του Κ.Μαραγκoύ
Μετά και την καταγγελία του Χαϊκάλη για προσπάθεια εξαγοράς του και τις δηλώσεις -παρά τις διευκρινήσεις- των Βουδούρη Παραστατίδη ότι λίγο πολύ η επιχείρηση χρηματισμού και εξαγοράς βουλευτικών ψήφων αφορά σχεδόν όλους τους «ανεξάρτητους» βουλευτές, το πιθανότερο πλέον σενάριο είναι οι εκλογές. Ο Σαμαράς με το κυριακάτικο διάγγελμα προαναγγέλλει τη διεύρυνση της κυβέρνησής του (μάλλον με «ανεξάρτητους» που θα ψηφίσουν Δήμα) και εκλογές στο τέλος του 2015. Προφανώς αυτό θα είναι το άλλοθι για το θίασο Τατσόπουλου και παρατρεχάμενων που σήμερα κάνουν τους δύσκολους να πουν την ύστατη στιγμή το ναι στο Σαμαρά. Ακόμα κι έτσι όμως πολύ δύσκολα θα μαζευτούν οι 180, δεδομένου μάλιστα ότι το καλοκαιρινό σενάριο (Κουβέλης ο επόμενος πρόεδρος) έχει πλέον ναυαγήσει οριστικά.
Η μετακίνηση του τελευταίου προς το Σύριζα δεν είναι καθόλου τυχαία κι μάλλον προμηνύει τις εξελίξεις. Κάτι ξέρει ο πρόεδρος του μη-ανιχνεύσιμου κόμματος υπό τον τίτλο ΔΗΜΑΡ, όχι μόνο ότι το κομματίδιό του -δεκανίκι πριν 2 χρόνια των Σαμαρά Βενιζέλου- έχει κλείσει οριστικά τον κύκλο του, αλλά και για το που πάνε τα πράγματα. Η μοναδική φιλοδοξία του ώριμου ηλικιακά προέδρου είναι να μεταπηδήσει σε έναν άλλο προεδρικό θώκο, αυτόν της «ελληνικής δημοκρατίας». Αυτή είναι και η συμφωνία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ πέρα από τη συμμετοχή 40 στελεχών της τελευταίας στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. (ΕΘΝΟΣ 21/12). Όμως ο Κουβέλης δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό. Δεν του αρκεί να εξασφαλίσει την υστεροφημία του ως διάδοχος του Παπούλια, αλλά προκαταβάλει και το τι θα πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Σε συνέντευξή του στο ιταλικό RAI UNO στις 18/12, δήλωνε ως αντ’ αυτού του Τσίπρα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «αν εκλεγεί στην κυβέρνηση πρόκειται να σεβαστεί τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η χώρα, αλλά θα επιχειρήσει να αλλάξει κάποιους όρους. Στην Ελλάδα υπάρχει ενάμισι εκατομμύριο ανέργων κι ο μισός πληθυσμός κινδυνεύει από φτώχεια. Η Ευρώπη δεν μπορεί να το αγνοήσει». Ξεκάθαρα πράγμα από τον κ. Κουβέλη. Μη ανιχνεύσιμος δημοσκοπικά, αλλά εκπρόσωπος της μελλοντικής κυβέρνησης από το πουθενά. Τίποτα ωστόσο δεν φαίνεται να διαταράσσει το ειδύλλιο των συντρόφων Τσίπρα-Κουβέλη προμηνύοντας έτσι τις διαθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ως μελλοντική κυβέρνηση και που σκέφτεται να γράψει τις μέχρι τώρα δεσμεύσεις του για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων.
Παρόλα αυτά οι εκλογές πρέπει να γίνουν και η κυβέρνηση του Σαμαρέλου να πάει στον αγύριστο.
Για να γίνει το τελευταίο μέσα τις επόμενες βδομάδες, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την εκλογική της συντριβή από το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το βασικό καθήκον σήμερα σε ότι αφορά τις κάλπες. Κι αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι όσοι έχουν σώας τας φρένας. Από κει και πέρα η αριστερά που παπαγαλίζει τις γνωστές μπούρδες ότι όλοι είναι ίδιοι και δεν έχει σημασία αν θα εκλεγεί ο πρόεδρος ή όχι, ή αν θα πάμε σε εκλογές ή όχι, ή αν θα πέσει αυτή η κυβέρνηση και θα έρθει μια άλλη -ο Σύριζα δηλαδή- γιατί όλοι είναι διαχειριστές του συστήματος, όχι μόνο είναι εκτός τόπου και χρόνου, αλλά στην πραγματικότητα διακατέχεται από τον ίδιο κοινοβουλευτικό κρετινισμό που διακατέχεται και ο Σύριζα. Το μόνο που απασχολεί αυτή την αριστερά είναι να σώσει τα ψηφουλάκια της, γιατί πολύ απλά δεν ξέρει κανέναν άλλο τρόπο για να υπάρχει.
Για να τελειώνουμε λοιπόν. Στο βαθμό που δεν υπάρχει κανένα άλλο επαναστατικό σχέδιο μέχρι το Μάρτη, το πιο σημαντικό είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση και στη θέση της να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είμαστε εντελώς σίγουροι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει περίπου αυτό που προαναγγέλλει ο Κουβέλης και που δεν αμφισβητούν με τις δηλώσεις τους ούτε ο Τσίπρας αλλά ούτε και τα υπόλοιπα κεντρικά του στελέχη. Όμως υπάρχει μια βασική διαφορά με τη σημερινή κυβέρνηση και τα κόμματά της, που μόνο πάσχοντες από ιδιωτεία δεν μπορούν να καταλάβουν. Η ψήφος στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο είναι θετική ψήφος στα μνημόνια και στο κράτος έκτακτης ανάγκης. Είναι σαν να λεει ο κόσμος «θέλουμε κι άλλο». Η ψήφος στο Σύριζα ανεξάρτητα από τις καθησυχαστικές δηλώσεις των στελεχών του, είναι αρνητική ψήφος σε όλα αυτά. Σημαίνει «δεν θέλουμε άλλο», σε αντίθεση με τους ηλίθιους που ψηφίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι. Όποιος εξυπνάκιας ταυτίζει το Συριζα με την σημερινή κυβέρνηση είναι σαν να ταυτίζει και τους ψηφοφόρους τους. Αν πραγματικά θέλουμε να ξεκαθαρίσει το τοπίο με το Συριζα, να απεγκλωβιστεί ο κόσμος που έχει στις γραμμές του και να σπάσουν οι αυταπάτες μιας βελούδινης αλλαγής, έστω στο πιο ριζοσπαστικό του κομμάτι, αν θέλουμε να ανέβει το ηθικό του κόσμου γενικότερα και να ξεσπάσει ένας νέος γύρος κοινωνικών διεκδικήσεων σε μια κυβέρνηση που «ίσως κάτω από την πίεση κάτι θα δώσει», δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να γίνει ο Σύριζα κυβέρνηση. Αν όσοι τον ταυτίζουν με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ενδιαφέρονται πραγματικά να αποδειχθεί του λόγου το αληθές, τότε θα επιθυμούσαν ο Σύριζα να πάρει στα χέρια του την καυτή πατάτα της διακυβέρνησης, αντί να πουλάει ανέξοδη αντιπολίτευση στα λόγια. Και οι ίδιοι να ετοιμαστούν να εκφράσουν την κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση και κυρίως την κατάρρευση της εμπιστοσύνης όχι μόνο στο κυρίαρχο αστικό προσωπικό αλλά και στον ρεφορμισμό. Όμως η αριστερά που βρίσκεται θεωρητικά στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα τρέμει στην ιδέα να πάρει εκείνη την καυτή πατάτα στα δικά της χέρια. Τρέμει στην πραγματική αποκάλυψη του συριζαίικου οπορτουνισμού και στο τέλος των ρεφορμιστικών αυταπατών μια κεϋνσιανής διαχείρισης με αρωγό τον Ντράγκι και με ευρώ στις τσέπες.
Αν υπήρχε μια πραγματική επαναστατική αριστερά, θα έλεγε: Σήμερα ο Σύριζα, αύριο εμείς. Αλλά το μόνο που υπάρχει είναι οι κλώνοι του Ζαχαριάδη, του Ηλιού και του Μπερλίγκουερ. Τα αποκαΐδια της αριστεράς του κοινωνικού συμβολαίου που χωρίς αυτό δεν έχει από πού να κρατηθεί. Μιας αριστεράς που δεσμεύεται ακόμα από τη συμφωνία της Βάρκιζας, της ειρηνικής συνύπαρξης
και του «δημοκρατικού δρόμου» -ούτε καν- για το σοσιαλισμό.
Κι αυτή η αριστερά δεν πρόκειται να χτιστεί ούτε με απελπισμένα καλέσματα στο παρά πέντε για τη συμπόρευση του εξωκοινοβουλίου για να γλιτώσει την άλωση των ψήφων του από το Σύριζα, ούτε με τις αριστερές αντιπολιτεύσεις εντός του Συριζα και τις ανούσιες εκκλήσεις να μείνει πιστός στις συνεδριακές του αποφάσεις, όταν πλέον το πρόγραμμα το ορίζει ο ανεξέλεγκτος πρόεδρος στις συνεντεύξεις που δίνει εδώ και κει και τώρα ο αντ’ αυτού πρόεδρος στο RAI UNO. Ο Συριζα άλλωστε ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι θα κάνει κάποια επανάσταση, και όλοι καταλαβαίνουν ότι το οποιοδήποτε πρόγραμμα καταγγελίας των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων δεν μπορεί να γίνει πράξη χωρίς μια ολοκληρωτική σύγκρουση, όχι με την ΕΕ, αλλά κυρίως με το υπάρχων αστικό καθεστώς. Αυτό ακριβώς απαιτεί επαναστατικά μέτρα και προετοιμασίες και όχι οι υπολεπτομέρειες επί του προγράμματος της κάθε Συμπόρευσης και οι ανθυπολεπτομέρειες με τη δραχμή του Λαπαβίτσα και των λοιπών αντιευρώ οικονομολόγων που μπορούν να τις κουβεντιάζουν ανέτως στα τηλεπρωϊνάδικα του ΣΚΑΙ. Και η υπάρχουσα αριστερά εκτός από τα παντός καιρού για το «λαό που πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του» δεν έχει να πει τίποτα άλλο.
Πηγή : avantgarde2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου