Ο Κώστας Κατσούλης, ο Χανιώτης στην καταγωγή αλλά μεγαλωμένος στον Πειραιά, οπαδός του Εθνικού Πειραιά που δολοφονήθηκε στο γήπεδο της Αλικαρνασσού στην Κρήτη ήταν φίλος, συνάδελφος και αντιφασίστας συναγωνιστής.
Γνωριστήκαμε στα φοιτητικά μας χρόνια το 1989 στο ΤΕΙ Πάτρας όταν σπουδάζαμε μαζί στο τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων.
Τον θυμάμαι μαζί με την ροκαμπιλάδικη παρέα του να σερβίρει χυμούς και κοκτέϊλς στο φρουτο-μπαρ της σχολής, που είχε φτιάξει ο ίδιος με τους φίλους του, και αυτή είναι η πρώτη εικόνα που έχω από αυτόν. Μια χαρούμενη ροκαμπιλάδικη παρέα σε ένα μουντό εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Τον θυμάμαι όταν τελικά γνωριστήκαμε να μου μιλά για τον αγώνα των αγροτών στα Χανιά στην μεγάλη εξέγερσή τους, το καλοκαίρι του 1990 στην οποία βρέθηκε όταν κατέβηκε στο χωριό του.
Τον θυμάμαι όταν στο μεγάλο πανεκπαιδευτικό κίνημα καταλήψεων το 1990-1991 ήταν υπεύθυνος των ομάδων περιφρούρησης της σχολής μας. Με αυτή την ιδιότητα βρέθηκε και στάθηκε δίπλα στον καθηγητή Τεμπονέρα που δολοφονήθηκε από τους τραμπούκους παρακρατικούς της ΟΝΝΕΔ στο σχολικό συγκρότημα ΒΟΥΔ στην Πάτρα, τον Γενάρη του 1991. Ο Κώστας θυμάμαι είχε τραυματιστεί και αυτός από τους φασίστες του Καλαμπόκα αλλά αρνήθηκε να φύγει και να πάει στο νοσοκομείο θέλοντας να παραμείνει και να συνεχίσει να βοηθά τους συναδέλφους του, τους μαθητές της πόλης, τους καθηγητές και όλο τον κόσμο.
Τον θυμάμαι να μας εξιστορεί αργότερα τον τρόπο με τον οποίο του επιτέθηκαν οι ναζί μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής όταν τον κυνήγησαν για να τον μαχαιρώσουν μαζί με τον αδερφό του τον Θύμιο, το 1996 στην μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στον Πειραιά.
Τον θυμάμαι να μας εξιστορεί ιστορίες στο γνωστό ροκόμπαρο Rock Pallais του Φαλήρου, κοντά στην γειτονιά που μεγάλωσε, βλέποντας μαζί συναυλίες από την underground σκηνή που μας άρεσε.
Τον θυμάμαι τελευταία φορά που τον είδα, τον φίλο μου τον «Εθνικάκια» σε ένα ντέρμπι ανόδου από την Β στην Α εθνική μεταξύ Παναχαϊκής-Εθνικού στα τέλη της δεκαετίας του 90. Εμείς με τους πατρινούς φιλάθλους, ο Κώστας να μας χαιρετά και να μιλάμε φιλικά μέσα από τις τάξεις των «Εθνικάκηδων» και να προσπαθούμε να πείσουμε τους αστυνομικούς που είχαν κάνει «κορδόνι» και στέκονταν μεταξύ μας, να μας αφήσουν να τα πούμε από κοντά.
Μετά χαθήκαμε. Έμαθα ότι πήγε κάτω στην Κρήτη, στα Χανιά, να δουλέψει στην ξενοδοχειακή επιχείρηση της οικογένειάς του. Μετά το χτύπημα, έμαθα από φίλους ότι συνέχιζε να παραμένει δραστήριος. Συμμετείχε στις αντιφασιστικές πορείες στην πόλη του, ενίσχυε το στέκι μεταναστών Χανίων, συνομιλούσε με την συλλογικότητα «Χωριό» που συσπειρώνει αγρότες και κάτοικους χωριών του βορειοδυτικού νομού Χανίων. Και συνέχιζε φυσικά να βλέπει την «Εθνικάρα» του, την ιστορική ομάδα του Πειραιά στην οποία γαλουχήθηκε από την οικογένειά του, με τον θείο του από την μεριά της μητέρας του, παίκτη της μεγάλης ομάδας που πήρε το 1933 το κύπελλο Ελλάδας και πατέρα διοικητικό στο μπάσκετ του Εθνικού. Ο ίδιος εξάλλου, αθλητικός τύπος είχε αγωνιστεί στο τμήμα χάντμπωλ και στην κωπηλασία του συλλόγου.
Τον Κώστα τον θυμάμαι, αγωνιστή, θαρραλέο και με υψηλό αίσθημα καθήκοντος για να προστατεύσει τον αδύνατο και τον αδικημένο.
Έτσι δεν με παραξένεψε όταν έμαθα τον τρόπο με τον οποίο τον δολοφόνησαν: όταν έγινε το «ντου» δεκάδων τραμπούκων από το πέταλο του Ηρόδοτου προς τους 15 φίλους του Εθνικού, μπήκε στη μέση για να προστατεύσει γυναικόπαιδα, και ηλικιωμένους. Αυτός μόνος του, έκατσε πίσω και κράταγε αρκετούς θρασύδειλους φονιάδες οπλισμένους με λοστούς, σιδηρογροθιές, μαχαίρια. Τους φώναζε «Μην βαράτε άλλο, και εγώ είμαι Κρητικός σαν εσάς» κάνοντας μάταια έκκληση στο κρητικό φιλότιμο και φιλοξενία που κάποτε (άλλοτε;) χαρακτήριζε το νησί. Μάταια…
Ακόμη και έτσι έδωσε την μάχη του και έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Αυτά τα πράγματα ξέρω για αυτόν και θα έπρεπε να τα καταθέσω. Πιο πολύ για να διαλυθούν οι ελιτίστικες και αφ’ υψηλού φωνές ότι δήθεν «ήταν συμπλοκή ανάμεσα σε χούλιγκανς»… οπότε «μην ασχολείστε»…
Και μόνο αυτά που προηγήθηκαν αλλά κυρίως αυτά που ακολούθησαν μας δημιουργούν υπόνοιες ότι κάτι άλλο είδαμε στο γήπεδο του Ηροδότου:
Τέσσερις συλλήψεις μόνο, από ένα τσούρμο πολλών δεκάδων τραμπούκων. Τί έκανε η αστυνομία για να συλλάβει τους άλλους;
Τα ονόματα των συλληφθέντων ακόμη μυστικά σαν να είναι κρατικό μυστικό όταν πλέον σε όλη την χώρα διαπομπεύονται από οροθετικές γυναίκες μέχρι μικρο-οφειλέτες. Για ποιόν λόγο προστατεύονται από αστυνομία και δικαστικές αρχές;
Οι άλλοι φίλοι του Εθνικού κατήγγειλαν άλλα δύο άτομα που ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ασύλληπτοι. Για ποιόν λόγο;
Διαρροές ονομάτων από τοπικά ΜΜΕ που φέρουν τουλάχιστον τον ένα από τους συλληφθέντες, τον 32 με επίθετο που αρχίζει από Λ., να είναι εκτός από συγγενής υψηλόβαθμου αξιωματικού της αστυνομίας, και γνωστός τραμπούκος της ναζιστικής συμμορίας που έχει μεν αναστείλει την λειτουργία των γραφείων της στην περιοχή, αλλά συνεχίζει να κάνει βαθύ «εισοδισμό» στις ποδοσφαιρικές θύρες. Είναι τυχαίο το ότι στην περιοχή η ναζιστική συμμορία πήρε το μεγαλύτερο εκλογικό της ποσοστό;
Διαρροές από παράγοντες της ομάδας του Ηρόδοτου ότι το συγκεκριμένο παρεάκι των δολοφόνων (που κάποιοι από αυτούς φέρονταν και εμπλεκόμενοι στην συμπλοκή οπαδών του ΟΦΗ και του Παναθηναϊκού το 2011 που οδήγησε σε ένα θάνατο με μαχαίρι οπαδού) είναι στην πραγματικότητα κράτος εν κράτει, απειλώντας τους ίδιους τους παράγοντες και τους άλλους οπαδούς, και φέρονται επίσης να είναι και πρωτοστάτες σε δημοτικά και όψιμα «αντι-Καλλικρατικά» αλισβερίσια όταν η απερχόμενη δημοτική αρχή της Αλικαρνασσού τους έβαζε μπροστάρηδες για να μην συγχωνευτεί με τον δήμο Ηρακλείου, πριν να γίνει η ίδια υποψήφια στον… Δήμο Ηρακλείου. Αλλά γιατί η ίδια η διοίκηση της ομάδας τους επιτρέπει την είσοδο στο γήπεδο;
Περίεργες και κατάπτυστες ανακοινώσεις από την ΜΕΘ του Βενιζέλειου νοσοκομείου που μιλούσε για εγκεφαλικό που δεν προκλήθηκε δήθεν από τα χτυπήματα αλλά από ανεύρισμα που προκλήθηκε, όλως τυχαίως, εκείνη την ώρα που γίνονταν η επίθεση. Μια εξωφρενική γνωμάτευση που γίνεται ένα χρόνο περίπου μετά τις καταγγελίες γιατρών της ίδιας ΜΕΘ ότι δέχονται επιθέσεις και απειλές από μαφιόζους. Τι μεσολάβησε από τότε;
Γιατί τόση πρεμούρα να μετατραπεί η πιθανή ποινή από «δολοφονία με δόλο» σε «μη σκοπούμενη θανατηφόρα βλάβη»; Όλως τυχαίως, δηλαδή, την ίδια δικονομική κωλοτούμπα που έκανε – ω τι ειρωνεία για την ιστορία του Κώστα Κατσούλη – το εφετείο του Καλαμπόκα στην δίκη για την δολοφονία Τεμπονέρα.
Και όταν στο 401 που μεταφέρθηκε ο Κώστας όταν χαροπάλευε, οι γιατροί ανέτρεψαν την γνωμάτευση-έκτρωμα του Ηρακλείου, γιατί τα τοπικά δημοσιεύματα επέμεναν ότι η ιατροδικαστική έλεγε το δικό τους σενάριο περί εγκεφαλικού; Όπως και η αστυνομία σε τοπικό επίπεδο;
Και οι άνθρωποι του Ηρόδοτου να επιμένουν να μην δίνουν ονόματα και βίντεο σε μια δολοφονία που έγινε μπροστά σε 1500 άτομα, και αντίθετα να επιχειρούν να κλείσουν την υπόθεση, «τιμώντας τον Κώστα Κατσούλη» και δίνοντας το όνομα του στην θύρα που δολοφονήθηκε, την στιγμή που στον πρώτο αγώνα μετά το συμβάν, διοίκηση και μερίδα των οπαδών είχε κρεμάσει πανό υπέρ των προφυλακισμένων δολοφόνων, και κατά της πιθανής δίωξης της ομάδας τους. Τιμούν τον δολοφονημένο οπαδό στηρίζοντας τους φονιάδες του;
Την αλήθεια κύριοι, την αλήθεια και τίποτα άλλο…
Στην μνήμη του φίλου, συναγωνιστή, συναδέλφου που δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί.
Πηγή : eek.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου