. Ειδικά όταν θα αρχίσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι μειώσεις. Τα μνημονιακά κόμματα της αντιπολίτευσης είναι σε δύσκολη θέση, από τη μια έχουν ψηφίσει τα μνημόνια αλλά θέλουν να κάνουν και αντιπολίτευση. Πάντα υπάρχει και ο παράγοντας του κινήματος που θα καθορίσει την κατάσταση και τις αντιδράσεις.
Ποια θα είναι τα μέτωπα της επόμενης περιόδου;
Πιστεύω ότι τα θέματα των μισθών και των ιδιωτικοποιήσεων θα είναι τα βασικά. Μιλάμε για την ιδιωτικοποίηση βασικών υποδομών που δεν θα είναι εύκολο για την κυβέρνηση να οικοδομήσει την απαιτούμενη κοινωνική συναίνεση. Στον Πειραιά για παράδειγμα είναι πολύ δύσκολο να μιλάνε για την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού. Ο ίδιος ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ζυμωθεί από καιρό ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και κανένας δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι τους έχει στο τσεπάκι του.
Η πολιτική συζήτηση με τον κόσμο της δουλειάς σε τι επίπεδο βρίσκεται;
Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότεροι ανοίγουν τη συζήτηση για τα μεγάλα ζητήματα. Για παράδειγμα η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ και οι δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσουμε, είναι μια κουβέντα που γίνεται αρκετά πλατιά.
Από την μια συναντάς κόσμο που αναπαράγει αυτά που του λένε στην τηλεόραση, «δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο» κλπ αλλά υπάρχει και η άλλη διάσταση. Πολύς εργατικός κόσμος το σκέφτεται σοβαρά σαν προοπτική και ψάχνει τις απαντήσεις γιατί βρίσκεται πολύ κοντά στο να κερδηθεί σε αυτή.
Τι χρειάζεται το κίνημα για να προχωρήσει;
Φάνηκε την περίοδο του δημοψηφίσματος και φαίνεται και τώρα, ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από μια δύναμη που θα μπει μπροστά και θα δείξει το δρόμο και θα πει ότι θα δώσουμε τη σύγκρουση και θα τα καταφέρουμε.
Μπορεί η αριστερά να γίνει αυτή η ηγεσία που χρειάζεται το κίνημα;
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να μπαίνει μπροστά με το ΟΧΙ, ακόμα και με τις γνωστές αδυναμίες τους, ο κόσμος βγήκε μαζικά στο Σύνταγμα για να το στηρίξει και είπε ότι «βάλτα εσύ με τους δανειστές και εγώ είμαι εδώ να στηρίξω». Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε αυτή τη δύναμη στα σκουπίδια και πέρασε στο απέναντι στρατόπεδο.
Το ΚΚΕ δεν μπορεί να ηγηθεί μιας τέτοιας σύγκρουσης, το εμποδίζει η ίδια του η γραμμή. Λέει στον κόσμο ότι δεν γίνεται, θα είναι καταστροφή και άλλα παρόμοια, δεν αναγνωρίζει την δυναμική μέσα στην κοινωνία.
Βέβαια σε μια τέτοια σύγκρουση δεν μπορεί να ηγηθεί ούτε η ΛΑΕ, γιατί ήταν κομμάτι της ίδιας κυβέρνησης και δεν άρθρωσε διαφορετικό λόγο, για παράδειγμα στη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, ενώ μέχρι την τελευταία στιγμή έλεγαν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση.
Στην ουσία δεν έχουν δώσει απάντηση σε αυτό ερώτημα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να χαίρει της εκτίμησης πολύ περισσότερων ανθρώπων από αυτούς που την ψήφισαν αλλά οργανωτικά δυσκολεύεται να εμπνεύσει τον κόσμο ότι μπορεί να μπει μπροστά σε μια τέτοια διαδικασία γιατί είναι προς το παρόν μικρή.
Και ποιος μπορεί να παίξει τον ρόλο της ηγεσίας σε αυτή την αναγκαία σύγκρουση;
Αυτό που μπορεί να παίξει το ρόλο της ηγεσίας για το κίνημα είναι το αντικαπιταλιστικό-μεταβατικό πρόγραμμα, που λέει ότι θα έρθουμε σε σύγκρουση με όλο το μπλοκ, δανειστές – θεσμούς – και ντόπιο κεφάλαιο. Αλλά όχι με τη λογική ότι καταργούμε τα μνημόνια γιατί είναι αντιαναπτυξιακά ή ότι βγαίνουμε από το ευρώ για να έχουμε ρευστότητα. Όχι δηλαδή μια εναλλακτική διαχείριση μέσα στο ίδιο πλαίσιο αλλά σύγκρουση με αυτούς που έχουν τη δύναμη, τους καπιταλιστές γιατί αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να επιβιώσουμε.
Είναι ρεαλιστικό το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα;
Αυτό που κάνει το πρόγραμμα της ρήξης και εξόδου από ευρώ και ΕΕ ρεαλιστικό κι εφαρμόσιμο είναι ο αντικαπιταλιστικός του χαρακτήρας. Χωρίς αυτόν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον συνολικό εκβιασμό.
Σε μια πρόσφατη περιοδεία στον ΟΛΠ ένας λιμενεργάτης με ρώτησε πώς θα έχουμε γάλα για το παιδί του αν πάμε για ρήξη και σύγκρουση. Η απάντηση ήταν ότι αν το αφεντικό της γαλακτοβιομηχανίας απειλησεί με λουκέτο, η μόνη λογική απάντηση θα ήταν να τον «τελειώσουμε» να πάρουν οι εργάτες το εργοστάσιο και να το δουλέψουν.
Χρειαζόμαστε μηχανισμούς εργατικού ελέγχου για να ξεδιπλώσει ο κόσμος τις δυνατότητες του ώστε να αρχίσει να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και να αφαιρεί πλούτο και εξουσία από τους καπιταλιστές. Αν για παράδειγμα το κίνημα ήταν σε θέση να κρατήσει ανοιχτές τις τράπεζες την περίοδο του δημοψηφίσματος και μετά, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Τι πρέπει να κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εν όψει της 3ης Συνδιάσκεψης της;
Πρέπει να γίνει μια ουσιαστική πολιτική συζήτηση για την εμπειρία του τελευταίου διαστήματος, μέσα στο οποίο τα είδαμε κυριολεκτικά όλα. Πρέπει να τα συζητήσουμε βαθειά όλα αυτά, το ποια ήταν η στάση του κόσμου και ποια η δικιά μας.
Υπάρχουν γραμμές μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δοκιμάστηκαν και έχουν ηττηθεί, έχει δείξει η πραγματικότητα ότι δεν περπατάνε. Για παράδειγμα η λογική που λέει να φτιάξουμε ένα ευρύτερο μέτωπο βάζοντας τον αντικαπιταλισμό στην άκρη. Όλα αυτά πρέπει να συζητηθούν συντροφικά αλλά θα πρέπει η συζήτηση να έχει προσανατολισμό το αύριο.
Ποιες είναι οι βασικές ελλείψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται περισσότερη αυτοπεποίθηση. Μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ότι αυτό το μέτωπο που στήθηκε, αυτός εδώ ο πόλος από τα διαφορετικά ρεύματα της επαναστατικής αριστεράς έδωσε το αντικαπιταλιστικό-μεταβατικό πρόγραμμα. Μην ξεχνάμε ότι είναι το πρόγραμμα γύρω από το οποίο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο περιστρέφεται η συζήτηση από τα μνημόνια και μετά.
Χρειάζεται ακόμη περισσότερη δημοκρατία, υπό την έννοια ότι απαιτείται πιο μεγάλη συμμετοχή των μελών της, τακτικές συνελεύσεις, πιο ζωντανές τοπικές και κλαδικές επιτροπές. Αλλά χρειάζεται και περισσότερη δράση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι για να καθόμαστε να συζητάμε μεταξύ μας, δεν δοκιμαζόμαστε σε αυτά που λέμε μεταξύ μας αλλά σε αυτά που λέμε προς τα έξω.
Στο παρελθόν η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν γινόταν πάντα με συντροφικό και πολιτικό τρόπο, σε κρίσιμες καμπές που αφορούσαν τη μετωπική της πολιτική υπήρξε προσπάθεια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάει κάπου που δεν ήθελε και δεν έπρεπε.
Ποια είναι τα δυνατά σημεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Δύο είναι τα δυνατά σημεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρώτον το γεγονός ότι είναι μέτωπο. Είναι πολύ σημαντικό ότι σε τόσο κρίσιμες για το επαναστατικό κίνημα συνθήκες, μπορεί και συσπειρώνει διαφορετικές τάσεις, άνθρωποι από διαφορετικές αφετηρίες να συζητάνε και να συνθέτουν απόψεις. Το δεύτερο είναι το δυναμικό της, έχει στις γραμμές της αγωνιστές που χαίρουν αναγνώρισης στους κοινωνικούς τους χώρους, ότι είναι μαχητικοί, έντιμοι και έτοιμοι να μπουν μπροστά στη μάχη.
Τι πρωτοβουλίες πρέπει να πάρει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα;
Υπάρχουν σημαντικά μέτωπα στα οποία παίζει ήδη κυρίαρχο ρόλο, όπως το αντιφασιστικό και το αντιρατσιστικό κίνημα. Θα μπορούσε να έχει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο αν σε αυτές τις παρεμβάσεις της ήταν πιο ενοποιημένη. Ακόμη, έχει σημαντικές δυνάμεις στον δημόσιο τομέα, την Παιδεία, την Υγεία κλπ. Πρέπει να παρθούν και εκεί πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της ανάπτυξης του κινήματος.
Θα πρέπει να καλέσει τον κόσμο και τις πολιτικές δυνάμεις σε ενιαία μάχη σε αυτά τα μέτωπα. Πολλοί πιστεύουν ότι πολιτική πρωτοβουλία σημαίνει επαφές από τα πάνω. Αντίθετα, πιο σημαντικές θα είναι οι πρωτοβουλίες που θα απευθύνονται στη βάση, στον κόσμο του αγώνα. Πρέπει να προσεγγίσουμε τον κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ με συγκεκριμένο τρόπο, δεν μπορούμε να του λέμε ούτε ότι ξεγελάστηκε, ούτε ότι ηττήθηκε, ούτε ότι είναι υπεύθυνος για τα μνημόνια. Αυτά έτσι και αλλιώς θα του τα πουν αυτοί που θα τα εφαρμόσουν. Εμείς εμπιστευόμαστε τους εργαζόμενους, αυτοί θα δώσουν τη μάχη της αντίστασης και θα ανοίξουν δρόμους για το άυριο.
Πηγή : ergatiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου