Κ.Μαραγκός για το Avantgarde
Όπως δείχνουν τα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κόψει το νήμα με μια διαφορά τουλάχιστον 5 μονάδες από τη ΝΔ. Δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα που να φαίνεται ότι μπορεί να ανακόψει αυτή την πορεία. Το ζητούμενο πλέον είναι αν μαζί με την πρωτιά θα έχει και την αυτοδυναμία, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζεται ένα ποσοστό τουλάχιστον 37%. Τις τελευταίες μέρες το αστικό καθεστώς και τα κόμματά του, περισσότερο προσπαθούν να χωνέψουν το τετελεσμένο, και να προετοιμαστούν για την επόμενη μέρα. Το πρώτο θύμα είναι η ΝΔ του Σαμαρά που βλέπει να αποσυσπειρώνεται η βάση της, αφού πλέον ο στόχος της πρωτιάς είναι μια χαμένη υπόθεση.
Έτσι οι ακροδεξιοί επαναπατρίζονται στη ΧΑ, ενώ όσοι αισθάνονται ακόμα κεντρώοι μπορούν να ψηφίσουν πιο χαλαρά Βενιζέλο, Ποτάμι, ΓΑΠ, ενώ οι αγανακτισμένοι δεξιοί μπορούν να δώσουν μια ευκαιρία στον Καμένο να συγκρατήσει τον Αλέξη. Το Ποτάμι σε ρόλο λαγού έσωσε σε ένα βαθμό την παρτίδα της κεντροαριστεράς, ενώ το «Κίνημα» του ΓΑΠ, μπορεί αφενός να κόψει μερικούς χιλιάδες ψήφους από το ΣΥΡΙΖΑ και επιπλέον να δώσει μια διέξοδο σε όσους συνεχίζουν να αναπολούν το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα και της δεκαετίας του 80. Η διασπορά της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας σε τρία κομματίδια, φαίνεται να κρατάει ένα πυρήνα 12% (όσο περίπου και το 2012) και μια βάση για μια μελλοντική ανασυγκρότηση από τις στάχτες της. Η ΔΗΜΑΡ που φιλοδοξούσε να παίξει κάποιο ρόλο σε αυτές τις ανακατατάξεις είναι πλέον μη ανιχνεύσιμη και δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει πέρα από το να κατεβάσει και επίσημα τα ρολά στις 26 του μηνός, με τα μισά από τα εναπομείναντα στελέχη τους να κατευθυνθούν στις διεργασίες της κεντροαριστεράς ακολουθώντας τον Λυκούδη και οι υπόλοιποι να προσκολληθούν στον ολοένα και πιο προσαρμόσιμο Συριζα.
Το εκλογικό ρεύμα υπέρ του Συριζα που διευρύνεται οφείλεται όχι τόσο στις προσδοκίες που καλλιεργεί, όσο στην κατάρρευση των κομμάτων της συγκυβέρνησης που δεν μπορούν πλέον να συσπειρώσουν ούτε τους πιο πιστούς οπαδούς τους, ούτε καν να γεμίσουν το Ταεκβοντό. «Ας δούμε τι θα κάνει κι ο Τσίπρας», λένε πλέον ακόμα και παραδοσιακοί ψηφοφόροι της δεξιάς. Εξάλλου όλη η καμπάνια του Σύριζα προσαρμόστηκε στο να καθησυχάσει τις ανησυχίες της «μεσαίας τάξης» με μια υπόσχεση ότι θα αποκαταστήσει το κοινωνικό της status. Οι πανηγυρισμοί (;;;) του Τσίπρα στην τελευταία του προεκλογική συγκέντρωση στο Ηράκλείο είναι χαρακτηριστικοί, όταν ανήγγειλε ότι το χρηματιστήριο ανεβαίνει, τα σπρεντ πέφτουνε και ο Ντράγκι εντάσσει την Ελλάδα στο πρόγραμμα πιστωτική χαλάρωσης. Επιτέλους ο Τσίπρας γίνεται αποδεκτός από τις «αγορές» και το κεφάλαιο (θα έλεγε ένας πιο κλασικός μαρξιστής).
«Ανησυχίες» και προσδοκίες
Οι περισσότεροι που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ δεν περιμένουν και πολλά από μια κυβέρνηση Τσίπρα. «Ας κάνει το 1/4 από αυτά που λεει και είμαστε ευχαριστημένοι». «Τουλάχιστον μην πάρει νέα μέτρα» λένε κάποιοι άλλοι. Η ευφορία που υπάρχει στην κοινωνία δεν οφείλεται τόσο στις υποσχέσεις του Συριζα, όσο στο γεγονός ότι επιτέλους ξεκουμπίζονται από το Μαξίμου ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, αυτοί που με τόσο μένος στήριξαν τα μνημόνια εδώ και 5 χρόνια. Η ψήφος στο Συριζα έχει κυρίως αρνητικό περιεχόμενο, είναι το μαύρο στα κόμματα του μνημονίου, σε όλους αυτούς «που μας έφεραν μέχρι εδώ». Από κει και πέρα αρχίζουν οι επιφυλάξεις και οι «ανησυχίες». Μόνο που εδώ δεν υπάρχει καμία κοινή ταυτότητα του εκλογικού σώματος του Συριζα. Όσοι περιμένουν μια ριζοσπαστική διακυβέρνηση που θα σηκώσει ανάστημα στους δανειστές και θα πάρει φιλολαϊκά μέτρα σύντομα θα απογοητευτούν, ενώ την ίδια ώρα οι πιέσεις της ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου θα δημιουργούν συνεχή ανασφάλεια στα -μικροαστικής νοοτροπίας- στρώματα που ναι μεν ψήφισαν Συριζα για τον ΕΝΦΙΑ αλλά δεν αντέχουν ούτε στιγμή στη σκέψη ότι μπορεί να διαταραχτούν οι καλές σχέσεις με την Ευρώπη. Τις ίδιες «ανησυχίες» θα εκφράσουν και όσοι κινήθηκαν προς το Συριζα τελευταία στιγμή μαζί με το ρεύμα και είναι έτοιμοι να τον εγκαταλείψουν όταν οι «αγορές» και οι ισχυροί απειλήσουν ότι θα εγκαταλείψουν τη χώρα και αυτή θα γίνει μια νέα Βενεζουέλα. «Άσε να δούμε τι θα κάνει και με τους μετανάστες που έρχονται με τα σαπιοκάικα κατά χιλιάδες».
Το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να ασχολείται μόνο με αυτές τις -εξ δεξιών- ανησυχίες. Προφανώς αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με μια εκλογική τακτική προσέλκυσης ψήφων από παραδοσιακά συντηρητικές δεξαμενές. Κυρίως είναι πολιτική επένδυση για το μέλλον. Ο Συριζα όσο πλησιάζει στην κυβέρνηση τόσο νοικοκυρεύεται. Όχι μόνο σε απόψεις, αλλά και στις ταξικές του αναφορές. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη κοινωνικών στρωμάτων που μέχρι πρότινος αποτελούσαν την αυλή του αστικού μπλοκ εξουσίας. Ίσως ο Συριζα να πιστεύει ότι έτσι αποσπά αυτά τα στρώματα από την αστική ηγεμονία, όμως στο τέλος προσαρμόζεται ο ίδιος σ’ αυτήν. Αυτή η συμπεριφορά είναι στο γενετικό κώδικα κομμάτων όπως ο Συριζα που μοναδικός τους σκοπός είναι ητιθάσευση του κοινωνικού ανταγωνισμού για μια αρμονική συμβίωση των τάξεων. Επιτέλους έφτασε η ώρα ο ρεφορμισμός να μας αποδείξει, χωρίς το φόβο ότι θα φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ για να μπει στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Είναι προφανές ότι ο Συριζα δεν υπόσχεται κάποιο κοινωνικό μετασχηματισμό. Οι μεταρρυθμίσεις του περιορίζονται στα πλαίσια ενός ρυθμισμένου καπιταλισμού και σε καμία περίπτωση δεν εντάσσονται έστω και σε ένα μακροχρόνιο σχέδιο για το σοσιαλισμό, το κερασάκι στη τούρτα των παλιών ρεφορμιστικών κομμάτων. Εδώ δεν τίθεται καν τέτοιο ζήτημα. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους όσοι έχουν επενδύσει στο Συριζα -όπως είναι ή όπως θα ήθελαν να είναι- το μέλλον της επανάστασης. Ακόμα και με τα λόγια ενός στελέχους της αριστερής του πτέρυγας «η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ με ισχυρή εντολή για συγκρότηση αριστερής κυβέρνησης, δίνει αποτελεσματική λύση στο ζήτημα της διακυβέρνησης και εφαρμογής του προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης με επίκεντρο την ανεργία, τη στήριξη εκατοντάδων χιλιάδων “θυμάτων” της ανθρωπιστικής κρίσης, την επανεκκίνηση της οικονομίας, επαναφορά θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων και ενίσχυση του εισοδήματος λαϊκών στρωμάτων (κατώτατος μισθός 751 €, 13η σύνταξη, 12.000 αφορολόγητο, κατάργηση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και θεσμοθέτηση φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, κά), καθώς ανασυγκρότησης του κράτους με αναβάθμιση της άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (ριζική αλλαγή νόμου περί ευθύνης υπουργών, δημοψηφίσματα, κατάργηση χαριστικών ρυθμίσεων υπέρ βαρόνων media και οικονομικής ελίτ, κά)». [1]. Είναι πασιφανές ότι εκεί βρίσκονται τα όρια της «αριστερής διακυβέρνησης»: Σε ένα πρόγραμμα χαλάρωσης της αστικής επίθεσης και επιστροφής σε πιο συναινετικές διαδικασίες άσκησης της εξουσίας. Το αστείο είναι ότι ο κ. Τόλιος δεν είναι καν σίγουρος ότι μπορεί έστω και αυτά να γίνουν πραγματικότητα και πετάει την μπάλα στην εξέδρα, βάζοντας μια επιπλέον προϋπόθεση: «Για την εφαρμογή των παραπάνω κρίσιμο ρόλο θα παίξει η ενεργητική στήριξη από το λαό του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και συμπαράταξη των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, καθώς και η ανάπτυξη κινήματος αλληλεγγύης από τους ευρωπαϊκούς λαούς». Καταρχήν, γιατί (;) χρειάζεται μια ενεργητική στήριξη από το λαό για να ψηφιστούν στη βουλή τα 751€ βασικός, 13η σύνταξη, 12.000 αφορολόγητο, κατάργηση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και θεσμοθέτηση φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας»; Τι ακριβώς πρέπει να κάνει ο λαός. Όταν θα ψηφίζονται αυτά να βρίσκεται έξω από τη Βουλή για να αποσοβήσει κάποιο πραξικόπημα, ή για να πιεστεί η κυβερνητική πλειοψηφία να τα ψηφίσει; Δουλευόμαστε τώρα; Ακόμα δεν γίνατε κυβέρνηση και αρχίσατε τις κουτοπονηριές; Λοιπόν για να γίνουν αυτά τα 2-3 πραγματάκια, δεν χρειάζεται καμία λαϊκή υποστήριξη. Εδώ δεν μιλάμε για κανένα πέρασμα στο σοσιαλισμό, που άλλωστε δεν υπόσχεστε, ούτε για καμιά σύγκρουση με την ΕΕ για το χρέος, ούτε να το διαγράψετε που έτσι κι αλλιώς δεν το συζητάτε. Εδώ μιλάμε για τα ελάχιστα, για αυτά που λετε ότι μπορείτε να κάνετε.
Τα -αριστερά- στελέχη του Συριζα μπορούν να βάζουν καθήκοντα στο λαό και τον κόσμο της αριστεράς να στηρίξει το πρόγραμμα του Συριζα γιατί αλλιώς δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί -τι την θέλετε τότε την κυβέρνηση;- ενώ στους νοικοκυραίους που έχει αναλάβει ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης και ο Σταθάκης να καθησυχάζει ότι δεν θα πειραχτούν οι καταθέσεις τους, οι επιχειρήσεις τους, οι περιουσίες τους το ευρώ τους, το ΝΑΤΟ τους, η ΕΕ τους κοκ, προφανώς δεν τους ανατίθεται κανέναν καθήκον να στηρίξουν το πρόγραμμα του Συριζα για να μπορεί να εφαρμοστεί. Ο κόσμος της αριστεράς αντίθετα θα πρέπει όχι μόνο να στηρίζει, αλλά να βάλει όριο στην ενεργητικότητά του το πρόγραμμα του Συριζα και τίποτα παραπάνω. Γιατί σύντροφοι του Συριζα; Μήπως για να μην προκαλέσουμε το Κολωνάκι και την Εκάλη; Μήπως και αρχίσει και πέφτει το χρηματιστήριο και δεν έρθουν οι επενδυτές; Μήπως για να μην επιστρέψουν οι καραμανλικοί της πεφωτισμένης δεξιάς (άλλο και τούτο με τη ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή) στις ρίζες τους; Τι πιστεύετε δηλαδή ότι ο κόσμος της αριστεράς θα κάτσει στα αυγά του για να χαριεντίζεται ο Τσίπρας με τον Μαρτιν Σουλτς και με τον Ντράγκι;. Τα σκέφτεστε και τα λετε ή τα λετε χωρίς να τα σκέφτεστε;
Το εκλογικό ρεύμα υπέρ του Συριζα που διευρύνεται οφείλεται όχι τόσο στις προσδοκίες που καλλιεργεί, όσο στην κατάρρευση των κομμάτων της συγκυβέρνησης που δεν μπορούν πλέον να συσπειρώσουν ούτε τους πιο πιστούς οπαδούς τους, ούτε καν να γεμίσουν το Ταεκβοντό. «Ας δούμε τι θα κάνει κι ο Τσίπρας», λένε πλέον ακόμα και παραδοσιακοί ψηφοφόροι της δεξιάς. Εξάλλου όλη η καμπάνια του Σύριζα προσαρμόστηκε στο να καθησυχάσει τις ανησυχίες της «μεσαίας τάξης» με μια υπόσχεση ότι θα αποκαταστήσει το κοινωνικό της status. Οι πανηγυρισμοί (;;;) του Τσίπρα στην τελευταία του προεκλογική συγκέντρωση στο Ηράκλείο είναι χαρακτηριστικοί, όταν ανήγγειλε ότι το χρηματιστήριο ανεβαίνει, τα σπρεντ πέφτουνε και ο Ντράγκι εντάσσει την Ελλάδα στο πρόγραμμα πιστωτική χαλάρωσης. Επιτέλους ο Τσίπρας γίνεται αποδεκτός από τις «αγορές» και το κεφάλαιο (θα έλεγε ένας πιο κλασικός μαρξιστής).
«Ανησυχίες» και προσδοκίες
Οι περισσότεροι που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ δεν περιμένουν και πολλά από μια κυβέρνηση Τσίπρα. «Ας κάνει το 1/4 από αυτά που λεει και είμαστε ευχαριστημένοι». «Τουλάχιστον μην πάρει νέα μέτρα» λένε κάποιοι άλλοι. Η ευφορία που υπάρχει στην κοινωνία δεν οφείλεται τόσο στις υποσχέσεις του Συριζα, όσο στο γεγονός ότι επιτέλους ξεκουμπίζονται από το Μαξίμου ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, αυτοί που με τόσο μένος στήριξαν τα μνημόνια εδώ και 5 χρόνια. Η ψήφος στο Συριζα έχει κυρίως αρνητικό περιεχόμενο, είναι το μαύρο στα κόμματα του μνημονίου, σε όλους αυτούς «που μας έφεραν μέχρι εδώ». Από κει και πέρα αρχίζουν οι επιφυλάξεις και οι «ανησυχίες». Μόνο που εδώ δεν υπάρχει καμία κοινή ταυτότητα του εκλογικού σώματος του Συριζα. Όσοι περιμένουν μια ριζοσπαστική διακυβέρνηση που θα σηκώσει ανάστημα στους δανειστές και θα πάρει φιλολαϊκά μέτρα σύντομα θα απογοητευτούν, ενώ την ίδια ώρα οι πιέσεις της ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου θα δημιουργούν συνεχή ανασφάλεια στα -μικροαστικής νοοτροπίας- στρώματα που ναι μεν ψήφισαν Συριζα για τον ΕΝΦΙΑ αλλά δεν αντέχουν ούτε στιγμή στη σκέψη ότι μπορεί να διαταραχτούν οι καλές σχέσεις με την Ευρώπη. Τις ίδιες «ανησυχίες» θα εκφράσουν και όσοι κινήθηκαν προς το Συριζα τελευταία στιγμή μαζί με το ρεύμα και είναι έτοιμοι να τον εγκαταλείψουν όταν οι «αγορές» και οι ισχυροί απειλήσουν ότι θα εγκαταλείψουν τη χώρα και αυτή θα γίνει μια νέα Βενεζουέλα. «Άσε να δούμε τι θα κάνει και με τους μετανάστες που έρχονται με τα σαπιοκάικα κατά χιλιάδες».
Το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να ασχολείται μόνο με αυτές τις -εξ δεξιών- ανησυχίες. Προφανώς αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με μια εκλογική τακτική προσέλκυσης ψήφων από παραδοσιακά συντηρητικές δεξαμενές. Κυρίως είναι πολιτική επένδυση για το μέλλον. Ο Συριζα όσο πλησιάζει στην κυβέρνηση τόσο νοικοκυρεύεται. Όχι μόνο σε απόψεις, αλλά και στις ταξικές του αναφορές. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη κοινωνικών στρωμάτων που μέχρι πρότινος αποτελούσαν την αυλή του αστικού μπλοκ εξουσίας. Ίσως ο Συριζα να πιστεύει ότι έτσι αποσπά αυτά τα στρώματα από την αστική ηγεμονία, όμως στο τέλος προσαρμόζεται ο ίδιος σ’ αυτήν. Αυτή η συμπεριφορά είναι στο γενετικό κώδικα κομμάτων όπως ο Συριζα που μοναδικός τους σκοπός είναι ητιθάσευση του κοινωνικού ανταγωνισμού για μια αρμονική συμβίωση των τάξεων. Επιτέλους έφτασε η ώρα ο ρεφορμισμός να μας αποδείξει, χωρίς το φόβο ότι θα φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ για να μπει στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Είναι προφανές ότι ο Συριζα δεν υπόσχεται κάποιο κοινωνικό μετασχηματισμό. Οι μεταρρυθμίσεις του περιορίζονται στα πλαίσια ενός ρυθμισμένου καπιταλισμού και σε καμία περίπτωση δεν εντάσσονται έστω και σε ένα μακροχρόνιο σχέδιο για το σοσιαλισμό, το κερασάκι στη τούρτα των παλιών ρεφορμιστικών κομμάτων. Εδώ δεν τίθεται καν τέτοιο ζήτημα. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους όσοι έχουν επενδύσει στο Συριζα -όπως είναι ή όπως θα ήθελαν να είναι- το μέλλον της επανάστασης. Ακόμα και με τα λόγια ενός στελέχους της αριστερής του πτέρυγας «η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ με ισχυρή εντολή για συγκρότηση αριστερής κυβέρνησης, δίνει αποτελεσματική λύση στο ζήτημα της διακυβέρνησης και εφαρμογής του προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης με επίκεντρο την ανεργία, τη στήριξη εκατοντάδων χιλιάδων “θυμάτων” της ανθρωπιστικής κρίσης, την επανεκκίνηση της οικονομίας, επαναφορά θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων και ενίσχυση του εισοδήματος λαϊκών στρωμάτων (κατώτατος μισθός 751 €, 13η σύνταξη, 12.000 αφορολόγητο, κατάργηση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και θεσμοθέτηση φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, κά), καθώς ανασυγκρότησης του κράτους με αναβάθμιση της άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (ριζική αλλαγή νόμου περί ευθύνης υπουργών, δημοψηφίσματα, κατάργηση χαριστικών ρυθμίσεων υπέρ βαρόνων media και οικονομικής ελίτ, κά)». [1]. Είναι πασιφανές ότι εκεί βρίσκονται τα όρια της «αριστερής διακυβέρνησης»: Σε ένα πρόγραμμα χαλάρωσης της αστικής επίθεσης και επιστροφής σε πιο συναινετικές διαδικασίες άσκησης της εξουσίας. Το αστείο είναι ότι ο κ. Τόλιος δεν είναι καν σίγουρος ότι μπορεί έστω και αυτά να γίνουν πραγματικότητα και πετάει την μπάλα στην εξέδρα, βάζοντας μια επιπλέον προϋπόθεση: «Για την εφαρμογή των παραπάνω κρίσιμο ρόλο θα παίξει η ενεργητική στήριξη από το λαό του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και συμπαράταξη των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, καθώς και η ανάπτυξη κινήματος αλληλεγγύης από τους ευρωπαϊκούς λαούς». Καταρχήν, γιατί (;) χρειάζεται μια ενεργητική στήριξη από το λαό για να ψηφιστούν στη βουλή τα 751€ βασικός, 13η σύνταξη, 12.000 αφορολόγητο, κατάργηση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και θεσμοθέτηση φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας»; Τι ακριβώς πρέπει να κάνει ο λαός. Όταν θα ψηφίζονται αυτά να βρίσκεται έξω από τη Βουλή για να αποσοβήσει κάποιο πραξικόπημα, ή για να πιεστεί η κυβερνητική πλειοψηφία να τα ψηφίσει; Δουλευόμαστε τώρα; Ακόμα δεν γίνατε κυβέρνηση και αρχίσατε τις κουτοπονηριές; Λοιπόν για να γίνουν αυτά τα 2-3 πραγματάκια, δεν χρειάζεται καμία λαϊκή υποστήριξη. Εδώ δεν μιλάμε για κανένα πέρασμα στο σοσιαλισμό, που άλλωστε δεν υπόσχεστε, ούτε για καμιά σύγκρουση με την ΕΕ για το χρέος, ούτε να το διαγράψετε που έτσι κι αλλιώς δεν το συζητάτε. Εδώ μιλάμε για τα ελάχιστα, για αυτά που λετε ότι μπορείτε να κάνετε.
Τα -αριστερά- στελέχη του Συριζα μπορούν να βάζουν καθήκοντα στο λαό και τον κόσμο της αριστεράς να στηρίξει το πρόγραμμα του Συριζα γιατί αλλιώς δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί -τι την θέλετε τότε την κυβέρνηση;- ενώ στους νοικοκυραίους που έχει αναλάβει ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης και ο Σταθάκης να καθησυχάζει ότι δεν θα πειραχτούν οι καταθέσεις τους, οι επιχειρήσεις τους, οι περιουσίες τους το ευρώ τους, το ΝΑΤΟ τους, η ΕΕ τους κοκ, προφανώς δεν τους ανατίθεται κανέναν καθήκον να στηρίξουν το πρόγραμμα του Συριζα για να μπορεί να εφαρμοστεί. Ο κόσμος της αριστεράς αντίθετα θα πρέπει όχι μόνο να στηρίζει, αλλά να βάλει όριο στην ενεργητικότητά του το πρόγραμμα του Συριζα και τίποτα παραπάνω. Γιατί σύντροφοι του Συριζα; Μήπως για να μην προκαλέσουμε το Κολωνάκι και την Εκάλη; Μήπως και αρχίσει και πέφτει το χρηματιστήριο και δεν έρθουν οι επενδυτές; Μήπως για να μην επιστρέψουν οι καραμανλικοί της πεφωτισμένης δεξιάς (άλλο και τούτο με τη ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή) στις ρίζες τους; Τι πιστεύετε δηλαδή ότι ο κόσμος της αριστεράς θα κάτσει στα αυγά του για να χαριεντίζεται ο Τσίπρας με τον Μαρτιν Σουλτς και με τον Ντράγκι;. Τα σκέφτεστε και τα λετε ή τα λετε χωρίς να τα σκέφτεστε;
Στις 25 Συριζα
Αν είναι έτσι τότε γιατί να ψηφιστεί ο Συριζα την Κυριακή; Για ένα και μόνο λόγο. Για να φύγει από τη μέση ο πιο σκληρός καπετάνιος της αστικής επίθεσης. Το επιτελείο που έχει ήδη δοκιμαστεί όχι μόνο στη συνέπειά του στο μνημονικακό πρόγραμμα αλλά και στις πιο σκληρές μεθόδους καταστολής κατά την εφαρμογή του. Τα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης είναι ταυτισμένα με αυτή την πολιτική. Την υποστηρίζουν ανοιχτά. Είναι οι άνθρωποι το ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου. Δεν το κρύβουν, το λένε ανοιχτά. Μόνο έτσι λένε θα έχει ο κόσμος κάποια τύχη. Η άλλη επιλογή λένε, έστω και της παραμικρής απόκλισης σημαίνει Βενεζουέλα. Είναι ταυτισμένοι, με τον ιμπεριαλισμό, με την αντιτρομοκρατική υστερία, με το καθεστώς του νόμου και της τάξης, υπερασπίζονται ανοιχτά τα πιο συντηρητικά ένστικτα της κοινωνίας, είναι ρατσιστές και θέλουν να έχουν ανοιχτή πόρτα επικοινωνίας με το φασιστικό κατακάθι και διαγωνίζονται με τη ΧΑ για την εκπροσώπησή του. Είναι αυτοί που υπερασπίζονται την Ευρώπη φρούριο, κλείνουν το μάτι σε όσους λένε ότι οι μετανάστες πρέπει να πνίγονται στο Αιγαίο, αυτοί που άνοιξαν το αίσχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης και το φράχτη του Έβρου. Αυτά τα κόμματα δεν συσπειρώνουν τον κόσμο τους πάνω σε μια παρεξήγηση αλλά στο συνειδητό τσάκισμα της εργατικής τάξης, των συλλογικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, των μεταναστών, της νεολαίας. Η ήττα τους δεν αφορά απλά την ήττα ενός εκ των πολλών διαχειριστών του συστήματος όπως λεει το ΚΚΕ αλλά αφορά την ήττα της μαύρης αντίδρασης που σέρνεται πίσω από αυτά τα κόμματα. Ο Βορίδης είχε απόλυτο δίκιο όταν έλεγε ότι σε αυτές τις εκλογές συγκρούονται δύο κόσμοι,. Οι απόγονοι των χιτών και οι απόγονοι του Άρη. Δεν είναι ο καημένος ο λαός που τον κοροϊδεύουν δύο κοκορομάχοι Ο λαός που ψηφίζει Συριζα και την υπόλοιπη φυσικά αριστερά είναι άλλος λαός από τη μαυρίλα που θα πάει στις κάλπες για να ψηφίσει τη ΝΔ, τη ΧΑ, το Λαος, το Ποτάμι και τον Βενιζέλο. Αυτό πρέπει να δει κανείς πίσω από τα ψηφοδέλτια. Πίσω από τη «δικομματική» πόλωση να δει αν υπάρχει και κάποια ταξική πόλωση που αξίζει κανείς να υποστηρίξει τη νίκη του ενός στρατοπέδου ενάντια στο άλλο. Εμάς μας ενδιαφέρει η ψυχολογία του κόσμου που θα στηρίξει την αριστερά, μας ενδιαφέρει να πανηγυρίζει την ήττα της μαύρης αντίδρασης και όχι να μουρμουρίζει για τον άλλο διαχειριστή. Το τι θα γίνει με τη νέα κυβέρνηση είναι θέμα της επόμενης μέρας.
Δεν είναι όλοι ψώνια σε αυτόν τον κόσμο. Από το 36-7 % που θα το ρίξει στο Συριζα υπάρχει μπόλικος συνειδητοποιημένος κόσμος. Οι περισσότεροι βρέθηκαν σε οδοφράγματα, ήταν απεργοί, συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ, ήταν στις πορείες, στις Σκουριές και σε μια σειρά από μέτωπα. Δεν χρειάζεται κανείς να υποτιμά την αγωνιστικότητα και το φρόνημα των ανθρώπων. Οι περισσότεροι δεν έχουν αυταπάτες για το Συριζα, και αυτός είναι ο λόγος που δεν περιμένουν και πολλά από την ηγεσία του. Τώρα δίνουν την ψήφο τους στο Συριζα για να φύγει το χουντομάνι του Μαξίμου. Για να χτυπηθεί το κράτος έκτακτης ανάγκης. Για να μην ακούνε τον Πρετεντερη, την Τρέμη και τον Προτοσάλτε να μας λένε ότι ο κόσμος υποστηρίζει τα μέτρα του Σαμαρά, την καταστολή, τη λιτότητα, τις απολύσεις στο δημόσιο. Αυτό το πραγματάκι μπορούν να το καταλάβουν όσοι μιλάνε μόνο για αλλαγή διαχειριστή ή είναι παντελώς στον κόσμο τους;
Για το ηθικό αυτού του κόσμου, αξίζει να ψηφιστεί ο Συριζα, γιατί αυτό θα είναι η πρώτη ουσιαστικά μεγάλη νίκη ενάντια στους ακραιφνείς υποστηριχτές της αστικής αντεπανάστασης, μια νίκη των εκατοντάδων χιλιάδων που αγωνίστηκαν τα τελευταία 5 χρόνια, μια νίκη των ανθρώπων που επιβιώνουν με ψίχουλα, στην ανεργία, χωρίς να μπορούν πολλές φορές να πληρώσουν ρεύμα ή να αγοράσουν πετρέλαιο για να ζεσταθούν. Αυτοί είναι που θα πάνε να ψηφίσουν Σύριζα, για να αλλάξουν αυτή την ελεεινή κατάσταση. Και ευτυχώς η οργή και η αγανάκτηση δεν πηγαίνει στο φασισταριό αλλά στα αριστερά, και αυτό πρέπει να υποστηριχθεί. Αυτός λοιπόν ο κόσμος έχει ανάγκη αυτή τη νίκη. Από την επόμενη κιόλας μέρα το κλίμα θα αλλάξει άρδην. Οι απολογητές των μνημονίων και του κράτους έκτακτης ανάγκης δεν θα τσιρίζουν για την ανοχή του κόσμου στις κανιβαλικές πολιτικές του κεφαλαίου, ο φόβος θα αλλάξει ταξικό στρατόπεδο, η εργατική τάξη, οι άνεργοι, οι μετανάστες, όσοι έχουν χτυπηθεί από την κρίση και όσοι δεν διαλέγουν να γίνουν κανίβαλοι, πραίτορες και ρουφιάνοι των αφεντικών θα πάρουν μια μεγάλη ανάσα. Οι εκκρεμότητες της πενταετίας θα ανοίξουν εκ νέου μαζί με ένα νέο γύρο ταξικής αναμέτρησης.
Αν είναι έτσι τότε γιατί να ψηφιστεί ο Συριζα την Κυριακή; Για ένα και μόνο λόγο. Για να φύγει από τη μέση ο πιο σκληρός καπετάνιος της αστικής επίθεσης. Το επιτελείο που έχει ήδη δοκιμαστεί όχι μόνο στη συνέπειά του στο μνημονικακό πρόγραμμα αλλά και στις πιο σκληρές μεθόδους καταστολής κατά την εφαρμογή του. Τα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης είναι ταυτισμένα με αυτή την πολιτική. Την υποστηρίζουν ανοιχτά. Είναι οι άνθρωποι το ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου. Δεν το κρύβουν, το λένε ανοιχτά. Μόνο έτσι λένε θα έχει ο κόσμος κάποια τύχη. Η άλλη επιλογή λένε, έστω και της παραμικρής απόκλισης σημαίνει Βενεζουέλα. Είναι ταυτισμένοι, με τον ιμπεριαλισμό, με την αντιτρομοκρατική υστερία, με το καθεστώς του νόμου και της τάξης, υπερασπίζονται ανοιχτά τα πιο συντηρητικά ένστικτα της κοινωνίας, είναι ρατσιστές και θέλουν να έχουν ανοιχτή πόρτα επικοινωνίας με το φασιστικό κατακάθι και διαγωνίζονται με τη ΧΑ για την εκπροσώπησή του. Είναι αυτοί που υπερασπίζονται την Ευρώπη φρούριο, κλείνουν το μάτι σε όσους λένε ότι οι μετανάστες πρέπει να πνίγονται στο Αιγαίο, αυτοί που άνοιξαν το αίσχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης και το φράχτη του Έβρου. Αυτά τα κόμματα δεν συσπειρώνουν τον κόσμο τους πάνω σε μια παρεξήγηση αλλά στο συνειδητό τσάκισμα της εργατικής τάξης, των συλλογικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, των μεταναστών, της νεολαίας. Η ήττα τους δεν αφορά απλά την ήττα ενός εκ των πολλών διαχειριστών του συστήματος όπως λεει το ΚΚΕ αλλά αφορά την ήττα της μαύρης αντίδρασης που σέρνεται πίσω από αυτά τα κόμματα. Ο Βορίδης είχε απόλυτο δίκιο όταν έλεγε ότι σε αυτές τις εκλογές συγκρούονται δύο κόσμοι,. Οι απόγονοι των χιτών και οι απόγονοι του Άρη. Δεν είναι ο καημένος ο λαός που τον κοροϊδεύουν δύο κοκορομάχοι Ο λαός που ψηφίζει Συριζα και την υπόλοιπη φυσικά αριστερά είναι άλλος λαός από τη μαυρίλα που θα πάει στις κάλπες για να ψηφίσει τη ΝΔ, τη ΧΑ, το Λαος, το Ποτάμι και τον Βενιζέλο. Αυτό πρέπει να δει κανείς πίσω από τα ψηφοδέλτια. Πίσω από τη «δικομματική» πόλωση να δει αν υπάρχει και κάποια ταξική πόλωση που αξίζει κανείς να υποστηρίξει τη νίκη του ενός στρατοπέδου ενάντια στο άλλο. Εμάς μας ενδιαφέρει η ψυχολογία του κόσμου που θα στηρίξει την αριστερά, μας ενδιαφέρει να πανηγυρίζει την ήττα της μαύρης αντίδρασης και όχι να μουρμουρίζει για τον άλλο διαχειριστή. Το τι θα γίνει με τη νέα κυβέρνηση είναι θέμα της επόμενης μέρας.
Δεν είναι όλοι ψώνια σε αυτόν τον κόσμο. Από το 36-7 % που θα το ρίξει στο Συριζα υπάρχει μπόλικος συνειδητοποιημένος κόσμος. Οι περισσότεροι βρέθηκαν σε οδοφράγματα, ήταν απεργοί, συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ, ήταν στις πορείες, στις Σκουριές και σε μια σειρά από μέτωπα. Δεν χρειάζεται κανείς να υποτιμά την αγωνιστικότητα και το φρόνημα των ανθρώπων. Οι περισσότεροι δεν έχουν αυταπάτες για το Συριζα, και αυτός είναι ο λόγος που δεν περιμένουν και πολλά από την ηγεσία του. Τώρα δίνουν την ψήφο τους στο Συριζα για να φύγει το χουντομάνι του Μαξίμου. Για να χτυπηθεί το κράτος έκτακτης ανάγκης. Για να μην ακούνε τον Πρετεντερη, την Τρέμη και τον Προτοσάλτε να μας λένε ότι ο κόσμος υποστηρίζει τα μέτρα του Σαμαρά, την καταστολή, τη λιτότητα, τις απολύσεις στο δημόσιο. Αυτό το πραγματάκι μπορούν να το καταλάβουν όσοι μιλάνε μόνο για αλλαγή διαχειριστή ή είναι παντελώς στον κόσμο τους;
Για το ηθικό αυτού του κόσμου, αξίζει να ψηφιστεί ο Συριζα, γιατί αυτό θα είναι η πρώτη ουσιαστικά μεγάλη νίκη ενάντια στους ακραιφνείς υποστηριχτές της αστικής αντεπανάστασης, μια νίκη των εκατοντάδων χιλιάδων που αγωνίστηκαν τα τελευταία 5 χρόνια, μια νίκη των ανθρώπων που επιβιώνουν με ψίχουλα, στην ανεργία, χωρίς να μπορούν πολλές φορές να πληρώσουν ρεύμα ή να αγοράσουν πετρέλαιο για να ζεσταθούν. Αυτοί είναι που θα πάνε να ψηφίσουν Σύριζα, για να αλλάξουν αυτή την ελεεινή κατάσταση. Και ευτυχώς η οργή και η αγανάκτηση δεν πηγαίνει στο φασισταριό αλλά στα αριστερά, και αυτό πρέπει να υποστηριχθεί. Αυτός λοιπόν ο κόσμος έχει ανάγκη αυτή τη νίκη. Από την επόμενη κιόλας μέρα το κλίμα θα αλλάξει άρδην. Οι απολογητές των μνημονίων και του κράτους έκτακτης ανάγκης δεν θα τσιρίζουν για την ανοχή του κόσμου στις κανιβαλικές πολιτικές του κεφαλαίου, ο φόβος θα αλλάξει ταξικό στρατόπεδο, η εργατική τάξη, οι άνεργοι, οι μετανάστες, όσοι έχουν χτυπηθεί από την κρίση και όσοι δεν διαλέγουν να γίνουν κανίβαλοι, πραίτορες και ρουφιάνοι των αφεντικών θα πάρουν μια μεγάλη ανάσα. Οι εκκρεμότητες της πενταετίας θα ανοίξουν εκ νέου μαζί με ένα νέο γύρο ταξικής αναμέτρησης.
Τι γίνεται από τις 26 και μετά
Καταρχήν στις 25 η νίκη πρέπει να είναι καθαρή. Και η μόνη καθαρή νίκη λέγεται αυτοδυναμία. Μαζί και η εκλογική συντριβή της ΝΔ. Μπορεί να είναι η διαφορά 10 μονάδες; Μπορεί να ακολουθήσει ένας αλληλοσπαραγμός στη ΝΔ, τα αποκαΐδια της κεντροαριστεράς να χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους; Ακόμα καλύτερα. Από όλο αυτό το Βατερλό η ΧΑ μάλλον θα επωφεληθεί αρπάζοντας την τρίτη θέση και ίσως ένα ποσοστό καλύτερο από το 2012. Το φασιστομάνι βλέποντας ότι η ΝΔ δεν είναι πλέον ανάχωμα στην αριστερά, θα χαράξει μια νέα γραμμή άμυνας, τουλάχιστον για να σωθεί το κάστρο. Αυτό προφανώς θα ανοίξει εκ νέου το αντιφασιστικό μέτωπο αλλά αυτή τη φορά με διαφορετικούς όρους. Ίσως οι φασίστες πιστέψουν ότι μπορούν να διεκδικήσουν εκ νέου την ηγεμονία στο στρατόπεδο της αντίδρασης και της μπλε πολυκατοικίας και να ηγηθούν του εθνικού κορμού. Ότι ο Συριζα θα τα κάνει μαντάρα και τότε θα προβάλουν ως εναλλακτική λύση. Ο καθένας δικαιούται να ονειρεύεται. Όμως τα όνειρα μπορούν να γίνουν εφιάλτες. Και αυτή τη φορά υπάρχουν δυνάμεις που θα φροντίσουν γι’ αυτό.
Αν ο Σύριζα βρεθεί τελικά στην κυβέρνηση θα προσπαθήσει να ισορροπήσει ανάμεσα στις υποσχέσεις για τα «μέτρα ανακούφισης» και στις φαντασιώσεις για μια νέα διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Μπορεί για μερικές βδομάδες ίσως και μήνες να έχει μια ανοχή. Όμως γρήγορα θα έλθει αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα. Οι «εταίροι» της ΕΕ θα απαιτήσουν από τη νέα κυβέρνηση να μείνει πιστή στις δεσμεύσεις της προηγούμενης. Εκεί θα ξεκινήσει και η άγρια αντεπίθεση της ντόπιας αστικής τάξης που θα επιδιώξει την παλινόρθωση των οικείων της στο Μαξίμου και μια νέα βουλή υπάκουη στις εντολές της. Ανεξάρτητα από τις παραινέσεις για κοινωνική ειρήνη, το παραμύθι της εξημέρωσης της ταξικής πάλης, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της νομιμότητας, και της αναβάθμισης της δημοκρατίας θα λάβει ένα απότομο τέλος. Μια σύγκρουση αυτή τη φορά στους δρόμους και όχι στις κάλπες θα είναι αναπόφευκτη.Το αστικό καθεστώς θα επιδιώξει τη ρεβάνς και το κλείσιμο της αριστερής παρένθεσης. Ο Συριζα στην κυβέρνηση μπορεί να μην είναι μια συστημική απειλή για τον καπιταλισμό, αλλά είναι μια παραφωνία στη στρατηγική αναπαραγωγής του συστήματος σε συνθήκες κρίσης και κανιβαλικού καπιταλισμού. Κράτος έκτακτης ανάγκης και Συριζα δεν πάνε μαζί. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής από την άρχουσα τάξη ούτε καν σε μια αριστερή παρένθεση.
Ανεξάρτητα από το πότε θα αποφασίσει η αστική τάξη ή το βαθύ κράτος να αντεπιτεθεί,το κίνημα, πρέπει από την πρώτη στιγμή να θέσει τη δική του ατζέντα: Η οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να λεει ότι θέλει για τη δανειακή σύμβαση και την διαπραγμάτευση για το χρέος, την επαναφορά του βασικού μισθού ή της 13η σύνταξης για ορισμένους. Όμως οι εκκρεμότητες δεν αφορούν μόνο αυτά. Και το βασικό εδώ δεν είναι η επιστροφή στη φούσκα του μιλένιουμ. Ούτε σε μια πλειοδοσία αιτημάτων για επαναφορά των αμοιβών στα επίπεδα του 2009 προκειμένου να αποδειχθεί ότι όλοι τελικά είναι ίδιοι. Η κατάσταση δεν μπορεί να επιστρέψει στο 2009. Η ανεργία δεν θα μειωθεί γιατί θα ψηφιστεί ένας νόμος που θα απαγορεύει τις απολύσεις. Όσοι νομίζουν ότι το ζητούμενο είναι απλά να επιστρέψει η 14η σύνταξη ή να αποκατασταθούν οι μισθοί στα προ του 2009 επίπεδα μάλλον δεν ζουν στη σημερινή πραγματικότητα. Οι μισθοί εκείνοι ήταν το προϊόν μια συνθήκης που δεν υπάρχει πια. Ούτε πρόκειται να υπάρξει γιατί κάποιοι θα υποχρεωθούν να φέρουν τα κλεμμένα πίσω. Πολλοί από τους μισθούς αυτούς ήταν μέρος της καπιταλιστικής φούσκας που έσκασε το 2009 μαζί με το κρατικό χρέος. Το σκάσιμο της φούσκας συμπαρέσυρε μαζί με τους μισθούς ολόκληρο το κοινωνικό συμβόλαιο της προηγούμενης εποχής και μαζί όλα τα εργατικά κεκτημένα της μεταπολεμικής περιόδου. Η αυταπάτη του Συριζα ότι μπορεί να διαπραγματευτεί με την τρόικα, είναι ανάλογη με την αυταπάτη ότι μπορεί να διαπραγματευτεί κανείς με τους καπιταλιστές την επιστροφή στις εργασιακές συνθήκες του 2000. Όχι δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Οι καπιταλιστές που κλείνουν τα εργοστάσια όπως ο Μάνεσης στη Χαλυβουργία δεν θα υποχρεωθούν να τα ξανανοίξουν από την πίεση του εργατικού κινήματος, ούτε να πάρουν τους απολυμένους πίσω. Αν η εργατική τάξη θέλει να πάρει τα κεκτημένα πίσω θα πρέπει να διεκδικήσει τα ίδια τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις. Στη φάση αυτή δεν υπάρχει περιθώριο κάποιας μέσης λύσης με το κεφάλαιο που να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Δεν υπάρχουν περιθώρια να μείνει η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Όχι μόνο μια κυβέρνηση υπό τον Σύριζα αλλά ολόκληρο το κίνημα, η αριστερά κοκ θα έλθει αργά ή γρήγορα αντιμέτωπο με αυτή την κατάσταση, με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν οι απεργοί της Χαλυβουργίας με τον Μάνεση. Εκεί ή παίρνεις το εργοστάσιο ή παραδίδεσαι. Δεν υπάρχει μέση λύση. Η μόνη άλλη λύση είναι να αποδεχθείς στο τέλος τους επαχθείς όρους του κυρίαρχου δηλαδή των καπιταλιστών. Η καταστροφή που έφερε η κρίση, το σκάσιμο της φούσκας των δανείων και του χρέους, δεν μπορεί να επουλωθεί παρά μόνο με την καταστροφή του ίδιου του καπιταλισμού που πλέον δεν βρίσκει άλλο τρόπο αναπαραγωγής πέρα από την διαρκή καταστροφή σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου, την καταστροφή δηλαδή παραγωγικών δυνάμεων και της ίδιας της εργατικής τάξης. Μπορεί κανείς να πει ότι με την ολοκλήρωση αυτής της περιόδου ο καπιταλισμός θα ξαναμπεί σε ένα νέο κύκλο συσσώρευσης, αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει και δεν έχουμε και κανένα λόγο να το επιδιώκουμε. Η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει πότε θα λειτουργήσει κάποτε μια νέα καπιταλιστική κανονικότητα που να περιλαμβάνει στις διαδικασίες αναπαραγωγής της και την εργατική τάξη.
Η άνοδος έστω και αυτής της αριστεράς στην κυβέρνηση είναι ένα δείγμα ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν θέλει πια να ζει με τον τρόπο που της επιβάλει το κεφάλαιο. Το αν θα τολμήσει να απαλλαγεί οριστικά από το κεφάλαιο και το κράτος που το προστατεύει παραμένει ένα ζητούμενο. Αυτό όμως δεν θα γίνει από μόνο του. Η πτώση της κυβέρνησης των μνημονίων και του εθνικού οχετού είναι προϊόν της κινηματικής ριζοσπαστικοποίησης της περιόδου 2010-12. Παρά το γεγονός ότι στη διετία Σαμαρά Βενιζέλου δεν είχαμε το κίνημα της προηγούμενης περιόδου, είχαμε όμως την περαιτέρω αποσάθρωση του ίδιου του αστικού μπλοκ εξουσίας που κατέρρευσε κάτω από την υπερπροσπάθεια να επιβληθεί στην υπόλοιπη κοινωνία με νόμο τάξη, στρατόπεδα, συρματοπλέγματα και μαφίες κάθε είδους. Είναι προφανές ότι η κοινωνική πλειοψηφία ακόμα και με κοινοβουλευτικούς όρους δεν συναινεί πια σε μια τέτοια διακυβέρνηση. Ακόμα και ύστερα από μια τεραστία εκστρατεία πλύσης εγκεφάλου, απειλών, καταστροφολογίας και τρομουστερίας. Τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει αυτό το ρεύμα, πράγμα που δείχνει ότι η ποιότητά του είναι πολλαπλάσια ισχυρότερη από αυτό που θα δείξει η κάλπη. Η επιβεβαίωση αυτού του συσχετισμού στην κάλπη θα απελευθερώσει αυτή την κοινωνική δυναμική και την πραγματική αναμέτρηση με το κεφάλαιο και τους κρατικούς και παρακρατικούς του μηχανισμούς. Αυτή είναι η ουσιαστική μάχη που θα έχουμε μπροστά μας. Και αυτή δεν θα είναι μια μάχη για να μειωθεί ή να διαγραφεί το χρέος, ούτε για το αν την παραγωγική ανασυγκρότηση θα τη βοηθήσει καλύτερα μια δραχμή ή ένα ευρώ. Ούτε για το αν θα αποκατασταθεί ο βασικός ή όλοι οι μισθοί και οι συντάξεις. Αλλά θα είναι μια μάχη για την εξουσία. Αλλά για μια τέτοια μάχη χρειάζονται δυνάμεις που να βλέπουν πέρα από ένα ρυθμισμένο καπιταλισμό, μια αριστερά που να μην αντιλαμβάνεται τα πάντα με τους όρους ενός συνδικαλιστή που ζητάει καλύτερες συνθήκες εκμετάλλευσης και μισθό από το αφεντικό ή το κράτος (στις χρυσές εποχές του κοινωνικού συμβολαίου). Μια αριστερά που να πάρει την ευθύνη της σύγκρουσης και της κοινωνικής ανασυγκρότησης και όχι να πλειοδοτεί ανέξοδα σε συνθήματα, ούτε να εναποθέτει ένα άλλο κοινωνικό σχέδιο σε φαντασιακά υποκείμενα που δεν έχουν ιδέα για αυτό. Ο Σύριζα και η κυβέρνησή του ας κάνουν ότι νομίζουν στην αναμέτρηση που έρχεται. Αυτό που σίγουρα πάντως δεν μπορούν να κάνουν είναι να στέκονται στη μέση παριστάνοντας τους κυανόκρανους.
Για όλα αυτά υπάρχει χρόνος για μετά τις 26 Γενάρη. Το βασικό τώρα είναι να τελειώνουμε με τα φερέφωνα της τρόικα, των τραπεζών, των εφοπλιστών και τους ακροδεξιούς νοσταλγούς της χούντας που ονειρεύονται μια αριστερά στα ξερονήσια και μια Ελλάδα της ησυχίας της τάξης και της ασφάλειας.
Καταρχήν στις 25 η νίκη πρέπει να είναι καθαρή. Και η μόνη καθαρή νίκη λέγεται αυτοδυναμία. Μαζί και η εκλογική συντριβή της ΝΔ. Μπορεί να είναι η διαφορά 10 μονάδες; Μπορεί να ακολουθήσει ένας αλληλοσπαραγμός στη ΝΔ, τα αποκαΐδια της κεντροαριστεράς να χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους; Ακόμα καλύτερα. Από όλο αυτό το Βατερλό η ΧΑ μάλλον θα επωφεληθεί αρπάζοντας την τρίτη θέση και ίσως ένα ποσοστό καλύτερο από το 2012. Το φασιστομάνι βλέποντας ότι η ΝΔ δεν είναι πλέον ανάχωμα στην αριστερά, θα χαράξει μια νέα γραμμή άμυνας, τουλάχιστον για να σωθεί το κάστρο. Αυτό προφανώς θα ανοίξει εκ νέου το αντιφασιστικό μέτωπο αλλά αυτή τη φορά με διαφορετικούς όρους. Ίσως οι φασίστες πιστέψουν ότι μπορούν να διεκδικήσουν εκ νέου την ηγεμονία στο στρατόπεδο της αντίδρασης και της μπλε πολυκατοικίας και να ηγηθούν του εθνικού κορμού. Ότι ο Συριζα θα τα κάνει μαντάρα και τότε θα προβάλουν ως εναλλακτική λύση. Ο καθένας δικαιούται να ονειρεύεται. Όμως τα όνειρα μπορούν να γίνουν εφιάλτες. Και αυτή τη φορά υπάρχουν δυνάμεις που θα φροντίσουν γι’ αυτό.
Αν ο Σύριζα βρεθεί τελικά στην κυβέρνηση θα προσπαθήσει να ισορροπήσει ανάμεσα στις υποσχέσεις για τα «μέτρα ανακούφισης» και στις φαντασιώσεις για μια νέα διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Μπορεί για μερικές βδομάδες ίσως και μήνες να έχει μια ανοχή. Όμως γρήγορα θα έλθει αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα. Οι «εταίροι» της ΕΕ θα απαιτήσουν από τη νέα κυβέρνηση να μείνει πιστή στις δεσμεύσεις της προηγούμενης. Εκεί θα ξεκινήσει και η άγρια αντεπίθεση της ντόπιας αστικής τάξης που θα επιδιώξει την παλινόρθωση των οικείων της στο Μαξίμου και μια νέα βουλή υπάκουη στις εντολές της. Ανεξάρτητα από τις παραινέσεις για κοινωνική ειρήνη, το παραμύθι της εξημέρωσης της ταξικής πάλης, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της νομιμότητας, και της αναβάθμισης της δημοκρατίας θα λάβει ένα απότομο τέλος. Μια σύγκρουση αυτή τη φορά στους δρόμους και όχι στις κάλπες θα είναι αναπόφευκτη.Το αστικό καθεστώς θα επιδιώξει τη ρεβάνς και το κλείσιμο της αριστερής παρένθεσης. Ο Συριζα στην κυβέρνηση μπορεί να μην είναι μια συστημική απειλή για τον καπιταλισμό, αλλά είναι μια παραφωνία στη στρατηγική αναπαραγωγής του συστήματος σε συνθήκες κρίσης και κανιβαλικού καπιταλισμού. Κράτος έκτακτης ανάγκης και Συριζα δεν πάνε μαζί. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής από την άρχουσα τάξη ούτε καν σε μια αριστερή παρένθεση.
Ανεξάρτητα από το πότε θα αποφασίσει η αστική τάξη ή το βαθύ κράτος να αντεπιτεθεί,το κίνημα, πρέπει από την πρώτη στιγμή να θέσει τη δική του ατζέντα: Η οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να λεει ότι θέλει για τη δανειακή σύμβαση και την διαπραγμάτευση για το χρέος, την επαναφορά του βασικού μισθού ή της 13η σύνταξης για ορισμένους. Όμως οι εκκρεμότητες δεν αφορούν μόνο αυτά. Και το βασικό εδώ δεν είναι η επιστροφή στη φούσκα του μιλένιουμ. Ούτε σε μια πλειοδοσία αιτημάτων για επαναφορά των αμοιβών στα επίπεδα του 2009 προκειμένου να αποδειχθεί ότι όλοι τελικά είναι ίδιοι. Η κατάσταση δεν μπορεί να επιστρέψει στο 2009. Η ανεργία δεν θα μειωθεί γιατί θα ψηφιστεί ένας νόμος που θα απαγορεύει τις απολύσεις. Όσοι νομίζουν ότι το ζητούμενο είναι απλά να επιστρέψει η 14η σύνταξη ή να αποκατασταθούν οι μισθοί στα προ του 2009 επίπεδα μάλλον δεν ζουν στη σημερινή πραγματικότητα. Οι μισθοί εκείνοι ήταν το προϊόν μια συνθήκης που δεν υπάρχει πια. Ούτε πρόκειται να υπάρξει γιατί κάποιοι θα υποχρεωθούν να φέρουν τα κλεμμένα πίσω. Πολλοί από τους μισθούς αυτούς ήταν μέρος της καπιταλιστικής φούσκας που έσκασε το 2009 μαζί με το κρατικό χρέος. Το σκάσιμο της φούσκας συμπαρέσυρε μαζί με τους μισθούς ολόκληρο το κοινωνικό συμβόλαιο της προηγούμενης εποχής και μαζί όλα τα εργατικά κεκτημένα της μεταπολεμικής περιόδου. Η αυταπάτη του Συριζα ότι μπορεί να διαπραγματευτεί με την τρόικα, είναι ανάλογη με την αυταπάτη ότι μπορεί να διαπραγματευτεί κανείς με τους καπιταλιστές την επιστροφή στις εργασιακές συνθήκες του 2000. Όχι δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Οι καπιταλιστές που κλείνουν τα εργοστάσια όπως ο Μάνεσης στη Χαλυβουργία δεν θα υποχρεωθούν να τα ξανανοίξουν από την πίεση του εργατικού κινήματος, ούτε να πάρουν τους απολυμένους πίσω. Αν η εργατική τάξη θέλει να πάρει τα κεκτημένα πίσω θα πρέπει να διεκδικήσει τα ίδια τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις. Στη φάση αυτή δεν υπάρχει περιθώριο κάποιας μέσης λύσης με το κεφάλαιο που να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Δεν υπάρχουν περιθώρια να μείνει η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Όχι μόνο μια κυβέρνηση υπό τον Σύριζα αλλά ολόκληρο το κίνημα, η αριστερά κοκ θα έλθει αργά ή γρήγορα αντιμέτωπο με αυτή την κατάσταση, με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν οι απεργοί της Χαλυβουργίας με τον Μάνεση. Εκεί ή παίρνεις το εργοστάσιο ή παραδίδεσαι. Δεν υπάρχει μέση λύση. Η μόνη άλλη λύση είναι να αποδεχθείς στο τέλος τους επαχθείς όρους του κυρίαρχου δηλαδή των καπιταλιστών. Η καταστροφή που έφερε η κρίση, το σκάσιμο της φούσκας των δανείων και του χρέους, δεν μπορεί να επουλωθεί παρά μόνο με την καταστροφή του ίδιου του καπιταλισμού που πλέον δεν βρίσκει άλλο τρόπο αναπαραγωγής πέρα από την διαρκή καταστροφή σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου, την καταστροφή δηλαδή παραγωγικών δυνάμεων και της ίδιας της εργατικής τάξης. Μπορεί κανείς να πει ότι με την ολοκλήρωση αυτής της περιόδου ο καπιταλισμός θα ξαναμπεί σε ένα νέο κύκλο συσσώρευσης, αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει και δεν έχουμε και κανένα λόγο να το επιδιώκουμε. Η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει πότε θα λειτουργήσει κάποτε μια νέα καπιταλιστική κανονικότητα που να περιλαμβάνει στις διαδικασίες αναπαραγωγής της και την εργατική τάξη.
Η άνοδος έστω και αυτής της αριστεράς στην κυβέρνηση είναι ένα δείγμα ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν θέλει πια να ζει με τον τρόπο που της επιβάλει το κεφάλαιο. Το αν θα τολμήσει να απαλλαγεί οριστικά από το κεφάλαιο και το κράτος που το προστατεύει παραμένει ένα ζητούμενο. Αυτό όμως δεν θα γίνει από μόνο του. Η πτώση της κυβέρνησης των μνημονίων και του εθνικού οχετού είναι προϊόν της κινηματικής ριζοσπαστικοποίησης της περιόδου 2010-12. Παρά το γεγονός ότι στη διετία Σαμαρά Βενιζέλου δεν είχαμε το κίνημα της προηγούμενης περιόδου, είχαμε όμως την περαιτέρω αποσάθρωση του ίδιου του αστικού μπλοκ εξουσίας που κατέρρευσε κάτω από την υπερπροσπάθεια να επιβληθεί στην υπόλοιπη κοινωνία με νόμο τάξη, στρατόπεδα, συρματοπλέγματα και μαφίες κάθε είδους. Είναι προφανές ότι η κοινωνική πλειοψηφία ακόμα και με κοινοβουλευτικούς όρους δεν συναινεί πια σε μια τέτοια διακυβέρνηση. Ακόμα και ύστερα από μια τεραστία εκστρατεία πλύσης εγκεφάλου, απειλών, καταστροφολογίας και τρομουστερίας. Τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει αυτό το ρεύμα, πράγμα που δείχνει ότι η ποιότητά του είναι πολλαπλάσια ισχυρότερη από αυτό που θα δείξει η κάλπη. Η επιβεβαίωση αυτού του συσχετισμού στην κάλπη θα απελευθερώσει αυτή την κοινωνική δυναμική και την πραγματική αναμέτρηση με το κεφάλαιο και τους κρατικούς και παρακρατικούς του μηχανισμούς. Αυτή είναι η ουσιαστική μάχη που θα έχουμε μπροστά μας. Και αυτή δεν θα είναι μια μάχη για να μειωθεί ή να διαγραφεί το χρέος, ούτε για το αν την παραγωγική ανασυγκρότηση θα τη βοηθήσει καλύτερα μια δραχμή ή ένα ευρώ. Ούτε για το αν θα αποκατασταθεί ο βασικός ή όλοι οι μισθοί και οι συντάξεις. Αλλά θα είναι μια μάχη για την εξουσία. Αλλά για μια τέτοια μάχη χρειάζονται δυνάμεις που να βλέπουν πέρα από ένα ρυθμισμένο καπιταλισμό, μια αριστερά που να μην αντιλαμβάνεται τα πάντα με τους όρους ενός συνδικαλιστή που ζητάει καλύτερες συνθήκες εκμετάλλευσης και μισθό από το αφεντικό ή το κράτος (στις χρυσές εποχές του κοινωνικού συμβολαίου). Μια αριστερά που να πάρει την ευθύνη της σύγκρουσης και της κοινωνικής ανασυγκρότησης και όχι να πλειοδοτεί ανέξοδα σε συνθήματα, ούτε να εναποθέτει ένα άλλο κοινωνικό σχέδιο σε φαντασιακά υποκείμενα που δεν έχουν ιδέα για αυτό. Ο Σύριζα και η κυβέρνησή του ας κάνουν ότι νομίζουν στην αναμέτρηση που έρχεται. Αυτό που σίγουρα πάντως δεν μπορούν να κάνουν είναι να στέκονται στη μέση παριστάνοντας τους κυανόκρανους.
Για όλα αυτά υπάρχει χρόνος για μετά τις 26 Γενάρη. Το βασικό τώρα είναι να τελειώνουμε με τα φερέφωνα της τρόικα, των τραπεζών, των εφοπλιστών και τους ακροδεξιούς νοσταλγούς της χούντας που ονειρεύονται μια αριστερά στα ξερονήσια και μια Ελλάδα της ησυχίας της τάξης και της ασφάλειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου