ΣΤΙΣ 25 ΓΕΝΑΡΗ ΣΥΡΙΖΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ / Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση

• ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ των μνημονίων και του κράτους έκτακτης ανάγκης
• Για να ανοίξει ένας νέος γύρος ταξικής σύγκρουσης!
• Για να τσακιστεί το κράτος έκτακτης ανάγκης στους δρόμους

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ κρίσιμη καμπή. Οι εκλογές της 25ης Γενάρη θα κρίνουν αν η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα παραμείνει στη θέση της ή θα πέσει.Θα κρίνουν αν θα επιβραβευτεί και θα συνεχιστεί ακάθεκτα ή αν θα αποδοκιμαστεί και θα μπει σε αμφισβήτηση και κρίση ο κοινωνικός κανιβαλισμός των μνημονιακών μέτρων και του κράτους έκτακτης ανάγκης. Το καθοριστικό επίδικο για το δικό μας ταξικό στρατόπεδο είναι η εκλογική ήττα της κυβέρνησης, η έξωση της από το Μαξίμου. Όλοι οι υπόλοιποι “δείκτες” και τα “μηνύματα”, που πιθανόν θα προκύψουν από την κάλπη, ωχριούν μπροστά στο καταλυτικό αυτό διακύβευμα.

Τα ντόπια τσιράκια του αστικού καθεστώτος, αλλά και η ευρωπαϊκή αστική αντίδραση, θεωρούν την εκλογική αναμέτρηση στις 25 Γενάρη ύψιστης σημασίας για τα συμφέροντα τους. Η ήττα της κυβέρνησης θα σημάνει ότι το μνημονιακό πρόγραμμα και το κράτος έκτακτης ανάγκης δεν θα έχουν στο Μαξίμου τους ανθρώπους που του αναλογούν. Και ακόμα περισσότερο, φοβούνται το τι θα σηματοδοτήσει η εκλογική ήττα της κυβέρνησης, στη χώρα αλλά και πανευρωπαϊκά, για όσους έχουν υποστεί στο πετσί τους την επέλαση της καπιταλιστικής αντίδρασης. Φοβούνται ότι η ήττα του Σαμαρά θα εκληφθεί ως έναυσμα για την κοινωνική αντεπίθεση, ότι η εκλογική τους ήττα θα θέσει σε αμφισβήτηση τα “κεκτημένα” της περιόδου 2010-2014. Ότι όλες οι εκκρεμότητες θα επανέλθουν στο προσκήνιο.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζεται ότι με τις εγγυήσεις και τα διαπιστευτήρια μπορεί να αποσπάσει την ανοχή του εθνικού κορμού και των “εταίρων” μέχρι να πειστούν οι πάντεςότι “όλοι θα βγουν κερδισμένοι από μια προοδευτική διακυβέρνηση”. Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Η αστική τάξη και οι Ευρωπαίοι εταίροι της δεν έχουν καμία διάθεση για κεϋνσιανούς πειραματισμούς, ούτε καν χρόνο για να τους σκεφτούν. Όχι τόσο γιατί φοβούνται το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί η ελάχιστη απομάκρυνση από το πηδάλιο μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα, αφενός για τους μελλοντικούς τους σχεδιασμούς αφετέρου για τα μέχρι τώρα κατορθώματά τους.

Η αριστερά εντός ΣΥΡΙΖΑ που νομίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μεταμορφωθεί κάτω από τις πιέσεις της λαϊκής βάσης σε επαναστατικό κόμμα, καλεί την ηγεσία να μείνει πιστή στα συνεδριακά του κείμενα ή ακόμα περισσότερο να υιοθετήσει ένα ακόμα πιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Πλανάται πλάνην οικτρά. Το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει υποσχεθεί και ούτε είναι υποχρεωμένο να ηγηθεί ενός άλλου προγράμματος πέρα από αυτό που υποστηρίζει.

Ένα τμήμα της Αριστεράς, προεξάρχοντος του ΚΚΕ, έχει βγάλει ήδη το πόρισμά του:“όποια κυβέρνηση και να προκύψει για το λαό δεν θα αλλάξει τίποτα”. Όποιος μπορεί στοιχειωδώς να σκεφτεί, μπορεί να θυμηθεί τι σηματοδότησε η νίκη του Σαμαρά τον Ιούνη του ’12. Ας φανταστεί λοιπόν ο καθένας τι σημαίνει να επανεκλέγει ο Σαμαράς, ο Άδωνις, ο Φαήλος, ο Χρύσανθος και ο Βορίδης, μαζί με τον Βενιζέλο, πέρα από το να τους ταυτίζει με τον Τσίπρα και τον Λαφαζάνη. Μια ενδεχόμενη νίκη της ΝΔ, θαερμηνευτεί ως δικαίωση των πέντε προηγούμενων χρόνων άγριας επίθεσηςστην εργατική τάξη, τη νεολαία, τους μετανάστες και τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας. Θα είναι ψήφος εμπιστοσύνης στο κράτος έκτακτης ανάγκης, στην κλιμάκωση της αστικής επίθεσης και την ισοπέδωση και των τελευταίων πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, σύνθημα πλήρους αποθράσυνσης του εθνικού συρφετού.

Η υπόλοιπη Αριστερά που τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι η πτώση της κυβέρνησης θα είναι μια θετική εξέλιξη, κατακεραυνώνει -δικαίως- το ΣΥΡΙΖΑ για τη δεξιά του στροφή, γιατί “δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες για το χρέος” ή γιατί δεν ξεκολλάει από τις εμμονές του για το ευρώ και την ΕΕ. Αλλά πολιτεύεται σαν να είναι ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Πρόκειται για άλμα (ή φυγή;) από την πραγματικότητα. Είτε σφυρίζοντας αδιάφορα είτε προεξοφλώντας ως δεδομένη τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, οι σύντροφοι αυτοί προσποιούνται ότι δεν βλέπουν τον ελέφαντα στο σαλόνι: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμα κυβέρνηση και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα γίνει. Ή, για να το πούμε αλλιώς, ο Σαμαράς είναι ακόμα στην κυβέρνηση και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα φύγει.

Τμήματα αυτής της Αριστεράς καθώς και άλλα κομμάτια του κινήματος ετοιμάζονται -και καλά κάνουν- στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές για μια δυναμική ρεβάνς απέναντι στο σύστημα. Ρωτάμε λοιπόν; Ο σχεδιασμός στην περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές ο Σαμαράς θα είναι ο ίδιος; Η απάντηση είναι προφανής και είναι αρνητική. Η Αριστερά αυτή, αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ο Τσίπρας αλλά και οι λαϊκές προσδοκίες που ελπίζουν σε μια ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης.Και τι κάνει λοιπόν; Αντί να σπρώξει αυτό το κύμα για να τελειώνουμε με την κυβέρνηση που καθοδηγεί την εξόντωση της εργατικής τάξης, ολόκληρης της Αριστεράς και του κινήματος, αυτή ετοιμάζει χαλαρά την αριστερή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πριν αυτή εκλεγεί!

Όμως, στις 25 Γενάρη δεν χτίζουμε την αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ανατρέπουμε την σημερινή κυβέρνηση. Μια μαχητική κινηματική αντιπολίτευση δεν χτίζεται με ψηφοδέλτια αλλά στους δρόμους. Και εν πάση περιπτώσει ποιο είναι το διακύβευμα των συγκεκριμένων εκλογών; Με την ψήφο του κανείς στις 25 Γενάρη τι μπορεί να πετύχει πρακτικά, εδώ και τώρα, πέρα από το να ρίξει από την κυβέρνηση τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο;

Το διακύβευμα αυτών των εκλογών δεν αφήνει πολυτέλειες για εκλογικά κατεβάσματα επαναστατικής προπαγάνδας. Επαναστατική πολιτική στις συγκεκριμένες συνθήκες, στις συγκεκριμένες εκλογές, είναι να ανοίξει ο δρόμος στη σύγκρουση.

Στις 25 Γενάρη όποιος αντιλαμβάνεται ότι το καθήκον της στιγμής είναι η εκπαραθύρωση του Σαμαρά, πρέπει να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το πιο κατάλληλο όπλο για το σκοπό αυτό.

Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ψήφος για να φύγει ο Σαμαράς και η κουστωδία του από τη μέση. Δεν είναι ψήφος στο πρόγραμμά του, ούτε στο τωρινό, ούτε πολύ περισσότερο στο κυβερνητικό, αν προκύψει, αύριο. Το ψηφοδέλτιο του Σύριζα είναι ένα εργαλείο, όπως είναι ένα οδόφραγμα την ώρα μιας οδομαχίας.

Το δίλημμα των εκλογών του Ιούνη του 2012 επιστρέφει. Η εκλογική αναμέτρηση στις 25 Γενάρη είναι εκ των πραγμάτων μια ρεβάνς εκείνης της μάχης. Μπορεί να πέρασαν 2,5 χρόνια από τότε, η κυβέρνηση να έχει επιβάλλει σχεδόν ότι προβλέπουν οι μνημονικές συμβάσεις, η κοινωνική αντεπανάσταση να έχει αποτελειώσει τα 3/4 απ’ ότι θύμιζε κράτος πρόνοιας και κοινωνικό συμβόλαιο στην Ελλάδα, το κίνημα να έχει υποστεί αλλεπάλληλες ήττες, να έχουν χαθεί οι περισσότερες μάχες, αλλά ο πόλεμος δεν έχειακόμα κριθεί.

Η αστική αντεπανάσταση που είναι σε εξέλιξη εδώ και πέντε χρόνια δεν θα ηττηθεί απλώς σε μια κάλπη στις 25 Γενάρη. Για την ακρίβεια δεν θα σταματήσει με ψηφοδέλτια. Η μάχη αυτή δεν θα κριθεί στο νομοθετικό έργο της επόμενης βουλής, αλλά σε μια συνολική αναμέτρηση με τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που έχουν αναπτυχθεί στα πλαίσια του κράτους έκτακτης ανάγκης. Με το αποθρασυμένο κεφάλαιο που διαθέτει πλέον τους δικούς του ιδιωτικούς στρατούς από χουλιγκάνια και πληρωμένους γκάνγκστερ έτοιμους να αποτελειώσουν όσους στέκονται εμπόδιο στα σχέδια των αφεντικών τους. Με τον φασιστικό συρφετό που καραδοκεί να παίξει τον ιστορικό του ρόλο έστω κι αν προς στιγμήν το επίσημο κράτος δείχνει να μην τους ανέχεται. Οι μισθοί, οι συντάξεις, η ΕΡΤ, οι Σκουριές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι καταλήψεις, το άσυλο, όλα τα μέτωπα θα ανοίξουν ξανά με νέους όρους, ευνοϊκότερους για το κίνημα και την Αριστερά, αν και εφόσον ηττηθεί η σημερινή κυβέρνηση και σχηματίσει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Η έξωσή των Σαμαροβενιζέλων από το Μαξίμου είναι ένα πρώτο βήμα, μια ανάσα για το κίνημα, προκειμένου να περάσει στηναντεπίθεση, προκειμένου να ανοίξει ένας νέος γύρος ταξικής σύγκρουσης.

Καμία ταξική ειρήνη με τ’ αφεντικά!
Καμία ανοχή στο κράτος έκτακτης ανάγκης!
Ο αγώνας συνεχίζεται!

Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση