Τι βλέπεις σωριασμένος στο έδαφος με το μάγουλο να ακουμπάει την άσφαλτο; Βλέπεις τις εικόνες που έβλεπε ο Μαζιώτης (φωτό) στο Μοναστηράκι: Τις μαύρες καλογυαλισμένες μπότες των αστυνομικών.
Οι επόμενες εικόνες του Μαζιώτη από τον έξω κόσμο θα είναι σε είκοσι χρόνια και αν. Ο καθείς κάνει τις επιλογές του και διαλέγει τον δρόμο που θα περπατήσει: «Αναρχικός, «ληστής τραπεζών», «τρομοκράτης» είναι το προφίλ του Νίκου Μαζιώτη, σύμφωνα με τα ΜΜΕ. Το αναρχικός, τυπικά τουλάχιστον, δεν αποτελεί μομφή. Το να έχει κάποια καταδίκη για ληστεία τράπεζας ή να έχει ομολογήσει, δεν το γνωρίζω. Οπως δεν γνωρίζω να έχει καταδικαστεί κάποιος για τη ληστεία της Ελλάδος και του ελληνικού λαού.
Ποιοι είναι αυτοί, δηλαδή, που έχουν ληστέψει το έλλειμμα των τριακοσίων και πλέον δισ. ευρώ; Δεν μιλάμε για κάποια χιλιάρικα που αποκομίζουν συνήθως όσοι ληστεύουν τράπεζες. Λέμε για δισ. ευρώ που μεταφράζονται σε ζωές ανθρώπων. Σε ζωές χωρίς δουλειά, χωρίς υγεία, χωρίς παιδεία, χωρίς μόρφωση. Γι’ αυτήν και για τις επόμενες γενιές άγνωστο μέχρι πότε. Ποιοι είναι αυτοί που έχουν κάνει αυτήν τη ληστεία; Είναι γνωστά τα ονόματά τους; Εχουν επικηρυχθεί σαν τον Μαζιώτη και τους άλλους τρομοκράτες συντρόφους του; Τα έχουμε ξαναπεί: Ποιον τρομοκρατούσε στο διάστημα που κυκλοφορούσε ελεύθερος ο Μαζιώτης; Υπήρχαν κάποιοι δηλαδή που δεν κοιμόντουσαν τα βράδια από τον φόβο και τον τρόμο τους; Υπήρχε έστω και ένας; Ο τραπεζίτης ας πούμε, ο Σάλλας ο φίλος του Πάτση της Νίκης Βόλου, είχε άγχος μην τυχόν και μπουκάρει σε κανένα υποκατάστημα της τράπεζάς του ο Μαζιώτης; Ποιος έχει τρομοκρατήσει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια την κοινωνία; Ο Μαζιώτης ή οι διατελέσαντες υπουργοί Οικονομικών; Αυτή, λοιπόν, που θα έχει τον τελευταίο λόγο κι αυτή που θα κάνει τους χαρακτηρισμούς θα είναι η Ιστορία. Ο δρόμος αυτός, η επιλογή αυτή, η στάση ζωής δεν οδηγούν πουθενά. Δεν παράγουν αποτέλεσμα. Αλλο αυτό όμως και άλλο ο εύκολος αφορισμός. Ο Αλέκος Παναγούλης, όταν είχε συλληφθεί για την απόπειρα δολοφονίας του Γ. Παπαδόπουλου, αποκαλούνταν αναρχικός και τρομοκράτης. Λίγα χρόνια αργότερα ήταν ο ήρωας. Ο πατριώτης. Ο παρά λίγο τυραννοκτόνος.
Το ποιος, λοιπόν, είναι σήμερα τρομοκράτης θα το κρίνει αύριο η Ιστορία. Οχι σήμερα ο Αδωνις Γεωργιάδης. Οι ηγέτες του Ισραήλ π.χ. πώς κρίνονται; Από τους βομβαρδισμούς στη Γάζα τις τελευταίες δέκα μέρες, οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους διακόσιους και οι τραυματίες τους 1.100. Τέσσερα παιδιά κάτω των 15 ετών που έπαιζαν μπάλα στην παραλία έπεσαν νεκρά κι ένα ακόμα χαροπαλεύει. Με τους Ισραηλινούς να χρησιμοποιούν βόμβες που περιέχουν λευκό φώσφορο και η χρήση τους είναι απαγορευμένη. Ο πολιτισμένος κόσμος τα έχει αυτά. Δεν απαγορεύει την κατασκευή τέτοιων βομβών. Απαγορεύει δήθεν τη χρήση τους. Ακουσε κανείς όλες αυτές τις μέρες κάποια φωνή να διαμαρτύρεται; Κάποιου πολιτικού, κάποιου διανοούμενου; Κάποιου φιλάνθρωπου καλλιτέχνη π.χ. σαν τον Γιώργο Νταλάρα; Με τον εν λόγω Νταλάρα μάλιστα, που είναι προσωπικός φίλος του Ισραηλινού προέδρου και καλείται κατ’ επανάληψη να τραγουδήσει στη φίλη γείτονα χώρα, να έχει εκφράσει τον προβληματισμό του;
Οτι είναι κρίμα κι άδικο, δηλαδή, για τους νέους του Ισραήλ να διακόπτουν τις σπουδές τους, επειδή η στράτευση στα 18 χρόνια είναι υποχρεωτική για όλους. Αυτά σε περιοδεία του στο Ισραήλ που είχε καλύψει η κρατική τηλεόραση. Για τους νεαρούς Παλαιστίνιους, ο αριστερός, ο δημοκράτης, ο πάντα όπως είπαμε φιλάνθρωπος Γιώργος Νταλάρας δεν είχε να πει κάτι. Η σκέψη του είναι στους νεαρούς Ισραηλίτες που διακόπτουν τις σπουδές τους. Για να εκπληρώσουν τη στρατιωτική τους θητεία, βομβαρδίζοντας τη Γάζα. Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου