του Γιώργου Αλεξάτου
Τον ποδοπάτησαν αυτόν τον λαό. Έναν λαό που, αφού πήρε επί δέκα χρόνια τα όπλα για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του και να αλλάξει τη ζωή του, τσακίστηκε, συντρίφτηκε, είδε τα καλύτερα παιδιά του να σκοτώνονται στα βουνά του Γράμμου, να εκτελούνται στα σκοπευτήρια, να φυλακίζονται, να εξορίζονται, να υποχρεώνονται να ζήσουν ως πολιτικοί πρόσφυγες.
Τον φοβήθηκαν αυτόν τον λαό. Όταν μόλις εννιά χρόνια μετά τη νίκη τους στον Εμφύλιο είδαν να αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση με το 24,5% το κόμμα που στήριζαν οι φυλακισμένοι και οι εξόριστοι και οι κυνηγημένοι. Όταν έκαναν αντισυνταγματικό πραξικόπημα κι ο λαός αυτός ξεχύθηκε στους δρόμους και έγραψε ξανά Ιστορία με τα Ιουλιανά. Και υποχρεώθηκαν να κατεβάσουν τα τανκς για να ανακόψουν τον αγώνα αυτού του λαού για την αξιοπρέπεια και το δίκιο. Και στα έξι χρόνια η νεολαία αυτού του λαού εξεγέρθηκε. Και στα εφτά χρόνια η δικτατορία δεν μπορούσε πλέον να σταθεί. Και κατέρρευσε, κάτω από το βάρος των εγκλημάτων της και του λαϊκού μίσους.
Τον εξαπάτησαν αυτόν τον λαό. Ήξεραν πως σε ετούτο τον τόπο, αν δεν κάνουν παραχωρήσεις, αν δεν αναγνωρίσουν το δικαίωμά του να ζήσει σε συνθήκες στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών και κοινωνικών δικαιωμάτων, θα τους σάρωνε. Και ο λαός αυτός, ο πιο βασανισμένος και ταλαιπωρημένος όλης της Ευρώπης, ένιωσε για πρώτη φορά κάποια σιγουριά και κάποια αναγνώριση της αξιοπρέπειάς του.
Και τότε του αντεπιτέθηκαν:
Αφού είχε πιστέψει πως αυτά που τον πόνεσαν και τον τσάκισαν ήταν παρελθόν, και αποσύρθηκε από τους δρόμους του αγώνα που τόσο καλά γνώριζε, πίστεψαν κι αυτοί πως μπορούν να τον μετατρέψουν σε μια μάζα εξαθλιωμένων υποτακτικών.
Και λάθεψαν!
Γιατί ο ελληνικός λαός, αυτός που τόσο περιφρονήθηκε από την ελίτ των χορτάτων, αυτός που χλευάστηκε από τον κάθε ανιστόρητο που νόμισε ότι θα ξεχωρίσει αν μιλάει υποτιμητικά για τους πολλούς και τους αποκάτω, για μια ακόμη φορά αντιστάθηκε. Και είναι ο μοναδικός λαός στην υφήλιο που αντέδρασε από την πρώτη μέρα που η χώρα του μπήκε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Είναι ένας λαός που έκανε μέσα σε πέντε χρόνια τόσες απεργίες όσες δεν έκαναν όλοι οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί σε μια δεκαετία. Που ξεχύθηκε σε πλατείες, που μάτωσε σε συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, ξανά και ξανά. Που συγκρότησε δίκτυα αλληλεγγύης, για να διατηρήσει την κοινωνική του συνοχή, επανακαλύπτοντας τις αξίες που χλεύαζαν οι ελίτ.
Αυτός ο λαός είναι που ανέδειξε τώρα πρώτη δύναμη στη χώρα του την Αριστερά. Με ποσοστά αδιανόητα πριν από λίγα μόλις χρόνια. Με ποσοστά αδιανόητα για οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Αυτός ο λαός αξίζει τον σεβασμό όλων. Και πρώτα απ” όλα, αυτών που ανέδειξε ο ίδιος για να διαχειριστούν τις τύχες αυτού του τόπου. Στο πλευρό τους θα σταθεί, αταλάντευτα, σε κάθε βήμα ανάκτησης της εθνικής αξιοπρέπειας και κυριαρχίας, και της δημοκρατικής νομιμότητας. Σε κάθε βήμα που θα οδηγεί στην ανακοπή της κοινωνικής καταστροφής.
Αυτός ο ίδιος λαός θα είναι αμείλικτος κριτής της όποιας απόπειρας εξαπάτησής του, της όποιας ενδεχόμενης προσπάθειας εκμετάλλευσης της εμπιστοσύνης του για εξυπηρέτηση συμφερόντων εχθρικών προς τα δικά του.
Αυτός ο λαός ξέρει τι κάνει. Όπως έμαθε ξανά να αγωνίζεται, έτσι έμαθε και να μην εξαπατάται.
Μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφή