Το ΟΧΙ στο δημοψηφίσμα της 5ης Ιούλη ήταν ένα οδυνηρό χαστούκι στα παραδοσιακά κόμματα του κεφαλαίου, στην αστική τάξη, στα ΜΜΕ του συστήματος. Στη σύντομη περίοδο πριν το δημοψήφισμα, όλη αυτή η αντιδραστική συμμαχία τρομοκράτησε και εκβίασε με κάθε τρόπο και παντού: στις οθόνες των τηλεοράσεων, στις εφημερίδες, στους χώρους δουλειάς. Δεν κατάφεραν τίποτα παραπάνω από το να γελοιοποιηθούν, από το να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο το ταξικό μίσος εναντίον τους.
Το δημοψήφισμα εξελίχθηκε, ανεξαρτήτως των προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια καθαρή ταξική αναμέτρηση. Η εργατική τάξη ψήφισε ΟΧΙ και απέρριψε μαζικά τη συμφωνία, παρά την ιστορική προδοσία της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, που συστρατεύτηκε ανοιχτά με το ΝΑΙ και με τους καπιταλιστές. Η αστική τάξη, ακόμα και εκείνες οι μερίδες της που δεν ήταν κατά τα άλλα εχθρικές στο ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε σκληρή μάχη για το ΝΑΙ. Τα μεσοστρώματα φάνηκε ότι έχουν πλέον λίγα να χάσουν, και συντάχθηκαν τελικά στην πλειοψηφία τους με την εργατική τάξη και το ΟΧΙ. Σε πείσμα όλων όσων καλούσαν σε εθνική ενότητα και ομόνοια, έγινε ανάγλυφο ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές, ασυμφιλίωτες «κοινωνίες» μέσα στη χώρα: οι εκμεταλλευτές και οι υφιστάμενοι την εκμετάλλευση. Η όξυνση της ταξικής συνείδησης ενός πλειοψηφικού τμήματος των εργαζομένων μέσα από αυτή την αναμέτρηση είναι που προκαλεί τόσο τρόμο σε όσους φοβούνται μια καθαρή έκφραση της τάξης, και επιλέγουν ως κεντρικό σύνθημα την εθνική ενότητα, προκειμένου να σπείρουν ξανά τον εφυσηχασμό και την κοινωνική ειρήνη.
Όσοι προσπάθησαν να αποφύγουν να πάρουν θέση σε αυτή την ταξική αναμέτρηση βρέθηκαν, δικαίως, στο περιθώριο. Το ΚΚΕ ειδικά, με τη γραμμή του άκυρου/αποχής, προσέφερε κάκιστη υπηρεσία στην εργατική τάξη, υποκλινόμενο για άλλη μια φορά, όπως το Δεκέμβρη του 2008, στους μικροαστικούς φόβους και δίνοντας διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στην αστική τάξη. Ευτυχώς, η βάση του ΚΚΕ αγνόησε τις γραφειοκρατικές διαταγές της ηγεσίας και ψήφισε πλειοψηφικά ΟΧΙ.
Η ταξική αυτή μάχη δεν δόθηκε μόνο στην κάλπη. Δόθηκε στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στις γειτονιές. Χωρίς τις τεράστιες διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, ο φόβος δεν θα είχε νικηθεί και πιθανόν το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά και οι επαναστατικές οργανώσεις έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο κίνημα του ΟΧΙ, όπως και στην πίεση που υποχρέωσε το ΣΥΡΙΖΑ να μην υπογράψει αρχικά τη συμφωνία. Ιδιαίτερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τα επιμέρους λάθη, αναδείχτηκε στον ισχυρότερο πόλο της πιο μαχητικής και αποφασιστικής πτέρυγας του κινήματος. Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι μια κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα δικαίωμα να θεωρεί ούτε το κίνημα, ούτε το ΟΧΙ, δικά του.
Η αυτοπεποίθηση που δίνει η νίκη του ΟΧΙ δεν πρέπει να γίνει εφησυχασμός. Η αυριανή μέρα πρέπει να είναι μέρα ακόμα σκληρότερων αγώνων. Χωρίς αμφιβολία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γυρίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα συζητήσει μέτρα λιτότητας για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, ελπίζοντας στην επιείκεια των θεσμών. Χωρίς αμφιβολία, επίσης, οι αστικές τάξεις της χώρας και της Ευρώπης, μαζί με τους τεχνοκράτες της ΕΕ, θα προσπαθήσουν να εκδικηθούν. Δεν πρέπει να αφήσουμε το ΟΧΙ ούτε να νικηθεί, ούτε να υποκλαπεί και να εκφυλιστεί σε χαρτί διαπραγμάτευσης.
Το ταξικό μέτωπο που έδωσε τη μάχη του ΟΧΙ πρέπει να απορρίψει κάθε συμφωνία και κάθε νέο μέτρο. Να απαιτήσει άμεσα αυξήσεις στους μισθούς και συλλογικές συμβάσεις. Να επιβάλει τη ρήξη με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Να διεκδικήσει εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων, ως μόνη λύση απέναντι στους τραπεζικούς εκβιασμούς και στο σαμποτάζ των εργοδοτών. Να αφοπλίσει την αστυνομία, που ακόμα και κάτω από την κυβέρνηση του ΟΧΙ κατέστελλε τις διαδηλώσεις του ΟΧΙ και προστάτευε το ΝΑΙ. Nα τσακίσει οριστικά τους ναζί της Χρυσής Αυγής, που θα επιχειρήσει να καπηλευτεί ένα μέρος από το ΟΧΙ, το οποίο κάλπικα υποστήριξε για λόγους επιβίωσης. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα επιδιώξει τέτοια μέτρα. Έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη των εργαζομένων να τα κατακτήσουν.
Η εργατική τάξη έδειξε, πράγματι, τη δύναμή της απέναντι στη συμπαράταξη των βασικών κομμάτων του κεφαλαίου, στην εργοδοτική τρομοκρατία, στην εργατική γραφειοκρατία και στους μηχανισμούς του “βαθέως” κράτους. Με μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες, διαδηλώσεις και απεργίες διαρκείας, να μεγαλώσουμε το ρήγμα που άνοιξε στη σταθερότητα του συστήματος και να μην το αφήσουμε να κλείσει ξανά. Σε αυτό τον αγώνα, ο ρόλος μιας ισχυρής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ανεξάρτητης από το ρεφορμισμό και την κυβέρνηση, είναι κομβικός.
ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
5 Ιουλίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου